A to dlaczego? Czy wskazanie idiotyzmu Stubra, że "Stubr wykazał sprzeczność, tylko może wskazanie jest błędne", też jest idiotyzmem? Jakże to?

To na ten przykład, jeśli wskazujący wzskazuje idotyzm wypowiedzi, że 2+2=5, to takie wskazanie robi z niego idotę? Jakim sposobem? Zaraził się idiotyzmem przechodząc obok, czy jak?

Masz coś jeszcze do powiedzenia nie na temat, czy kończysz offtop? Odpowiadać na chamskie pytania nie zamierzam, chyba że przestaniesz być tak prostacki.

Chcesz przez to powiedzieć, że Kościół stoi ci na przeszkodzie na drodze do Chrystusa?

Owszem. O ile rozumiesz wyznawanie Chrystusa jako podążanie przykazaniami miłości i bycie dobrym człowiekiem.
Wolę po prostu miłość nazywać miłością, a dobro - dobrem. Nie muszę ani nie chcę nazywać ich Chrystusem. Dlatego też nazywanie Miłością i Dobrem Boga, po czym zmuszanie do bycie katolikiem pod groźbą piekła za podły szantaż niegodny ani Miłości ani Dobra.
Niebycie członkiem Kościoła nie oznacza to, że odrzuca się Miłość czy Dobro, rozumiane jako idee. Ale członkowie Kościoła uważają że odrzucając Kościół, właśnie tak się czyni.
To by oznaczało że absolutnie każdy apostata, który świadomie odrzucił Kościół jest potworem niezdolnym do miłości. Czy tak jest? Nie.
Jakie jest zdanie Kościoła wobec apostatów, którzy się nie nawrócą za swojego życia? Piekło. Niezależnie od tego, jak postępują. Ale dlaczego?
Tego Kościół nie tłumaczy (jeśli się mylę - chętnie poznałbym takie opracowanie - że apostata może być zbawiony, co byłoby doskonale sprzeczne z extra ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia)).

Wobec tego należy uznać, że Kościół nie ma racji w tym, że odrzucając Kościół jest się skazanym na bycie złym człowiekiem godnym potępienia piekielnego.
Dlaczego więc bać się piekła, skoro można nie być chrześcijaninem, a do niego nie trafić?
Dobry człowiek ufa dobru i temu, że ostateczne zło go nie spotka.
Mało kto uważa się za człowieka tak złego, że niezdolnego do miłości. Tylko taki człowiek - niezdolny do jakiejkolwiek miłości - może bać się piekła.

W moim mniemaniu nie można wyznawać Chrystusa nie będąc chrześcijaninem.
Dla mnie wyznawanie Chrystusa to kierowanie się jego słowem, a jego słowa zapisane są w Biblii.

Jeśli Chrystus jest Miłością i Dobrem, to wystarczy kierować się Miłością i Dobrem. Chrystus nie wymyślił Miłości na nowo - "Nie czyń drugiemu co tobie nie miłe" to w innych słowach imperatyw kategoryczny zdefiniowany przez Kanta: "należy postępować zawsze wedle takich reguł, co do których chcielibyśmy, aby były one stosowane przez każdego i zawsze".
Oczywiście Kant żył później niż Chrystus, ale chodzi o to że słowa Chrystusa to Prawda, a do Prawdy można dojść również i w innych drogach niż przez Biblię. Taką samą prawdę można odkryć na wiele różnych sposobów.
Miłość to jest cel, droga do miłości może być różna. Uważam że Kościół to tylko jedna z nich. Może wszystkie drogi do miłości to Chrystus, tylko niektóre nazywają się inaczej? Ale to już byłaby herezja, którą Kościół odrzuca - bo Kościół i Chrystus według Kościoła są nierozłączni.

To właśnie miałem na myśli. Bycie dobrym człowiekiem nie musi oznaczać bycie chrześcijaninem, ale może sam Chrystus ma inne zdanie i uważa za swoich wiernych każdego, kto szuka Prawdy - niezależnie jak ją nazywa. Czyli ważne jest nie to kto uważa Chrystusa za Zbawiciela, ale czy Chrystus uważa że dany człowiek jest jego wyznawcą.
Inaczej - apostata może odrzucać Chrystusa i akceptować Miłość, ale Chrystus to rozumie i wystarczy mu akceptacja Miłości, bo wie że on sam jest Miłością i że odrzucenie Chrystusa to po prostu ludzka omyłka wyrażona niezrozumieniem tego, czym i kim jest Chrystus.
Bądź dobrym człowiekiem, a Chrystus cię przyjmie - niezależnie sam uważasz się za wierzącego, czy nie. To Chrystus ocenia serce i samoocena człowieka nie ma dla niego znaczenia. Nieważne kto przyznaje się do Chrystusa, ważne do kogo przyznaje się Chrystus.

Tego dowiesz się po dokonaniu żywota, ale pewności nie ma.

A czy Kant lub jakiś inny filozof mówił coś takiego:
Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.

Nie jestem specjalistą od filozofii, więc będę musiał nieco poczytać. Poszukam czegoś w zakresie empatii oraz resocjalizacji przestępców. Jestem pewny, że taka postawa jak pomaganie nawet najgorszym przestępcom jest uzasadniona pod względem etycznym. Przede wszystkim empatia pomaga nie tylko drugiej osobie, ale i samemu okazującego empatię i to nie jest zjawisko czysto religijne.
Na pewno tak istotne zjawisko nie umknęło i filozofom badającym ludzką naturę. Pod względem psychologii to są całe opracowania odnośnie resocjalizacji i tam bez problemu mógłbyś znaleźć podobne tezy, dlaczego należy empatycznie podchodzić do każdego.
Choć w dużym stopniu podchodzi to do wyżej wspomnianej zasady "traktuj innych tak, jakbyś sam chciał być traktowany" czyli do imperatywu kategorycznego Kanta. Jeśli byłbym najgorszym przestępcą, to i tak chciałbym mieć kolejną szansę, więc powinienem ją oferować choćby i najgorszym przestępcom.

