Robek, serio przeczytaj i przemyśl znaczenie pojęcia śmierci na trzech poziomach, bo to pozwala zrozumieć te pozorne paradoksy.

Bo mózg przestaje funkcjonować, więc i nie ma świadomości.




Sprawdź jaką definicje ma słowo "śmierć" jak również zobacz co oznacza "kraina umarłych"



Nie pamiętasz czy żyłeś w dziewiętnastym wieku? masz jakieś zaniki pamięci?



Znaczenie samo się ustaliło, to są proste sprawy.



Przeciwieństwem śmierci jest życie.



Na ilu poziomach ktoś może być martwy? co ty znowu tutaj wymyślasz?

Robek dla materialisty istnieje tylko poziom fizyczny i nie ma mowy o jakimkolwiek życiu po śmierci, prawda?

Skoro rozmawiamy o takowej opcji to niezbędne jest założenie opcji doświadczania lub przynajmniej przechowywania informacji mimo degradacji mózgu, czyli w praktyce istnienie poziomu duchowego, lub uwzględniając dokonania psychologii i założenia religijne odrębnego poziomu umysłowego i duchowego, gdyż umysł jest pierwotnie wynikiem materii, ale może zostać jakby skopiowany na poziom duchowy, choć tu koncepcje oczywiście są różnorodne.

Dyskutujemy o nauce Kościoła, która zakłada istnienie nieśmiertelnej duszy, no nie?

Jedyna wizja życia po śmierci, to być przezroczystym obłokiem? nie ma żadnego materialnego życia po śmierci?



Jaki ma związek nieśmiertelna dusza z życiem po śmierci? to jakiś kot nieposiadający duszy, nie może po śmierci zostać ożywionym i trafić do Nieba? do wszystkiego potrzebna jest dusza?

Jestem niemal przekonany, że dobrze rozumiesz moje intencje, gdy napisałem "w zwykłym znaczeniu". Nie ma powodu tego rozwlekać.

Właściwie tak. Śmierć kończy życie, narodziny rozpoczynają życie. W tym sensie masz rację.
Trzeba tu rozróżnić pewne zdarzenie, jakim jest śmierć (ustanie życia) od pewnego stanu, jakim nie nieżycie (nieistnienie, niedoświadczanie). Otóż właśnie niedoświadczanie (nieistnienie) jest przeciwieństwem życia. Natomiast, słusznie, śmierć jest przeciwieństwem narodzin.

Rzeczywiście, to daje do myślenia.

Robek, uznanie że tylko ludzie mają nieśmiertelne dusze jest jednym z powodów dla których katoliczką nie jestem.

Jeśli wierzysz w reinkarnacje to masz opcję materialnego ciała po śmierci. Nawet to zmartwychwstanie ciałem, gdzie z przyczyn technicznych musi to być inne ciało niż to przed śmiercią jest specyficzną formą inkarnacji...

Jasne, że poczęcie - narodziny - życie - umieranie - śmierć.
Tylko, że z tego co wiem nie rozmawiamy o śmierci jako momencie, ale jako o stanie nieistnienia/ braku doświadczania.

Tak, użycie umarły do syna marnotrawnego oraz w innych podobnych okolicznościach daje szanse zrozumieć zakres pojęciowy słów tłumaczonych jako śmierć...

Troszkę mnie dziwi dyskurs. Gdyż ze mną jest zupełnie inaczej. Moja historia składa się z kilku etapów przeszłych. Co przyszłych, mniej wiem.
Otóż zostałem stworzony przez Boga gdy jeszcze czasu nie było. Potem, w połowie XX wieku, zostałem osadzony w czasie. Zostałem obdarzony ciałem. Najpierw żyjącym w symbiozie z nosicielką, potem z nią związany, samodzielny ...
Przede mną wyjście ze strefy czasu. Opuszczenie biologicznego opakowania. Powrót do ponadczasowości. Ale tym razem wraz z całą świadomością nabraną w okresie przebywania w czasie.

Śmierć biologiczna jest końcem życia biologicznego. Nie dotyczy tego, co było wcześniej i tego co dalej trwa. Nie dotyczy tego co nie jest materialne.

Śmierć jako koniec istnienia nastąpi, gdy przebiegnie proces odwrotny do stwarzania świata.

Jak do tej pory, wszystko co dzieje się po stworzeniu świata ma charakter ciągły. Pewno formy przechodzą w inne. Nie ma pustki. Materia w energię i vice versa. W kółko. Nie wiem, ile jest jeszcze nie odkrytych, nie potwierdzonych empirycznie form materii i energii. Mam świadomość tego, że są. I czekają na odkrycie.

