Ciekawe, ja zauważyłem że grzeszne rzeczy pociągają, ale szczęścia nie dają.

Oczywiście, ze czuję
Pytanie było jak czuję na co dzień, a na co dzień wstaję rano i zasypiam przed obrazem mojego Pana "Jezu ufam Tobie".
Jako, ze najlepiej "czuję" obecność Pana w samotności, to w każdej drodze "z buta", w MZK, na spacerze, sie modlę.


Iluzoryczne szczęście, które po czasie wzbudza wyrzuty sumienia, niepokój.

Szczęście przeżywałem kiedyś gdy się nawróciłem - z jednej strony czyste sumienie, pokój ducha, z drugiej miłość i przyjaźń, czas się nie dłużył, z każdym dniem coś nowego.

Aż można pozazdrościć, takiego podejścia do religii.



Mówisz iluzoryczność, a słownik podaje definicje

Skoro odczuwam wtedy szczęście, to chyba jest coś prawdziwego? niby z jakiej racji jest to fikcja?
No i mówisz o wyrzutach sumienia i niepokoju, a ja zjadłem ze smakiem kawał mięsa w wielki post, i niepokój/wyrzuty sumienia nie miały tu miejsca, więc pogląd jakoby szczęście, wywoływało u mnie jakieś negatywne skutki, jest nie trafiony.



Miłość i przyjaźń do Boga?

Do ludzi, potem się na niektórych zawiodłem.

Gdy Tobie do pełni szczęścia wystarcza połeć mięcha, to nonsensem jest dyskusja o szczęściu.

Skoro ty "Alus" wiesz co to jest szczęście, i z tej przyczyny będziesz mi mówić, kiedy dzięki czemu i w jaki sposób, mam być szczęśliwy, to faktycznie pola do dyskusji tutaj nie ma.

Mi do szczęścia nie potrzeba niczego, doszłam do tego, że nic nie daje szczęścia a tylko pewne czynniki mogą je zasłonić, przede wszystkim chodzi o oczekiwania, szczególnie te nierealne... Do tego założenia, typu : gdy nie mam tego a tego nie mogę być szczęśliwa, lub odczuwając to a to nie mogę być szczęśliwa. Szczęście to stan wewnętrzny.
Co do wyrzutów sumienia to wszystko zależy do tego co kto uważa za złe, jeden czuje je po masturbacji inny gdy np danego dnia nie przeczytał nawet rozdziału lub nie zagrał w szachy.
Każdy ma swoje potrzeby i coś innego go uszczęśliwia lub odbiera mu szczęście, skoro komuś kawał mięcha daje szczęście to nie mnie to oceniać, bo niby jaką skalą? Moją?

To smutne, że nic Ci nie daje szczęścia

A czemu coś lub ktoś ma mi dawać to co powstaje we mnie? Ktoś lub coś może pomagać usuwać blokady, zakrywacze szczęścia. Poczucie szczęścia zależy od stanu wewnętrznego. Można mieć kasę, być zdrowym, być otoczonym przez kochających ludzi, ale mimo to nie być szczęśliwym, bo uzależniło się swoje szczęście od czegoś jeszcze innego. Można też pozornie nie mieć niczego, ale być szczęśliwym.

Alus, co Tobie daje szczęście? Czy to coś zewnętrznego? Czy bez tego nie możesz być szczęśliwa?
A jeśli to coś wewnętrznego, to czy coś Ci to daje, czy raczej coś może to blokować lub ograniczać?

Właśnie szczęście to nie pieniądze, nawet nie kochający ludzie, którzy jak wszyscy miewają swoje złe dni, nie zdrowie, ale wewnętrzny spokój, ukojenie.
Ten stan daje mi najczęściej komunia z Bogiem, niestety ulotny, a to kwestia ludzkiej natury.

Brawo- szczęście to wewnętrzny stan, który można opisać jako wewnętrzny spokój, poczucie bezpieczeństwa, zadowolenia.

Jak inaczej określiłabyś komunię z Bogiem? Może bycie w jedności z Bogiem? A może w bliskiej relacji?

Poczucie szczęścia bywa po prostu blokowane przez nasze reakcje na czynniki zewnętrzne, nawet nie chodzi o same te czynniki, a o nasze reakcje. Dlatego komuś ten stan może przywracać kawał mięsa, innemu modlitwa, medytacja, kontemplacja albo spacer. Wszystko zależy od temu co komu to poczucie szczęścia zakrywa.

Alus, właśnie dla tego wolę medytacje, bo po prostu sprawnie przywraca mnie do stanu wewnętrznego szczęścia. Dlatego wybieram filozofie advaita vedanty, bo chrześcijaństwo mi tego nie daje, a bardziej zakrywa. Jeśli komuś chrześcijaństwo daje takie poczucie to nasuwa mi się pytanie: jak zakryłaś przepaść jaką chrześcijaństwo tworzy między Tobą a Bogiem?
Można to zrobić, ale wówczas drastycznie odchodzisz od biblijnego i teologicznego obrazu Boga, kreujesz sobie swój własny obraz Boga, który jest Miłością, jest przyjacielem, kieruje się sprawiedliwością lepszą i pełniejszą od Twojej. Po prostu nadajesz mu takie wartości jakie cenisz, jakich pragniesz. Czy czasem Twój obraz Boga to nie idealny obraz Ciebie?

Wg mnie nie ma jednej definicji szczęścia. Szczęściem są raczej wszystkie przyjemne chwile, których w życiu doświadczamy i które są ulotne, trwają bardzo krótko, a potem znikają, zastępowane przez coś, czego nie odczuwamy w kategorii przyjemności. Jeśli komuś przyjemność, choćby chwilową, sprawiają pieniądze, ludzie, konkretna sytuacja, to niechaj cieszy się i mówi o szczęściu. Te chwile są krótkie i dlatego takie ważne i warte zapamiętania.
Wg mnie nie jest tak, że "pieniądze szczęścia nie dają". Nie dają trwałego szczęścia, ale dają chwilowe. Ulotność bierze się z tego, że człowiek relatywnie szybko się nudzi, zarówno ludźmi, jak i dobrami doczesnymi czy nawet samym sobą. Może się znudzić także wiarą, jeśli pomimo modlitwy i nieustannych poszukiwań nie jest w stanie znaleźć odpowiedzi na swoje wątpliwości i pytania.

Stworku, czy szczęście=przyjemność? Czy szczeście=radość? Czy nuda wyklucza szczęście?