chrześcijaństwo to nadal świat uwarunkowanych myśli. Człowiek sam żyje pod płaszczem fałszywej tożsamości w której wydaje mu się, że stanowi zlepek obrazów mentalnych w głowie. W tym samym kluczu jest kreowany Bóg. Buddyzm mimo swoich wad i niedorzeczności idzie dalej. Nie zostaje na etapie, gdzie myśl dyktuje czym/kim jest Bóg , tylko wchodzi w to co nieuwarunkowane. Medytacja to wejście w ciszę. Kurz fałszywego ja opada, a Bóg już nie jest spłaszczany do konceptu mentalnego.

Reasumując, poprzez wiarę chrześcijańska oddajemy tylko hołd własnym myślom/wyobrażeniom jakie mamy o Bogu. natomiast poprzez pozorny buddyjski egocentryzm wychodzimy poza myśli i jesteśmy bliżej Boga niż poprzez jakąkolwiek modlitwę.

A nieuwarunkowany nauką Buddy siada, medytuje sobie na dowolnie wybrany temat i przez to samo staje się buddystą przybliżającym się do boga, czy Boga.

W medytacji nauka Buddy musi zostać porzucona, tak samo jak ten dowolnie wybrany temat. W przeciwnym razie nadal obracamy się w wymiarze snu myśli. Tylko w ciszy spotykamy to co rzeczywiste.

Gdybyś czytał uważnie, to byś zauważył, bo było już o tym pisane, że chrześcijańska duchowość zabrania tworzenia sobie wyobrażeń o Bogu. Chrześcijanie oddają cześć Bogu takiemu, jaki im się objawił przez Chrystusa.

To są nadal jednak wyobrażenia. Świat objawień, wyobrażeń, a nawet doświadczeń jest koloryzowany przez nasz umysł. Gdy tłumaczysz ślepcowi czym są kolory, to ten ślepiec oddaje cześć kolorom czy raczej temu jak ja te kolory opisałem? Jezus używa metafor, ponieważ tego co nieuwarunkowane nie da się zamienić w koncept

Jest to, owszem, problem. Ale właśnie celem duchowości chrześcijańskiej jest wyzwolenie się od „koloryzowania” i nawiązanie bezpośredniej więzi z Chrystusem.
Dlatego duchowość chrześcijańska ma gradualny charakter. Na pierwszym jej etapie staramy się przede wszystkich o sprawiedliwość, wypełnianie przykazań, wyrugowanie namiętności. Dopiero później przyjść może oświecenie.

W jaki sposób odbywa się to uwalnianie od koloryzowania?

w sumie racja z tą sprawiedliwością. Gdy np. jakiś wariat myśli, że jest psem, to na samym początku trzeba mu powiedzieć, aby nikogo nie pogryzł, a dopiero potem można zacząć dehipnozę.
Poprzez wyrugowanie namiętności tylko je represjonujesz i zwiększasz ich silę

Na tym, że nie kierujemy się swoimi wyobrażaniami, a posłuszeństwem.
A jakoś licznym świętym się udało nikogo nie zabić, ani nie zgwałcić, ani nie okraść. Mimo namiętności.

Posłuszeństwo dotyczy nadal świata wyobrażeń. Najpierw musiałeś sobie wyobrazić, że koloryzowane i silnie uwarunkowanie przekazy żydowskie są prawda objawioną ,a dopiero potem zacząłeś być im posłuszny. Ludzie ustalają reguły powołując się na tzw objawienia ,a inni kupują w ciemno te rewelacje.

Wielu świętych niszczyło samych siebie, kierowali przemoc w kierunku własnego ciała. Potem ukazywały im się demony, gołe kobiety (ojciec Pio) i sądzili naiwnie, że to walka z szatanem. Nie, to była jedynie walka z ich zrepresjonowanymi żądzami

W to wierzymy, a jaka jest prawda?

Nie. Nie musiałem sobie niczego wyobrażać. Po prostu przyjąłem te „przekazy żydowskie” jako prawdę.
Skąd zatem wiesz, kim był Chrystus i co głosił, skoro te objawienia odrzucasz?
Postulujesz, że każdy święty kogoś zamordował?

święci , którzy byli biczującymi się masochistami, odmawiającym sobie jedzenia, żyjącym na słupie lub w ciemnej piwnicy byli ludźmi pełnymi agresji i przemocy. Łatwo jest gnębić własne ciało, ono się nikomu nie poskarży, społeczeństwo to akceptuje. Jak będę agresywny w stosunku do innej osoby , to ona może mi oddać. Dlatego święci niczym tchórze woleli torturować samych siebie.

No zobacz. Jeszcze wcześniej pisałeś, że nie wolno represjonować własnych namiętności. A teraz krytykujesz świętych za to, że byli agresywni. To jak to w końcu jest?
Słabe to. Próbowałeś kiedyś w ogóle być „agresywnym wobec siebie” na wzór świętych? Czy tylko piszesz, jak to sobie wyobrażasz?

Zefciu,

To przyjęcie prawd żydowskich było chyba poprzedzone głęboką refleksją, porównaniem innych filozofii/religii a nie bezmyślnym " zakupem". Ruszyła tu wyobraźnia ? Czy było bezmyślne : " moi dziadkowie, rodzice w to wierzą, wiec ja również".

Umiem rozpoznać wskazówki mistyczne praktycznie we wszystkich tekstach duchowych. U Jezusa jest ich kilkanaście, Umiesz je wskazać? Czym one Twoim zdaniem różnią się od wskazówek moralistycznych?

Jeżeli pojęcia mogą być jakiekolwiek, to mogą też być "chrześcijańskie". Komu to przeszkadza, temu przeszkadza, a kto "wie o co biega", ten wie.



Nie jesteś czasem za bardzo przywiązany do wyobrażonego konceptu Jezusa?



A jak wyprowadzasz z buddyzmu obowiązek pomocy choremu dziecku?



A czyje są kompletne i jak dowodzisz ich kompletności?



Ale oczywiście "pustki" to nie dotyczy?