A co z wielokrotnymi recydywistami? Czy im też należy się druga szansa?

Ależ Stubrze, dlaczego prostacki? Rozróżniłbym między prostacki a mówiący wprost. To, że ktoś łże, a łgarstwa swoje przypycha idiotyzmem nazywanym przez niego dla niepoznaki "wykazaniem sprzeczności", które to "wykazanie" jest dla niego jedynie furteczką do propagowania kłamliwych treści, a jednocześnie osoba ta zdając sobie sprawę z mówienia nieprawdy asekuruje się hasłem, że jego "wykazanie" być może jest błędne, to motywy działania tej osoby są jasne.
Osoba ta z premedytacją łże, a dla uwiarygodnienia łgarstw nazywa je "wykazaniem", aby jednak uniknąć konsekwencji swojego łgania, z którego zdaje sobie sprawę i umożliwić własnym łgarstwom dalszą egzystencję, zabezpiecza sobie uniknięcie konsekwencji łgania, adnotacją, że nie jest przekonana, że wykazała co wykazała.

Cóż, metoda "obrzucam łajnem, bo mu się należy, co wykazałem, ale może nie wykazałem, więc może obrzucanie mu się nie należy, ale obrzucam dalej (bo przecież o to mi właśnie chodzi hi hi)" świadczy o prymitywnych pobudkach obrzucającego.

Co właściwie Stubr uważa za chamskie pytanie chwata? Bo nie do końca rozumiem. Czy to, że chwat raczy pytać, jakie są powody Stubrowych łgarstw?

Nie, nie możesz. Widać, że Twoim jedynym działaniem w tym temacie to tylko i wyłącznie bezpodstawne obrażanie - a nie zamierzam dalej zniżać się do twojego poziomu. Nie napisałem ani jednego "łgarstwa", ale to całkiem zrozumiałe że uważasz że kłamstwo powiedziane tysiąc razy stanie się prawdą.
Pozostaje mi więc prosić o jedno - odwal się ode mnie. Spróbuj choć raz w życiu nie stosować zabiegów erystycznych, próbując oczerniać oponenta zamiast dyskutować z argumentami.

@Padre77
Czego nie rozumiesz w zapisie "Jeśli byłbym najgorszym przestępcą, to i tak chciałbym mieć kolejną szansę"?

Pytam o twoje podejście do dawania "drugiej szansy" w przypadku kiedy to nie jest druga, ale np dwudziesta szansa. Czy również wtedy dałbyś takiemu człowiekowi "drugą" szansę.

[edytowano 1x...poprawiono cytowanie. M.]

Według zasady "jakbym chciał być traktowany, będąc najgorszym z najgorszym" chciałbym nie drugą, nie siedem, ale siedemdziesiąt siedem szans (tak, nawiązanie celowe).

O moje podejście? Każdy, kto daje komuś kolejną szansę, jest odpowiedzialny za to, by ten człowiek ją wykorzystał, a także współodpowiedzialny jeśli znowu popełni ten sam błąd.
Oczywiście, niewierzący ma trudniejsze życie. Jest odpowiedzialny za wszystko, co zrobi - w tym oferowanie komuś drugiej szansy. Nie może wierzyć, że Bóg dopilnuje by z dobrego uczynku nie wynikło większe zło.
Jeśli wypuści się mordercę zamiast zapewnić mu dożywocie, jest się moralnie współwinnym kolejnym jego morderstwom.
Nie można "wybaczam ci i idź sobie, kolejne grzechy to kwestia twojego sumienia i zbawienia", jeśli nie wierzy się w zbawienie czy potępienie. Bóg nie wyręczy, trzeba dopilnować osobiście.

Stubr nie zgadzam się z Twoją wypowiedzią dotyczącą dawania drugiej i kolejnej szansy ludziom którzy popełnili zbrodnię. Jeżeli ktoś zabije człowieka i nie będzie miał z tego powodu wyrzutów sumienia, to zasługuje na wolność, dopóki wyrzuty sumienia się w nim obudzą, czy należy mu się kara pozbawienia wolności, aby nikomu innemu nie zrobił więcej krzywdy?

Ależ dlaczego oburzasz się z powodu wskazania Twojego postępowania? Ani razu Stubra nie obraziłem, tylko nazwałem jego postępowanie po imieniu. A że Stubr się na to obraża? Dziwna sytuacja. Bycie łgarzem to nie problem, ale nazwanie tego już tak.

He he. Wskaż przypadek i posta kiedy nazwałem Cię łgarzem i nie miałem racji. Jeden taki przypadek w jednym poscie. Chętnie pokażę łgarstwo Stubra po raz kolejny na wskazanym przykładzie. Acha, nie zapomnij zgłosić tej niesprawiedliwość natychmiast do moderacji. Może wreszcie moderacja przy tej okazji łatwiej dostrzeże łgarstwa Sturbra i należycie je potraktuje.

A nic z tego.
Wskazywanie łgarstw i nazywanie ich po imieniu to ważna czynność. Takie wskazanie łgarstwa podnosi u łgarza i u czytających poziom adrenaliny, osobnik i gawiedź się pobudza i zaczynają aktywniej reagować. Proceder kontynuowania przez łgarza łgarstw, zostaje znacznie utrudniony i o to chodzi.