Jakby ktoś próbował korzystać z moich metodologii to bym oskarżyła o plagiat i głupotę, bo to moja metodologia i jest dopiero w fazie testów, ciągle ją poprawiam i mam świadomość że jest niedoskonała i być może w całości błędna, Po prostu uważam że wygodnie mieć jakieś założenia umożliwiające dokonywanie ocen na własny użytek i być ich świadomym , bo choć w pewnym zakresie umożliwia to uniknięcie stosowania podwójnych standardów - zawsze gdy ktoś opisuje swoje przeżycia jest to dla mnie bardziej wiarygodne niż gdy ktoś opisuje co jego zdaniem ktoś inny przeżył. Po prostu im dalej od pierwotnego przeżycia tym mniejsza wiarygodność. Potem kryteria oceniające na ile ta osoba jest wstanie przekazać w zrozumiały sposób swoje doświadczenia i czy zależy jej na prawdziwym przekazie czy też prawdopodobnie spisuje je w konkretny sposób w konkretnym celu oraz ocena czy ja mogę ten opis odpowiednio zrozumieć, czyli im dalsza kultura/mniej znany mi temat tym większe ryzyko że błędnie coś zrozumiem i zinterpretuję, itd przez kolejne kilka stron

Co do Dekalogu poza elementami odnoszącymi są do Boga reszta została spisana wiele lat wcześniej w egipskiej Księdze Umarłych oraz Kodeksie Hammurabiego oraz do podobnych zasad niezależne doszło większość kultur/narodów/plemion ew zasady te powstały już w prehistorii dlatego że po prostu nie chcemy aby nas ktoś zabił, okradł, zdradził itd.

Generalnie sama historia z tablicami jest ciekawa, bo zakładając prawdziwość opisu przekazania Dekalogu oryginały jakie Bóg dał Mojżeszowi ten potłukł i powstaje pytanie na ile dokładnie je odtworzył?
Fakt że w Biblii mamy treść przykazań w dwóch miejscach i mają praktycznie identyczną treść działa na plus.

Czy sam Dekalog wystarczy do zbudowania spójnego, niekrzywdzącego i użytecznego systemu moralnego? Jeśli tak to po co te wszystkie objaśnienia, rozwinięcia co podciągać pod które przykazanie i na jakich podstawach właśnie to?

Dopiero co mówiłeś, że nie wszystko ci pasuje, i że nie będziesz pewnych zakazów i nakazów przestrzegał.







To jest dekalog z Biblii:



A to jest dekalog Kościoła Katolickiego:



To jest niby to samo? to niby przetrwać? a może ty o jakimś innym dekalogu opowiadasz?

Dekalog w Biblii pojawia się dwa razy : Księga Wyjścia 20,2-17 oraz Księga Powtórzonego Prawa 5,6-21 Wersje te różną się nieznacznie, ale wersja z katechizmu KRK to inna sprawa, temat powraca w kółko jak bumerang - jedni uważają że wycięcie fragmentu o podobiznach jest ok, inni że nie powinno się tego robić - ja tam się nie wypowiadam, bo dla mnie Dekalog ma znaczenie jedynie historyczne, religioznawcze oraz kulturoznawcze, gdyż zwyczajnie się z nim nie zgadzam w połowie kwestii, a pozostałe interpretuję inaczej niż KRK.

Warto jeszcze zwrócić uwagę co w czasach Mojżesza oznaczało słowo cudzołożyć i porównać jak to interpretuje Kościół.

Ircia, jak sama widzisz, Bóg nie zaczął działać od czasów Mojżesza, bo dopiero wtedy miałabyś dowód na to, że Dekalog to taka lipa i oczywistość.

Sądzę, że Twoja "metodologia" jest na razie tylko w Twojej głowie, na poziomie pogaństwa. Główną jej cechą jest negowanie wszystkiego co chrześcijańskie, poprzez strzępy wiedzy ujęte w słowne zbitki. Elementy różnych wierzeń, różnych kultur są dobre poznawczo, tylko że Ty, nie wyciągasz żadnych wniosków. Załóż temat " Metodologia IrciaLilith" i publikuj w kolejnych odsłonach. Może się ktoś załapie. Powodzenia.

[quote="agust"]Czy zastanawialiście się kiedyś, kto przekazał Wam wiarę? Nie chodzi mi o wiedzę, bo można być niewierzącym religioznawcą - jacy zapewne są i na tym forum. Chodzi mi o to, kto pierwszy mówił o Bogu, nauczył składać rączki, czynić znak krzyża, pierwsze paciorki, modlitwy? Chodzi mi o taką wiarę, która utrwaliła się w sercu i mimo niedoskonałości każdego z nas, trwa. Czy to byli rodzice, dziadkowie, ksiądz na religii, a może już jako dorośli, i była to koleżanka, kolega, grupa modlitewna, a może Twoje sumienie nakazało szukać?[/quote]

W moim przypadku Wiarę w Stwórcę przekazała mi Mama.

W moim przypadku Wiarę przekazała mi Mama.

Moi rodzice ale coraz częśćiej ma mwątpliwości...

Nie ma czegoś takiego jak "Katechizm KRK", czemu więc siejesz demagogię?

Dziękuję, tak samo jak i mnie.



