Robek - powiem może brutalnie - a co Ci zabrania skończyć grać? Zauważam pewien problem, bo ludziom się wydaje, że jak gra jest trudna, wymagająca to nie może być przyjemna... Serio? A lubisz grać w proste gry? Gdy jest za łatwo to tym bardziej się nie chce grać, no nie? Gra na serwerze Ziemia w rejonie Polska nie jest łatwa, ale nie jest to też najtrudniejszy na tym serwerze region do grania, gra toczy się w warunkach pokojowych, z opcją uzyskania dość wszechstronnego wsparcia od innych graczy, z ogromnymi możliwościami edukacyjnymi... Kurcze, masz nawet czas grać w minigrę - forum i narzekać jaka ta gra wstrętna, zamiast walczyć o utrzymanie swojego awatara przy życiu, bo inni gracze wpadli na pomysł aby urozmaicić grę wzajemnym wybijaniem się, czy brutalnym odbieraniem niezbędnych pokładów itemów dających manę...

A to czy Bóg jest zazdrosny... to kwestia tłumaczenia fragmentu pradawnego pisma... Bo jak się temu bliżej przyjrzeć...


Teresse - co do technik to się nazywa medytacja, pomaga osiągać naprawdę ciekawe stany, bez negatywnych skutków ubocznych. Podstawa to uważność, ten rodzaj medytacji nawet się nie kłóci z Twoją wiarą z tego co wiem, bez tego nie ma co ruszać dalej bo możesz się zagubić sama w sobie... Polecam szczególnie przy Twojej chorobie bo ma udowodnione działanie terapeutyczne, jak będziesz wstanie bez wysiłku przez godzinę koncentrować się na tu i teraz można ruszać dalej

Hehe, ja już rzygam technikami terapeutycznymi...po wielu latach psychoterapii wylądowałam rozmawiając z kalifem Bagdadim, także wybacz...

Teraz zamierzam łykać pastylki i modlić się, zobaczymy kiedy (xxx) postanowi coś zrobić z moim życiem...

Różnica między mindfullness a terapią jest taka że to technika dla każdego i po prostu można to ćwiczyć dosłownie zawsze i wszędzie, choć na początku oczywiście utrzymanie stanu 'tu i teraz' przez minutę to już sukces , powiem szczerze bez tego bym nie wyrobiła tych wszelkich nudnych , beznadziejnych czynności, a jeśli przy okazji trenuję uważność nabierają sensu, stają się wręcz przyjemne, mimo że paradoksalnie od nich nie uciekam...
Dla mnie gra warta świeczki, bo bez tego uważam że wchodzenie w odmienne stany świadomości może prowadzić do pogubienia się w tym, do negowania sensu normalnego funkcjonowania, bo skoro można sobie samodzielnie zafundować stan w którym jesteś jednością z wszystkim, doświadczasz wszechogarniającej miłości, rozkoszy, światła... to po co wracać? No , jest po co Choćby aby z Tobą pogadać

Przecież jestem katolikiem, więc nie mogę z tej gry zrezygnować, to jest zabronione.





Zależy co kto lubi.





Do tej pory nie lubie zbytnio grać w szachy, ale za to w warcaby udało mi się już rozegrać w okolicach 20 tyś. partii więc jak sam widzisz bardziej prosta gra, o wiele lepiej mi podchodzi.






Akurat z tym bym się nie zgodził, bo region może i nie najgorszy, ale w czym przeszkadza ci wojna? w końcu po jakimś konflikcie jest mniejsze bezrobocie więc i są lepsze warunki na ryku pracy, no i kto ma mi dawać wsparcie? bo nie rozumiem? i co z tego że są ogromne możliwości edukacji, skoro to wszystko kosztuje, i to całkiem duże pieniądze.

Tylko nie zawsze wejście w "odmienne stany świadomości" jest wyborem...
Po co wracać- to jest dobre pytanie..."urojenia posłannictwa" są przyjemne, ale inne już mniej...

Mi też się miło rozmawia, dzięki za cierpliwość do mnie i moich przeżyć...

Nie zauważyłam aby uczenie się gdy się dysponuje netem było drogie, nie mówię o zdobywaniu papierów a o wiedzy.
Jeśli sądzisz że wojna jest fajniejszym polem do gry - droga wolna, są miejsca na świecie gdzie możesz tego doświadczyć.
Robek, katolicyzm to Twój wolny wybór. Po prostu uważasz go za poprawny i słuszny.
Dotarło do mnie, że w sumie chyba muszę się więcej nakombinować, aby chciało mi się grać, bo nikt mi nie zabrania poddania gry ( choć nie zrobię tego ze względu na takie małe istoty które w pokoju obok robią coś tak głośno że uważam że nie ma co się wtrącać, ale przecież dorosną), do tego uważam, że mam tyle podjeść ile będzie potrzebnych aby przejść do kolejnego levelu. Gram bo chcę, nie bo założyłam że ktoś mi karze grać... W sumie muszę Robek podziękować, bo dotarło do mnie po co ludziom założenie, że poddanie partii jest karalne.

