Widziałaś kiedyś pole orne w środku miasta, oblężonego miasta? Nie? Nic dziwnego, bo Jeremiasz na polecenie Jahwe kupił pole, ale leżące w Anatot, kilka kilometrów na północ Jerozolimy. A nie w oblężonym mieście. Proroctwo mówiło o całym kraju, o "tej ziemi", a nie o mieście. Że w tej krainie będzie się kupować pola. No, jak walki ustały, to się handlowało terenami, normalka. Różnymi nieruchomościami i ruchomościami się handluje.

Ladnie to tak nie odpowiadac na pytania?

Odniose sie do najwazniejszego. Zmartwychwstanie jest zjawiskiem zarowno z rzeczywistosci materialnej jak niematerialnej.

I nie wsadzaj wszystkiego do jednego worka. Chyba ze chcesz dac nastepny dowod bezsilnosci argumentow.

Biblia Tysiąclecia mowi o deutero i trito-Izajaszu...także nikt tego nie ukrywa...

Czy ktoś twierdził, że Kościół katolicki to ukrywa? Może poszukaj kogoś, kto udzieli ci korepetycji z czytania ze zrozumieniem.

@akruk cytat z tego co napisała IrciaLilith, "skoro jest napisane że Izajasz to znaczy że był jeden, ". Może słowo "ukrywa" nie oddaje najlepiej tego, co chciała powiedzieć Ircia ale przy odrobinie dobrej woli można sobie podarować takie komentarze jak Twój...

Ciekawe czy w życiu tez ciągle odsyłasz ludzi do korepetytorów czy tylko ukryty za ekranem komputera skrzętnie unikając odpowiedzi na pytania o sobie...

Ale masz już sukces, bo nazwałam Cie bucem - a kazdy kto powie bratu raka i tak dalej...

No właśnie, więc chyba wiesz, co powinnaś zrobić? Na żadne, pod żadnym adresem, ad personam nie ma zgody.

Przeprosić? Nie ma mowy - bo tak uważam...

Na razie mam na tyle poważne wątpliwości co do wiary, że ciężko mi żyć tymi nakazami na 100 proc. nie przestrzegam też innych np. nie głoszę Ewangelii

Tak na marginesie byłabym za powrotem do proroctw bo to fajny temat...

Skoro nie masz zamiaru przeprosić, otrzymujesz ostrzeżenie. Nie ma tu nic do rzeczy jak Ty uważasz.

Tak mi sie skojarzylo z Twoim zdaniem o dyplomacji z innego watku.
Liderem w ad personam jest Akruk i wlasciwie juz dawno powinien byc zawieszony - ale z kim bedziemy wtedy rozmawiac?
KRK powinien oblozyc komunistow anatema - ale wtedy mielibysmy ZSRR.

Nieladnie Teresse bo to swiadczy o braku argumentow.

Gdybyśmy potrafili żyć nakazami na 100% znikłby wszelki grzech.

Dzięki, Alus

Dobra, może zobaczmy trzecie proroctwo:







Tylko w innych fragmentach Jezus nie milczał ... rozmawiał z arcykapłanem, człowiekiem który go uderzył, Piłatem...

Rozumiem, że to taka poezja...

Odnośnie Mateusza........

Podejście jakie powinno się zastosować w odczytywaniu proroctw do których nawiązuje Mateusz to typologia. Czyli interpretowanie jego tekstów i pisarzy NT w świetle ich obecnego doświadczenia i w kategoriach osoby, zdarzenia, miejsca, rytuału itp. z przeszłości historycznej lub pradawnej – retrospekcją. Przewidywanie przyszłości na podstawie danej osoby, zdarzenia, oraz zdarzenia które zostały "ustawione" typologicznie (przykłady podam poniżej). Typologia była jednym z głównych sposobów, w jaki autorzy NT patrzyli na historię ST. I tak często, jak patrzyli przez „typologiczne oczy”, widzieli zapowiadanego im i obiecanego Pana, i Mesjasza nie tylko na bazie Pisma, ale światopoglądzie im współczesnych Żydów. Metoda identyfikowania mesjańskiego proroctwa osadzonego w normalne wydarzenia historyczne i osoby była z oczywistych powodów "żydowska” bo zakorzeniona w doświadczeniu Izraela w zakresie wzorców działania Boga w ich historii. Również oczywistym powodem takiej identyfikacji jest oczywiście naród wybrany i plan zbawienia który wokół tego narodu w ST się kręci.

