Dzięki Małgosia, że mnie wyhamowałaś. Dziwię się, że nie zaraz po drugim z kolei moim wpisie. Obiecuję, że nie będę tu więcej pisał, a nad blogiem się zastanowię.
Pozdrawiam.

Odnośnie tematu kto komu przekazał wiarę, to zastanawiam się czy można tak naprawdę przekazywać wiarę w cokolwiek czy przekazuje się informacje oraz sposoby podchodzenia i klasyfikowania informacji , a wiara jest ich wypadkową?
Chodzi mi o to że małe dziecko automatycznie ufa że to co przekazują rodzice( czy też inne autorytety) to prawda, a gdy się okaże że tak nie jest , gdy pozna że rodzice to istoty omylne pojawia się zwątpienie w całokształt takiej wiedzy i próby samodzielnego potwierdzania lub obalania prawdziwości tego co w pozycji absolutnego zaufania do autorytetu było oczywiste. Piszę na własnym przykładzie, gdyż doświadczenie mnie nauczyło aby nie ufać bezgranicznie jakimkolwiek autorytetom łącznie z autorytetem własnego doświadczenia.Czasem dosłownie zazdroszczę ludziom którzy potrafią bezgranicznie ufać innym ludziom, ja każdego darzę zaufaniem ale ograniczonym wiedzą o tym że nikt nie jest nieomylny, a przynajmniej nikogo takiego jeszcze nie spotkałam, że każdy człowiek posiada tylko zestaw prawd subiektywnych , modeli rzeczywistości a to że te prawdy zostały uzgodnione fakt faktem zwiększa prawdopodobieństwo iż są bliższe Prawdzie obiektywnej ale nie sprawia że są prawdą obiektywną.
Moim zdaniem nie da się komuś przekazać wiary mimo chęci obydwu stron, czyli sam fakt że ja chcę uwierzyć a Ty chcesz abym uwierzyła to jeszcze potrzeba odpowiedniej konstrukcji mojego umysłu, to musi się wpasować w mój model poznawczy. Osoby religijne mówią o potrzebie łaski od Boga, jak to się ma do tego że wystarczy przyjąć pewne założenia aby na automacie odrzucać pewne niepasujące do nich fakty?
Gdy ktoś np przyjmie światopogląd materialistyczny żadne dowody na istnienie np niematerialnych duchów do niego nie przemówią, bo zawsze będzie zakładał że musi istnieć naturalne wyjaśnienie, jedyną opcją jest obalenie najpierw materialistycznego światopoglądu.
Poglądy teistyczne i ateistyczne mimo że dotyczą tylko sprawy Boga są według mnie nierozerwalnie połączone z innymi poglądami, a bez uwzględnienia tego faktu nie da się ich ani potwierdzić a ni obalić w sposób przekonujący dla drugiej strony.

Ircia, a możesz mi powiedzieć, kto dla Ciebie jest autorytetem? Być może że takiego kogoś nie masz, bo każdej filozofii można przeciwstawić inną. Jeżeli tak, to na sprzyjające wiatry trudno będzie Ci trafić. Wiarę można przyjąć lub nie, ale ktoś ją musi przynajmniej chcieć przekazywać, bo sam jest wierzącym.

August wskazujesz na bardzo ważną kwestię, bo mam taki problem z autorytetami że nie uznaję absolutnych autorytetów a to czy kogoś traktuję jako autorytet w jakiejś dziedzinie to sprawa dosłownie arbitralna, co jest o tyle specyficzne że sama dla siebie nie jestem ani nie chcę być autorytetem ,bo mam świadomość tego że błądzić to rzecz ludzka i być może za rok będę się mogła szczerze pośmiać z aktualnych poglądów.
Jakbym miała wskazać na jakiś autorytet to nie był by to ktoś a raczej idee których ważności i prawdziwości nie podważam , a raczej staram się zrozumieć jak je wcielić w życie. Mówię o Prawdzie, Miłości, Wolności, Mocy, Dobru, itd.
Wątpię abym była wstanie przyjąć jakiś gotowy światopogląd, raczej bawię się w wybieranie rodzynków.

Prawda, Miłość, Wolność Moc, Dobro, to piękne idee, ale też można je bardzo różnie definiować. Są to pojęcia baardzo pojemne... Spróbujesz? Czy ja bym potrafił? Też nie wiem. Łatwiej zdefiniować pokorę i wiarę.

August - proszę podaj swoje definicje pokory i wiary, będę za nie wdzięczna.

Dla mnie właściwie celem jest jak najlepsze zrozumienie w praktyce czym są idee o których piszę,a miarą zrozumienia jest możliwość przełożenia tego na działanie i wiem że jestem na poziomie pierwszych niepewnych kroków co daje mnóstwo potknięć, ale przynajmniej ,jak sądzę, wiem już że głowa ma być u góry a nogi na dole
Co do Dobra to zgadzam się z Księgą Rodzaju - aby zdobyć tą wiedzę wyszliśmy z raju do tego świata, gdyż nie zdefiniuję Dobra nie znając Zła, a proces poznawania czym jest Dobro jest nierozerwalnie powiązany z pozostałymi ideami, dążenie do bezinteresownej Miłości/Doskonałości/Boga nadaje jakby kierunek...

