no to może jeszcze słówko.o owieczce,ktora się zgubiła i której tak bardzo szukał Pasterz.
czy ktos pomyslał kiedys,że aby byc odnalezionym przez Jezusa,trzeba się najpierw zgubic?ze tak bardzo pragniemy aby Jezus nas odnalazł,aby nas szukał i radował się z naszego odnalezienia. tylko,aby On mógł nas znalezc-musimy sie zgubic...nie chodzi o to,aby grzeszyc.grzeszyc po to,by On nas szukał.tylko..wejdzmy w ciemny las..za Nim.słuchajmy Go.zostawmy nasze utarte scieżki. postarajmy sie zrozumiec ,że bez względu na to,jak gęsty będzie las przez który pójdziemy-On nas zawsze znajdzie.zaufajmy Mu.
zejdźmy ze ściezki naszych wyobrażeń o Jego planach wobec nas,bo Jego drogi nie są naszymi...

To o czym piszesz to wcale nie zagubienie tylko pójście za pasterzem tam gdzie on idzie. Podobnie jak w drugim założonym przez Ciebie temacie nie zgadzam się z Twoją interpretacją, ale chyba w Twoim przypadku ma ona dobre skutki, więc tak to zostawmy

Uważam, że "kaczuszka" dobrze interpretuje przesłanie Ewangelii o "Dobrym Pasterzu". Rozumuje prosto, bez zbędnych pseudoteologicznych zawijasów myślowych.

[quote="Incognito"]To o czym piszesz to wcale nie zagubienie tylko pójście za pasterzem tam gdzie on idzie.

chyba mnie nie zrozumiałeś.dlaczego Jezus szuka owcy? ponieważ się zgubiła.niekoniecznie zeszła na zła drogę.może ta owieczka własnie dla Niego zeszła z utartych ścieżek swojego życia-i postanowiła zaryzykowac pójście drogą,której wczesniej nie znała?a to nie znaczy,że nie traktuje Jezusa jak swojego Pasterza.
bardziej chodziło mi o "zagubienie" własnego "ja" dla Niego, o podjęcie "ryzyka" całkowitego zawierzenia Bogu-z ufnością,że On nas zawsze odnajdzie.

Ja z kolei niejednokrotnie spotykam Jezusa dopiero wtedy, kiedy się w jakiś sposób gubię. On schodzi w moje doliny i nawet nie zawsze mnie z nich wyciąga (choć bywa i tak) - najważniejsze, że jest tam wtedy ze mną

Dopiero teraz przeczytałam Twój ostatni post Kaczuszko

Coś w tym jest...

prawda???
cos w tym jest

a tak w ogole to jak sie wkleja te cytaty??
tak przy okazji pytam,bo cos mi nie wychodzi.

Ok, trochę pokręciłaś, ale rozumiem o co Ci chodzi.
Btw. miłość nie polega na zrezygnowania z bycia sobą. Na rezygnacji z własnych grzechów i wad -owszem, ale nie na wyrzeczeniu się swojego "ja".

Ale na oddaniu swojego "ja" drugiemu, zwłaszcza Bogu, do dyspozycji , to i owszem polega...

Pozdrzwiam

Oddanie się komuś a zagubienie swojej osobowości to dwie różne sprawy.

Cos zupelnie innego Incognito , oczywiscie masz racje.
Myslę, ze u kaczuszki słowo "zagubienie", jakoś się zabłąkalo do posta przypadkiem , może miala chwilową trudność ze znalezieniem odpowiedzniego słowa, mi sie tak czasem zdarza...

Incognito, jak widzisz "zagubienie" jest w cudzysłowie. Kaczuszce może chodzi o rodzaj pokory, która zawsze wymaga złapanie "ja" w cugle: "Panie, nie moja wola, lecz Twoja..."

Fajna myśl kaczuszko
Tym bardziej, że pierwszy moment tego oddania swojego "ja" często z ludzkiego punktu widzenia jest właśnie zagubieniem (bez cudzysłowu). Bo świat się wywraca do góry nogami - nie wiemy dokąd idziemy, a jednak idziemy...

Pozdrawiam

"Zagubienie własnego "ja", rozumiem jako ewangeliczne "zaparcie się siebie" (por. Mt 16,24).

dokładnia tak Spidy-dziekuje za tę myśl

,

miałam chwilową trudnośc

min. dlatego użyłam cudzysłowu.