Dla przykładu odczytanie treści proroctwa typologicznego, przyjdzie łatwiej osobie która podziela światopogląd lub posiada wspólną historię i tradycję, analogicznie może to być osoba – współobywatel jako członek tego samego narodu co ja. Innymi słowy, dla kogoś takiego jak ja, który doświadczył pewnych wzorców w sposobie, w jaki mój Ojciec(JHWH Żydami) zajmuje się mną, jest całkiem rozsądne i bardziej epistemicznie uzasadnione interpretowanie obecnych wydarzeń w świetle tych wzorców. Dla kogoś, kto nie znał Pana przez pewien czas, moja interpretacja prawdopodobnie może wydawać się nieuzasadniona.

Twoim argumentem jest zarzucanie Mateuszowi, że widział jakąś przyszłość w wydarzeniach z przeszłości i wyssał ją z palca lub "przeszmuglował" te fragmenty.
Dlatego, że nie bierzesz pod uwagę typologiczne (omówie twoje przykłady Mateusza później) odczytywanie ST, które było wykorzystywane w judaiźmie I i II w. tj. przez Żydów palestyńskich którzy spisali NT. Palestyński judaizm wyodrębnił z pisma ST eschatologię w sposób typologiczny według modelów:

Biblijna opowieść o stworzeniu-> drugie, przewyższające stworzenie
Adam jako prototyp wielu antytypów
Powódź -> ostateczny wyrok
Pobyt Izraela na pustyni -> przyszłe zbawienie Izraela
Synaj -> miejsce ostatecznego osądu
Mojżesz -> Mesjasz
David -> Mesjasz
Ezechiasz -> Mesjasz
Amalekici -> Rzym
Szabat -> świat, który nadejdzie

Zresztą do dzisiaj stosuje się, również przez nie-chrześcijan, hermeneutykę w odczytywaniu tekstu biblijnego, która bazuje na typologicznej intepretacji autorów NT, a to z kolei było dla nich standardem w rozumieniu pism ST.

Kilka przykładów stosowanej typologii:
Poprzez retrospekcję:

1. Niewierny naród Izraela, słuchaczy Izajasza - rozumiał pod nazwą Sodomy:

(9) Gdyby nam Pan Zastępów nie zostawił Reszty, stalibyśmy się jak Sodoma, podobni bylibyśmy Gomorze. (10) Słuchajcie słowa Pańskiego, wodzowie sodomscy, daj posłuch prawu naszego Boga, ludu Gomory! (11) Co mi po mnóstwie waszych ofiar? - mówi Pan. Syt jestem całopalenia kozłów i łoju tłustych cielców. Krew wołów i baranów, i kozłów mi obrzydła. „ (Iz1)

W ten sposób otrzymujemy parę typu i antytyp, niewierna Sodoma i niewierny Izrael.

2. Para: Mojżesz - Wyjście ucieczka z ziemi Egipskiej & Jozue - podbicie ziemi obiecanej. W Księdze Jozuego 3-5 jest opis historycznego wydarzenia, w którym Jozue zabiera ludzi przez Jordanię do Ziemi Obiecanej, jest ono doskonale ustawione tak aby skorelować dwa wydarzenia i dwóch przywódców.