Co do wiary to chyba tak naprawdę wierzę w Siebie, nie w swoje umiejętności, poglądy, maski tożsamości, ale w tą Prawdziwą Mnie która się pod tym kryje.

Wyczerpujących definicji na te uniwersalne wartości pewnie nie podam i będą subiektywne, bo wiele definicji może lepszych znajdziesz w necie, ale:

Jeżeli przed podjęciem jakiegoś działania pytam swojego sumienia: Panie Boże, czy ja dobrze to robię, czy nie krzywdzę nikogo, czy swoje obowiązki wobec bliźniego wypełniam należycie? Nie uważam, że mam jakieś życiowe i osobiste prawa. To moja wiara i pokora.

Czy wierzę w siebie? - tak, dzięki temu, że wierzę, że Bóg jest ze mną.

Napisze Ci o znajomym Jana Pawła II z lat młodości, który od Kościoła i wiary był dość daleko. Spotkali się już jako dojrzali ludzie i JP II zapytał go, czy po doznaniach w niemieckim obozie w Oświęcimiu, zmienił swój stosunek do wiary. Odpowiedział, że nie, ale zawsze był pewny, że obóz przeżyje. Na pytanie JPII, skąd taka pewność, odpowiedział, że był pewny, bo jego mama o niego się zawsze modli.

Jak sądzisz, czy on był człowiekiem wierzącym?

Gdy proszę o definicję to właśnie mi zależy na takiej osobistej i subiektywnej i doceniam ich wartość - serdeczne dzięki za Twoją!
Super definicja szczególnie że sama od lat robię bardzo podobnie z tym że podobne zapytanie kierowałam do intuicji i nie wiązałam tego ani z wiarą ani z pokorą

Co to znaczy być człowiekiem wierzącym? Po czym to rozpoznajesz?
Dla mnie wiara jest wynikiem zaufania ( a to opiera się na różnych przesłankach) do kogokolwiek , w kogokolwiek i w cokolwiek i dla mnie był wierzący w swoje przeżycie racjonalizując tą wiarę w z punktu widzenia ateisty irracjonalny sposób, ale w pewnych warunkach irracjonalna wiara to najbardziej sensowne i racjonalne wyjście.
Kierując się suchymi danymi statystycznymi i logiką praktycznie nikt by nie zakładał firm, ale jako że początkujący przedsiębiorca wierzy że jego to nie dotyczy to firmy są zakładane i co niektóre odnoszą spektakularne sukcesy zachęcające kolejnych irracjonalnych marzycieli...

Co do wiary w siebie - ja to bym opisała bardziej że Bóg jest we mnie ( opisałabym to bardziej dosłownie,ale takie ujęcie sprawy jest na ogół źle rozumiane) i był od zawsze i nawet korzystałam z Jego pomocy traktując jako byt nieosobowy. Określenie ze mną też jest moim zdaniem prawidłowe.

Nie wiem, czy określenie "Bóg jest we mnie" nie jest stawianiem siebie w miejsce Boga. To tak jak ten wąż podpowiadał Adamowi i Ewie - będziecie tak samo jak Bóg znać co dobre a co złe - czyli decydować.
Z taką świadomością, nie byłbym zbudowany, ale bardzo zagubiony. Wolę zdecydowanie, by Bóg był obok mnie. Uwierz, że ciągłe podejmowanie ważnych decyzji, których skutku nie jesteś pewna, jest bardzo stresujące.