Stworzony gdy nie było czasu jaki znasz jako człowiek.
Czy zanim zostałeś osadzony w tym ludzkim, że tak go nazwę czasie istniałeś? Doświadczałeś? Nie pytam czy to pamiętasz, bo obstawiam, że nie, ale czy istniałeś w sensie naszego wszechswiata od zawsze i od zawsze będziesz istniał? Czy też powstałeś w konkretnym momencie tego nad-czasu, ale będziesz istniał wiecznie?
Dlaczego trafiłeś akurat do tego miejsca i czasu?
Przecież tak na serio od tego zależy Twój przyszły los i to ponoć bez opcji podejścia do gry ponownie...

W swoim dziele stworzenia Bóg stworzył i mnie. Jako istotę. Ponad czasem trwałem i czekałem. Można to, niezbyt precyzyjnie, porównać do ziarenka, które czeka na posadzenia. Już jest. Jest konkretną rośliną, która jeszcze nie zakiełkowała.
Poszczególne etapy nie są dyskretne. Jedne przechodzą, płynnie, w drugie. Istnienie jest ciągłe.

Tak, po wypełnieniu / wykorzystaniu danego mi czasu, przejdę do ponadczasowości. Do rzeczywistości boskiej. Niezależnie od czasu dotyczącego materii.

Dlaczego Bóg wstawił mnie to to miejsce osi czasu i przestrzeni? Nie wiem. Usiłuję zrozumieć Jego plan, Jego wolę i wypełnić ją. Niestety, dość kiepsko i dość karykaturalnie. Dlaczego trafiłeś akurat do tego miejsca i czasu? Kilkakrotnie dał mi do zrozumienia, że mam wykonać zadanie. Zadanie, którego sobie nie uświadamiam. Ale, być może (mam nadzieję) realizuję. Po kawałeczku. A może dopiero dochodzę do tego? Dowiem się dopiero tam, gdy w pozaczasie uzyskam nadświadomość.

Gra jest jedna. Ale wiele partii, rozdań. Każda decyzja jest fragmentem układanki. Od tego zależy mój los. Tu i teraz. Jak też tam. Ponad czasem. Ale szczęśliwi czasu nie liczą.

Nie da się tego odnieść do tego, co czasem nazywamy. Tym bardziej, że tak na prawdę czas nie istnieje. Jest ino pojęciem ułatwiającym opisywanie rzeczywistości. Rzeczywistości, którą poznajemy doświadczalnie.

Skąd takie pomysły? co to za religia?



Nikt cie niczym nie obdarzał, zwyczajnie powstałeś razem z ciałem.

Robek - to że Ty utożsamiasz się z ciałem i moment powstania ciała uważasz za początek Siebie to Twój pogląd, nic więcej... Ja np jestem przekonana, że nie pierwszy raz zalogowałam się na tą planetę

W naszym wszechświecie wymiar( lub wymiary) czasowe są tak samo realne jak przestrzenne...

To o czym piszesz Andej to czas psychologiczny, ten jest złudzeniem, czymś subiektywnym.

Badając Stary i Nowy Testament - i widząc, jak rozwijają się myśli tam przedstawione - można by dojść do wniosku, że rzeczywiście Biblia przedstawia rozwój koncepcji. Najpierw nie ma żadnego życia po śmierci, potem jest namiastka (Szeol), potem jest życie wieczne w Niebie, albo potępienie w piekle.


Umierają, ale naturalnie. Bogu, który przemawiał przez Ezechiela, chodziło chyba o to, że grzesznik umrze wcześniej, a sprawiedliwy - naturalnie w wyniku starości.

Swołocz, zgadzam się - dla mnie także Biblia wyraźnie jest zapisem formowania się koncepcji i to zarówno w kwestii życia pozagrobowego jak i obrazu Boga. Jeszcze wyraźniej widać to jak się zestawi to historycznie z kontaktami z sąsiadami oraz z ich ideami...
Religie i koncepcje religijne ewoluują, choć zdarzają się i rewolucje.

Człowiek ewoluuje. Nie tylko w sensie biologicznym (to inny wątek i temat na tym forum), ale i w aspekcie odkrywania świata. Człowiek odkrywa Boga, a więc religia jest dynamicznym procesem. Biblia jest zbiorem ksiąg, które pokazują historię od początku świata do pierwszych wieków naszej ery. Historia Kościoła pokazuje, że już od początku nie był on statyczny i niezmienny. Paweł dyskutował z Piotrem o to, czy "wypada" ucztować z poganami, czy wolno zadawać się tylko z Żydami? Sobór Jerozolimski określał zasady przynależności do Chrześcijaństwa (znosił obowiązek obrzezania). Te wydarzenia pokazują zmiany, dynamizm, ewolucję. Rewolucja... Jezus dokonał chyba ostatniej rewolucji, a my ciągle poznajemy naukę Jezusa.

Dokładnie, nauczanie Kościoła się rozwija i logiczne jest, że osoby na niekompatybilnym poziomie własnej umysłowej i duchowej ewolucji nie będą się zgadzać z aktualnym nauczaniem. Dla jednych zmiany są za szybkie, dla innych wręcz przeciwnie. Kościół jak program szkolny jest dopasowany plus minus do przeciętnego poziomu...