- "Będę z wami (JHWH z Jozue), jak byłem z Mojżeszem" (Joz3: 7)
- Wody Jordanu rozdzieliły się i stanęły prosto jak kolumna jak Morze Trzcin, korelacja (Joz3:13) z (Wj15: 8 )
- (Joz3: 17) ludzie przeszli na suchej ziemi (Wj14: 21)
- (Joz4: 14) ludzie obawiali się Jozuego, „jak bali się Mojżesza"
- Został zbudowany pomnik, aby wzór był jasny (Joz4: 21 - 24) "Co oznaczają te kamienie?" 22 wy pouczycie synów swoich, mówiąc: Izrael przeszedł przez ten Jordan jak po suchej ziemi, 23 gdyż Pan, Bóg wasz, wysuszył przed wami wody Jordanu, aż przeszliście, podobnie jak to uczynił Pan, Bóg wasz, z Morzem Czerwonym, które osuszył przed naszymi oczami, aż przeszliśmy.”
Obydwa wydarzenia miały miejsce w tym samym dniu kalendarzowym - dziesiątego dnia pierwszego miesiąca korelacja z (Wj12: 6)
- Jozue jest odbiorcą wizyty od Anioła Pańskiego - podobnie jak Mojżesz - z tą samą klauzulą: "usuń sandał z nóg, bo miejsce, w którym stoisz, jest święte" (Joz5: 13 - 15 i Wj3: 5)

Również Psalmista powiązał te dwa wydarzenia „Wyjście” Mojżesza i „Wejście” Jozuego:
(1) Alleluja. Gdy Izrael wychodził z Egiptu, dom Jakuba - od ludu obcego, (2) przybytkiem jego stał się Juda, Izrael jego królestwem. (3) Ujrzało morze i uciekło, Jordan bieg swój odwrócił. (4) Góry skakały jak barany, pagórki - niby jagnięta.” (Ps114)

Podczas gdy Pieśń Mojżesza i Miriam w (Wj15) łączy retrospektywny „Exodus” – (1 - 12) z przewidywanym podbojem - (13-18). A zespoleniem tych wydarzeń, co na pewno nie umykało z pola widzenia żydom w I i II w. jest powiązanie ich działaniami Boga JHWH.

Poprzez przewidywanie:

1. Narodziny Jakuba i Ezawa:

Izaak modlił się do Pana w imieniu swojej żony, ponieważ była niepłodna. Pan odpowiedział na jego modlitwę, a jego żona Rebeka zaszła w ciążę.:

„23 a Pan jej powiedział Dwa narody są w twym łonie, dwa odrębne ludy wyjdą z twych wnętrzności; jeden będzie silniejszy od drugiego, starszy będzie sługą młodszego». Rzekł do niej Pan: "Dwa narody są w twoim łonie, a dwa narody z tobą zostaną rozdzielone, jeden naród będzie silniejszy od drugiego, a starszy będzie służyć młodszemu". (Rdz25)

W rozmowie z Bogiem, wyjaśnie Rebece że jej dzieci reprezentują dwa narody.

2. Jedną z ciekawych typologii, jest przedłużenie „Exodusu” i Przymierze Izraela z narodami Egiptu i Asyrii:


”(19) W ów dzień będzie się znajdował ołtarz Pana pośrodku kraju Egiptu, a przy jego granicy stela na cześć Pana. (20) Będą to znaki i świadectwa o Panu Zastępów w kraju egipskim. Kiedy wobec ciemiężycieli zawezwą Pana na pomoc, pośle im wybawiciela, który będzie ich bronił i ocali. [por. Wj3: 7] (21) Wtedy Pan da się poznać Egipcjanom [por. Ps103: 7]; Egipcjanie zaś nie tylko uznają Pana w ów dzień, ale czcić Go będą ofiarami ze zwierząt i z pokarmów, składać też będą śluby Panu i wypełnią je. (22) Choć Pan dotknie ciężko Egipcjan, przecież ich uzdrowi; oni zaś nawrócą się do Pana, który ich wysłucha i uleczy. (23) W ów dzień będzie otwarta droga z Egiptu do Asyrii. Asyria przyjdzie do Egiptu, a Egipt do Asyrii. Lecz Egipt służyć będzie Asyrii. (24) W ów dzień Izrael, trzeci kraj z Egiptem i z Asyrią, będzie błogosławieństwem pośrodku ziemi. (25) Pan Zastępów pobłogosławi mu, mówiąc: Błogosławiony niech będzie Egipt, mój lud, i Asyria, dzieło moich rąk, i Izrael, moje dziedzictwo. [por. Pwt32: 9] „ (Iz19)