August- ja mogę szczerze zaśpiewać najbardziej znany utwór Magika i rozumiem że chłopak sobie z tym nie poradził, bo też walczyłam z tym długo, ale akceptacja dała wolność na poziomie o jakim nawet nie marzyłam. Fakt faktem taka wolność nie jest łatwa - analogia do gier pomaga to zrozumieć - im wyższy poziom tym ciekawiej, ale i trudniej.
To jak z dorosłością - pragniemy jej, a gdy zaznamy odpowiedzialność potrafi przerosnąć i wybieramy zależność dającą poczucie bezpieczeństwa, ale jest to iluzja którą nawet na drodze lingwistycznej można odkryć: bez pieczy=bez opieki... Dojrzewanie jest trudne i bolesne, ale ma swój cel i sens. Ja określam go słowem :suwerenność.
Zakładając że Jesteś Bogiem czujesz zagubienie i jest to oczywiste, ale dziecko Boga, będące Bogiem przez fakt że dorosło nie musi odcinać się od Rodzica, ciągle może na niego liczyć, nie traci wzoru do naśladowania ani możliwości pomocy...
Katolicy/chrześcijanie przyjmują że są dziećmi Boga, ale wniosku jaki z tego płynie z zasady jeszcze nie... Bo potrafi przytłoczyć. Mówicie że chcecie być jak Jezus a gdy pojawia się myśl że dosłownie pojawia się myśl - Nie, nie chcę to za trudne, jak to ja? Prawdziwe dziecko Boga, czyli Bóg w fazie rozwoju, przecież to bluźnierstwo! Jestem dzieckiem Boga i nim zostanę, nie dorosnę, bo to stresujące!
Kochający Ojciec to akceptuje, ale też tak samo jak dobrzy ziemscy rodzice pragnie aby dziecko dorosło, stało się samodzielne i będzie delikatnie pchał je w tym kierunku, bo pragnie suwerennego partnera a nie wiecznego dziecka, szczególnie że dziecko samo opuściło dom aby dorosnąć i to mimo że Ojciec ostrzegał z czym to się wiąże... Ale furtkę na zewnątrz zostawił w zasięgu ręki i to jeszcze z towarzyszem , który informował co się stanie jak się 'zje owoc'...
Piszę tylko to jak ja to widzę, jak rozumiem metafory i mam świadomość że mogę wysuwać błędne wnioski.

Jestem dzieckiem Boga, ale nigdy nie dorównam, ani nie przerosnę Ojca i wcale mnie to nie przerasta, ani nie przeraża. W przypadku relacji między ziemskimi rodzicami i dorosłymi dziećmi jest szacunek, partnerstwo i obowiązki, a pożądanym jest by dziecko przerosło ojca. Wiara nie potrzebuje wielkich słów, ani niejasnych sytuacji. Bóg nie zastawia na ludzi pułapek. Wiara jest prosta i bez pokory się nie obejdzie.

Wizja że jesteś dzieckiem Boga z opcją dorównania Mu i stania się równoprawnym partnerem z całą odpowiedzialnością jaka by za tym szła chyba jednak przeraża, choć inaczej to odczuwasz. Pokora dla mnie jest zdrowym środkiem między pychą i arogancją a poniżaniem siebie, zdrową samooceną z wiedzą o swoich mocnych i słabych stronach.
Zgadzam się że Bóg nie zastawia na ludzi pułapek, więc to metaforyczne drzewo w Edenie nie było pułapką a furtką prowadzącą na długą i trudną podróż, ale pamiętaj jakie to było drzewo...

Podróż z Bogiem przez życie, nie jest trudna, choć może być znaczona dźwiganiem krzyża. Bóg zjawia się jako szczęście dla nieszczęśliwych, a także w nieszczęściach dla szczęśliwych. Ale żeby to zrozumieć, trzeba coś takiego przeżyć. Drzewo w Edenie jest furtką i możliwością wyboru dobra i zła. Masz wolną wolę i to odróżnia nas od świata zwierząt. Czy chcesz iść przez życie nie ściągając gromów na siebie? -Twoja wola.

Kto według Ciebie może 'zsyłać gromy' na człowieka?
Drzewo i jego owoce są furtką do wybierania dobra i zła czy do rozpoznawania dobra i zła, a dopiero potem wybierania?
Czym jest dla Ciebie wolna wola? Jaki jest jej zakres? Czy Twoje decyzje są całkowicie suwerenne czy też raczej zależne od wpływu różnych czynników, np. genetycznych ,epigenetycznych, kulturowych, tego z kim się spotykasz, jakie masz doświadczenia? Co sprawia że na dane doświadczenie reagujesz tak a nie inaczej?
Czy gdybyś teoretycznie cofnąć się w czasie, tak abyś nie pamiętał poprzedniego wyboru mógłbyś wybrać inaczej? - inaczej to ujmując: czy w identycznym stanie otoczenia i własnego umysłu możesz dokonać kilku różnych wyborów? Jeśli tak to od czego to zależy jeśli nie od otoczenia i stanu umysłu?
Czy kiedykolwiek w pełni świadomie zadecydowałeś wbrew zaszczepionym poglądom i wpływom otoczenia że w to będziesz wierzyć a w to nie? Czy możesz zadecydować ot tak że uwierzysz w LPS albo boginię Eris? Czy też nie dasz rady przez poglądy i opinie jakie posiadasz i przyjęcie takiej wiary byłoby z nimi sprzeczne?
Czy nie masz sprzecznych poglądów? Czy nie wierzysz w dwie wykluczające się wersje? A może sprzeczności mogą zachodzić na różnych płaszczyznach? Np intelektualnie wiesz i zgadzasz się z A , ale i tak robisz B, bo jest zakodowane podświadomie?
Czym wola małego dziecka różni się od woli dojrzałej samoświadomej i wprawnie komunikującej się z otoczeniem za pomocą języka migowego małpy naczelnej?
Jakie umiejętności uważasz za typowo ludzkie?