To są najczęstsze wypowiedzi, mama, rodzice, babcia, szkoła, koleżanka... W zasadzie nikt nie napisał, że był to ksiądz, jakaś grupa modlitewna, czy ogólnie Kościół, lub jakaś poradnia rodzinna. Uczęszczając na lekcje religii, do kościoła, rodzice już nam powiedzieli o Bogu i świadomie tam wysłali, by pogłębić wiedzę i wypełniać chrześcijańskie obowiązki. Czy uczęszczając na lekcje religii już po sakramencie I komunii i Bierzmowania, nauczyliście się czegoś więcej, niż podstawowych zasad wiary i chrześcijańskich obowiązków w przyszłej rodzinie, którą kiedyś stworzycie, lub stworzyliście? Czy może Waszą wiarę utwierdzał ktoś z osób starszych, rodzice, sąsiad, współpracownik, przełożony, sportowiec na boisku - przez swoje postępowanie, gesty? Ciekawy jestem jak można przekazywać wiarę, przez całe swoje życie

Dokładnie na odwrót, wcale tego nie neguję, natomiast widzę że jest to po prostu jedna z wielu dróg i to generalnie stosunkowo prosta, szeroka i dobrze oznakowana,a może nawet z wyciągiem, z tym że ja wolę łazić po bezdrożach, nawet jak wracam poobijana i ozdobiona zadrapaniami z krzaczorów i kawałek idę jakimś wytyczonym szlakiem to i tak wrócę w knieje - każdy ma swoją drogę, swój styl wędrówki , ale idziemy w jednym kierunku -na szczyt, nawet jak ktoś będzie szedł w przeciwnym, będzie łaził latami dookoła to i tak kiedyś dojdzie, bo tam jest nasz dom. Wystarczy że wędrowiec w którymś momencie wędrówki uzna że ma dość i spojrzy w górę, zobaczy że Tata ciągle czeka i że niezależnie od tego jak się wybrudziliśmy i podrapaliśmy nas przyjmie... Choć zapewne przed wejściem do salonu będzie trzeba wskoczyć pod prysznic

Dla mnie ta idea nie jest zaprzeczaniem chrześcijaństwa, bo nawet jak będę twierdzić że to nie Tata dał komuś mapę z 10 informacjami jaką drogą do niego iść, że Jezus nie 'zbudował wyciągu', że niczego nie biorę za pewnik poza tym czego doświadczam i będę kombinować swoją mapę i będę błądzić po krzaczorach to nie znaczy ze moja droga jest gorsza, choć nie zamierzam nikomu mówić że jest lepsza, czy zachęcać aby nią szli, wręcz przeciwnie, wręcz chciałabym aby moje dzieci do co niektórych bagien nie właziły, ale zrozumiem jak też będą musiały przekonać się osobiście że tam nie jest miło i że śmierdzi...

Mojej metody raczej nie polegam, bo opiera się na : nie ufać mapom, opowieściom innych wędrowców, badać samemu - ale ja tak lubię, jak ktoś powie że gorące to i tak dotknę, albo nauczona już doświadczeniem najpierw obejrzę i zbliżę palec - tak już mam że uważam słowa za najmniej wiarygodny przekaz i uważam że moje słowa też wręcz powinny być tak traktowane, z mega dystansem bo szansa że gadam bzdury jest spora

Wiem po co wyszłam z domu, wiem kim jestem i dokąd zmierzam i wierzę że spotkamy się w tym samym miejscu i dzięki temu że szłyśmy innymi drogami będzie potem co sobie opowiadać przez wieczność.

Wiesz, długo twierdziłam że nie ma drogi na górę, że nie ma żadnej góry, ale wpadłam na to aby założyć że jednak jest i sobie przypomniałam że wychodząc z domu dostałam komórkę na drogę i wystarczyło ją włączyć, a jak już sobie ktoś z Tatą porozmawia i zobaczy górę to nie ma szans aby wmawiać sobie że góra i Tata to tylko mit z dawnych czasów...

Sądzę że rozumiesz metaforę, bo tylko używając przenośni można o tym pisać, po prostu inaczej się nie da.

No ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie

Trudne pytanie, bo początków właściwie nie pamiętam. Może ktoś mnie w domu jakichś modlitw uczył, ale...

1. Ktoś, kto przygotowywał mnie do Pierwszej Komunii? Na pewno. Jakaś siostra zakonna zapewne, być może ksiądz. Nawet ślad tych osób mi w pamięci nie został. Ale Eucharystia została.
2. Koleżanka, przez którą nie odeszłam, tylko zdecydowałam się chodzić na religię dla towarzystwa. V klasa.
3. Jezus, który zainterweniował wobec 13-latki... Wewnętrzne doświadczenie spowodowało powrót do praktyk.
4. Neokatechumenat, wobec już pełnoletniej dziewczyny, który w ogóle przekazał jakieś podstawy i do którego po latach bez sakramentów wróciłam. Na niezbyt długo, ale zawsze.
5. Portal wiara.pl i to forum jako inspiracja do intensywnej formacji (15 lat już istnieje...)

No, jakoś tak

Ja pamiętam mojego księdza, który mnie przygotowywał do I Komunii - młodziutki wtedy wikary ks Jan Gogacz, zmarł w 2017r w wieku 85 lat.
Może go zapamiętałam z tej racji, że gdy zadał nam dzieciakom pytanie Co się dzieje teraz na świecie?, gdy padały różne odpowiedzi, ja odpowiedziałam, że czas płynie i wszystko sie starzeje (sama tak wydedukowałam), za co otrzymałam od księdza pochwałę. Dla 8-latki z małej wioski znaczyło to tak dużo, że nigdy nie zapomniałam tego księdza.

Tak opowiadacie jak wam tą wiare przekazywano, to aż z żalu ściska, że ja tak nie miałem! no ale nie każdemu sie trafiło.

Przepraszam, myliłam się - masz rację - nie ma czegoś takiego.
Bądź tak miły i oświeć mnie dlaczego nie powinnam używać określenia katechizm Kościoła Rzymskokatolickiego, abym już więcej nie popełniła tego karygodnego wykroczenia.