W ten sposób otrzymujemy parę przyjęcie przez JHWH Izraela w czasie niebezpieczeństw i przyjęcie przez JHWH innych narodów w chwilach niedoli. Dosłowne spełnienie stało się już w 244 p.n.e. gdy Ptolemeusz Euergetes przybył do Jerozolimy, aby składać ofiary w świątyni, jeszcze przed jej zburzeniem dołączyły się inne narody (Zach14: 16 – 17 i narody w Dz2: 9 – 11, 14).

Ludzie i różne grupy w ST często otrzymywały specjalne nazwy miejsc i tymczasowe nazwy, które mały być wykorzystywane do określonego celu. Na przykład Salomon otrzymał dwa imiona przy urodzeniu (2Sm12: 24 - 25) - Salomona i Jedidiasza. Jednak od tego momentu nie ma żadnego odniesienia do Jedidiasza i nie wygląda na problem, tak samo Bóg zrobił w historii Paszchur w (Jer20: 1-6).

- Izrael i Juda regularnie otrzymują w proroctwach tymczasowe i symboliczne imiona (Ez23 i Iz62: 3-4)

- Nie widać aby to matka musiała nazwać Jezusa Emmanuel. A więc kiedy Mateusz mówi „któremu nadadzą imię Emmanuel”, to mogłoby dotyczyć każdego który przyznał, że Jezus był Bogiem idącym pośród swego ludu – prędzej już Jan jako posłany na świadectwo (J1) kwalifikowałby się do tego by nadać imię Jezusowi - Emmanuel.

- Mateusz cytuje fragment w którym jest Emmanuel jeden werset po otrzymaniu polecenia od Anioła że ma mieć na imię Jezus. I dwa wersety przed poinformowaniem, że jego rodzice nazywają go Jezusem. Nie ma tu wzmianki nigdzie, by było to jakimś problemem, czyli problemem w rozumieniu przez pryzmat żydowskiej kultury Mateusza. Jest to tym bardziej uderzające, że Mateusz twierdzi, że ten fragment się spełnił – tutaj problem z nazwą nie był problemem. Ponieważ Emmanuel „Bóg z nami” nie jest imieniem ososbistym, ale raczej imię opisujące zadanie, które osoba ta będzie wykonywać. Wnosząc obecność Boga do człowieka, przynosi obiecane zbawienie - które, jak wyjaśnił już Mateusz, jest również znaczeniem imienia Jezus - (Mt1: 21). "Oni" (Mt1: 23), którzy nazywają go Emmanuelem, to ci ludzie, którzy rozumieją i akceptują dzieło, do którego przyszedł. Mateusz prawdopodobnie oddał w imieniu Emmanuel, to co zamierzał poźniej wprowadzić do ostatniego rozdziału swojej Ewangelii - "Oto jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (28: 20). Jezus jest Bogiem, pośród swego ludu, aby osiągnął on zbawienie.

- Gdybyś musiał nazwać dziecko Emmanuel, aby wypełniło się proroctwo. To jak teraz poradzić sobie z innymi jego imieniami „Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju” (Iz9: 5)?