Teresse - właśnie dlatego proponuję trening uważności, aby zyskać trochę więcej kontroli nad własnym życiem, jeśli nie jesteś świadoma tego co się dzieje nie ma mowy o kontroli, ani tym bardziej o puszczeniu kontroli i jechaniu na zdrowym flow. Trochę pracuję z osobami z takimi jak Twoje problemami i mogę potwierdzić że w bardzo wielu przypadkach to się po prostu sprawdza, nawet gdy ktoś ćwiczy tylko kilka minut dziennie i tylko na obserwacji sensorycznej.

Ja na razie jestem zniechęcona do wszystkiego co pachnie psychologią...

Co miałoby mi to dać, jestem "trzeźwa" na razie, pewnie dzięki pastylkom...
I tak nie wierzę, że moje życie miałoby być lepsze niż cierpienie w samotności w postach i modlitwie jak wdowa Anna z Biblii...

Wedle waszej wiary się Wam stanie... Sama generujesz przyczyny a z nich rodzą się skutki...
Chcesz cierpieć w samotności - nie ma mocy która mogłaby Ci tego zabronić, Bóg niby by mógł, ale nie zrobi tego, bo szanuje Twoją wolną wolę...

Medytacja uważności dopiero niedawno weszła do psychologii i praktyki terapeutycznej, co do samej psychologii - rozumiem Twoje zniechęcenie, szczególnie jeśli próbowałaś nieadekwatnych do sytuacji metod.

Jak gram w warcaby, to nacisnę START i wtedy zaczyna sie gra, no i zawsze moge bez jakiś znaczących konsekwencji, z tej gry zrezygnować.
A jeśli chodzi o życie, gdzie ja tutaj nacisnąłem START? życie to nie jest gra, to jest już bardziej jak film w kinie, gdzie mamy początek środek i zakończenie.

Chcę podążać drogą Teresy z Lisieux...tam się ciężko obejść bez cierpienia...Bóg (xxx) hehe...

Dla Ciebie jest filmem, bo czujesz się widzem a nie graczem. To że nie pamiętasz kiedy nacisnąłeś START, że przyjąłeś ideologię mówiącą, że mimo że masz wolną wolę to najważniejsze decyzje podjął za Ciebie ktoś od Ciebie odrębny oraz ten ktoś będzie decydował o tym co będzie po zakończeniu tej tury to fakty , którym nie zaprzeczysz, prawda? Pytanie czy ten stan Ci odpowiada, bo z tonu Twoich postów wynika że nie, ale nic z tym nie zrobisz, bo jesteś przekonany że już znasz prawdę, tylko Ci ona nie odpowiada. Ma to sens, bo Prawda nie ma obowiązku odpowiadać oczekiwaniom, inna sprawa czy przez to że założyłeś że znasz prawdę nie jesteś ślepy na Prawdę, która stoi tuż obok...

Teresse - skoro chcesz cierpieć to na co narzekasz? W takim układzie im więcej cierpienia tym lepiej, no nie? Chyba, że w głębi Ciebie coś się buntuje i mówi że to jakaś pomyłka, że tak naprawdę chcesz być szczęśliwa, tylko ubzdurałaś sobie że cierpienie da Ci szczęście...

Chciałabym wiedzieć, że moje cierpienie przynosi pożytek, tym których kocham...

O to pytam w tym wątku- czy myślicie, że moje modlitwy będą z tymi za których się modliłam przy śmierci?

Teresse - a czujesz, że Twoje cierpienie jest czymś dobrym dla tych których kochasz, czy większym dobrem byłoby Twoje szczęście? Tak szczerze, z głębi serca, kierując się empatią...

To niby kiedy nacisnąłem START? co ty za cuda wymyślasz?

Tak szczerze, to czuję że dobra jest mała droga św. Teresy z Lisieux...na szczęście już nie mam szans na nic innego...bo nie obarczę kogoś chorobą...a spotkanie z moją miłością...hehe on napisał mi żebym przyszła do niego...a ja byłam w "trzecim niebie" więc możecie sobie uzmysłowić jak to się skończyło... k....może to Bóg nie chciał żebyśmy się spotkali...