Teraz związek między kontekstem historycznym a możliwą treścią proroczą:

Kontekst historyczny (Izajasza 7):
To, co dzieje się teraz, w (7: 10 - 25), jest kontynuacją łaskawej oferty Boga w wersecie (7: 9). Ponownie Bóg zwraca się do Achaza (7: 10) w sposób który pozwala ustalić, że Achaz nie słuchał Boga wcześniej. Zamiast tego, przetestował cierpliwość Boga przez swoją niewiarę – werset (7: 13). Bóg wciąż daje mu kolejną szansę, nakazując aby poprosił o znak - aby zachęcić jego słabą wiarę (7: 11). Achaz ponownie nie okazuje posłuszeństwa. W tym momencie Izajasz wtrąca nie związane już z Achazem proroctwo kierowane do Domu Dawida (7: 13 – 25) - znak sądu nad jego domem. Domem Dawida. Więc pierwszy kontekst to porażka Achaza jako dawidowego króla, a drugi to niezadowolenie (7: 13) Boga z nadchodzącego sądu nad Dawidem.


Kontekst dosłowny:

- Słowo prorocze dla Judy (7: 1 – 9; 7: 7) tworzy całość z użyciem imion dzieci jako proroczych symbolicznych wskazań (7: 3; 8: 1 - 5, 18; 9: 6, 7)

- Do obu przychodzi chwila decyzji, gdyż słowo Pana grozi gniewem (7: 1-17; 9: 8-10,14)

- Czas osądu, w którym pośredniczyła inwazja asyryjska (7: 18; 8: 8; 10: 5-15)

- Zniszczenie boskich wrogów, ale zbawienie szczątków (8: 9 - 22; 10: 16-34) 

- Obietnica chwalebnej nadziei, jaką włada Dawidowy monarcha i przynosi dobrobyt swemu ludowi (9: 1-7; 11: 1-16)

Dziwne cechy obiecanego dziecka (Iz7: 14) Emmanuel:

1. Posiądzie ziemię: "(8) i wedrą się do Judy, zatopią i przeleją się, aż sięgną po szyję. Jej skrzydła będą rozpostarte na całą szerokość twej ziemi, o Emmanuelu!" (Iz8: 8 )

2. Pokona wszystkich przeciwników: "(10) Opracujcie plan, a będzie udaremniony. Wydajcie rozkaz, a nie nabierze mocy, albowiem z nami Bóg." (Iz8:10 )  

3. Posiądzie tron Dawida i będzie reprezentował wśród ludzi "Boga potężnego": "(5) Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. (6) Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona." (Iz9: 6 - 7)

4. Jest jedynym im obiecanym dzieckiem.

Tak więc kontekst dosłowny sugeruje, nawet bez (7.14), że dziecko Emmanuel ma o wiele lepsze cechy niż normalne dziecko.

Dziewictwo:

Chociaż przeciwnicy dziewictwa przyjęli Hebrajski almah [עַלְמָה] oznaczający młodą kobietę, to słowo to według leksykonu starożytnego hebrajskiego również może oznaczać: dojrzała seksualnie, panna, świerzo po ślubie, młoda i niezamężna - a więc „czysta” kobieta. Natomiast tłumaczenie w Septuagincie używa parthenos [παρθένος], co konkretnie oznacza dziewicę, może też być użyte w stusunku do mężczyzny który nigdy nie miał stosunku seksualnego z kobietą.

Ale przyjmując „almah” za tłumaczenie, to w narracji fragmentu Izajasza można zauważyć, że niezamężna młoda kobieta w domu królewskim niebawem się ożeni i pocznie dziecko, jej syn będzie nazywał się Emmanuel -" Bóg jest z nami ". Jak pocznie? W tym wersecie i w innych nie ma wyjaśnienia, dopiero je otrzymujemy z ust Mateusza, czyli typologiczne odniesienie się do tego wersetu przez ewangelistę.

Podsumowując:

Proroctwo jest wygłaszane nie tylko Achazowi, ale "domowi Dawida". Ahaz jest przedstawicielem linii rodu Dawidowego, opis wskazuje ustawienie w narracji (Iz7: 1 – 9) dom Dawida jako „Achaz i jego lud” (7: 2). Przesłanie skierowane jest do historycznie większej grupy, tj. do dynastii i rodu Dawida, niż sugerowanie tutaj lokalnego spełnienia proroctwa. A więc „znak” (Iz7: 14) który da Pan jest znakiem osądu, potwierdza to zdewastowana przyszłość (Iz7: 17 – 25).

A więc mamy w porządku wzrastającym od 17 wersetu:


- król Asyrii przyniesie czas inny niż kiedykolwiek

- "pszczoły" z Asyrii przejmą wszystkie miejsca na ziemi

- Asyria zhańbi cały naród, goląc wszystkie włosy na ciele jego członkom (por. 2Sam10)

- Rozwinięte społeczeństwo rolne zostanie zredukowane do gospodarki pasterskiej

- ziemia znów stanie się dzika – na zwięrzęta znowu będzie trzeba polować


 

A więc „znak” (7: 14) był znakiem "przyszłego potwierdzenia", podobnie jak w Ks. Wyjścia 3: 12 - "(12) I odpowiedział: Będę z tobą, a to będzie dla ciebie znakiem, że Ja cię posłałem: Gdy wyprowadzisz lud z Egiptu, służyć będziecie Bogu na tej górze" . To, że miało to nastąpić poza teraźniejszością, było oczywiste ze wskazań, że dziecko przyjdzie po zniszczeniu. Doświadczy ono zniszczenia monarchii Dawida przed osiągnięciem pełnoletności. Nawet przesłanie z (Iz6: 9-13) sugeruje, że wyroki również spadają na Judę. Czyli Emmanuel zje chleb cierpienia /osądu, aby wzrastać w posłuszeństwie, w przeciwieństwie do Ahaza – nie ma tu dokładnego określenia wieku pełnoletności. Oznacza to, że proroctwo (Iz7: 16-25) nie jest powiązane czasowo z dzieckiem/znakiem.

Ostatecznie rysuję się obraz z powyższych analiz:
W odpowiedzi na zaniechanie przez Ahaza spełniania swoich obowiązków swojej królewskiej rangi w szeregach domu Dawida i zgodnie z mandatem otrzymanym od niego, opartym na lojalności i zaufaniu, Bóg wkroczy aby zapewnić prawdziwego Króla Dawida - czyli Emmanuela. Król ten pojawi się po konsekwencjach złych rządów i upadku Achaza oraz jego rodziny, włączając w to inwazję na Asyrię, rozciągającą się na Judę, ale zatrzymującą się do Jerozolimy. Emmanuel wyjdzie na świat od nieznanej dziewicy i przejawi większy niż normalne dziecko zestaw zdolności / obowiązków i będzie pełnić funkcję znaku dla całego Domu Dawida.

Taki obraz widzieli Żydzi współcześni Mateuszowi. A nie taki jaki przedstawiłeś.

Prawdą jest, że proroctwa opierające się na typologii mają niższy poziom precyzji, na przykład w porównaniu do proroctwa Micheasza o wskazaniu miasta w którym narodził się Jezus (Mi5: 2)

I tutaj wyciągasz prawidłową konkluzję na „pierwszy rzut oka”. Jest jakieś wydarzenie z przeszłości opisane w ST, nie ma w tym wydarzeniu żadnych przyszłych treści lub takich które by implikowały wzór mesjanistyczny. Dlatego nie można z tego fragmentu wyciągnąć żadych treści co do przewidywanej przyszłości. Jednak jest zawsze jakiś element wspólny – „typ” w przewidywaniu wydarzeń przyszłych. Ponieważ większość ważnych przeszłych wydarzeń w historii Izraela było w taki sposób widziane przez pisarzy NT i uczonych w Piśmie tamtych czasów, że jest to głównie przewidywaniem w ramach srtuktury typologii.

Więc aby ustalić to co Mateusz rzeczywiście zrobił, trzeba się przyjrzeć konkretnemu wydarzeniu historycznemu (tj. Wyjściu Izraela z Egiptu) i zobaczyć w nim zapowiedź wydarzenia z życia idealnego Izraela, jako ucieleśnionego w królewskiej, prorockiej i kapłańskiej postaci - Dawidowego Mesjasza. Patrzył on na historyczny punkt odniesienia i interpretował go typologicznie - jako postać lub prototyp czegoś, co ma nadejść w przyszłości z punktu widzenia ST, którą postrzega jako spełnionego w osobie Jezusa Mesjasza.

W jakim sensie można powiedzieć, że Izrael był typem Mesjasza? Element "mój syn" we fragmencie w Ewangelii Mateusza mówi nam, że element synostwa może być kluczową koncepcją.

Kiedy Bóg nazywa Izreal swoim synem:

- Naród Izraela: „(22) A ty wtedy powiesz do faraona: To mówi Pan: Synem moim pierworodnym jest Izrael. (Wj 4: 22). „(23) Mówię ci: Wypuść mojego syna, aby mi cześć oddawał; bo jeśli zwlekać będziesz z wypuszczeniem go, to Ja ześlę śmierć na twego syna pierworodnego. (Wj 4: 22)
- Obiecanego Syn Dawida: „(12) Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. (13) On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki. (14) Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem, a jeżeli zawini, będę go karcił rózgą ludzi i ciosami synów ludzkich. „ (2 Sm7). Zobacz także (Ps2; Ps89: 26)
- Indywidualnych Izraelitów: "Pan to widział i odrzucił, ponieważ rozgniewały go jego synowie i córki". (Pwt32: 19).


W tym przypadku wykorzystanie "Mojego syna" dla Izraela i obiecanego Syna Dawida jest sednem sprawy. Mateusz zastosował semantykę bazując na Izraelu jako wspólnym wyrażeniu i użył ją do wyprowadzenia w innym kontekście, jest to całkowicie akceptowalne z punktu widzenia związków Izraela jakie zacytowałem powyżej i nawet silniej łączy te dwa konteksty niż gdyby posłużyć się tylko samą typologią.

Ten Żydowski sposób myślenia, w którym zachodzi ciągła oscylacja między jednostką a grupą-rodziną, plemieniem lub narodem - do której należy, aby król lub jakaś inna reprezentatywna postać mogła uosabiać grupę, lub można powiedzieć, grupa mogła być sumą gospodarza indywidualnych ludzi.


Trzy najbardziej jednoznaczne połączenia typów, identyfikujących się ze sobą które można znaleźć w ST to:
1 ojciec = potomstwo. Głównie przedstawiane w ST jako Dawid ojciec – Syn Dawida (potomstwo)

2 król = naród. Tutaj król podsumowuje lub ucieleśnia cały naród. Znane historie które o tym mówią to (2Sm12 i 24) pokazują, w jaki sposób grzech króla (tj. Dawida) doprowadził do osądu całego narodu. A historie w księgach Królewskich I i II opisują w jaki sposób moralne niepowodzenia przywódców Izraela kończą się ich osądzeniem upadkiem ich ludu którym przewodzą.

3 sługa JHWH = naród (lub pozostałość). Sługa JHWH w Izajaszu (szczególnie w Pieśniach Sługi - głównie Iz42: 1-4, 49: 1-13, 50: 4-11, 52: 13; 53: 12) jest utożsamiany z narodem Izraela i często ze sprawiedliwą resztką Izraela. Żydowska interpretacja na przestrzeni wieków łączy i zidentyfikowała Sługę z historycznym Izraelem, wierną resztką, Idealnym Izraelem i różnymi postaciami historycznymi (np. Izajasz, Jeremiasz, Mojżesz, Zorobabel, Cyrus, Mesjasz).

Typologia nie tylko pozwoliła Mateuszowi na użycie Ozeasza 11.1 w odniesieniu do Chrystusa, ale wszechobecna na karatch Biblii postać Mesjasza i jego relacji z „narodem Izraela” daje jeszcze silniejsze poparcie dla legalności powyższej egzegezy i powodów użycia werseu Ozeasza przez ewangelistę.