Wystarczy jako podstawę przyjąć, że jest się podatnym na mechanizmy obronne, na zniekształcenia poznawcze, zniekształcenia myślenia, heurystyki. Założyć, że każde założenie może być błędne i brać to pod uwagę. Na serio przekonać się że bazowe założenia są nieudowadnialne i spokojnie można je podmienić na ich przeciwieństwo i nic strasznego się nie dzieje. Polecam zanegowanie istnienia obiektywnej rzeczywistości, samej siebie, wartościowości każdej wartości. Atakowanie poglądów to po prostu falsyfikacja, dlatego każdy atak ze strony osoby o przeciwnym puncie widzenia to jakby prezent, po to chyba się dyskutuje...

Gdy opierasz moralność o cokolwiek jest to zawsze Twój arbitralny wybór oparty na Twoich założeniach. Tak czy inaczej wszystko opierasz na sobie, możesz tylko to wypierać.

Czyli sugerujesz, że nie ma katolików chorych na depresje? Ja znam osoby głęboko wierzące tułające się z kliniczną depresją nawet po szpitalach...więc zaryzykowałabym tezę, że katolicy dokładają swoją cegiełkę do tej epidemii...



A ja jakoś z Twoich wypowiedzi wyczuwam, że nie dopuszczasz do siebie, że Ty też możesz je stosować i mogą stosować je osoby wierzące w KK...na Twoją "diagnozę" zasługują jedynie niewierzący...

Muszę Cię zmartwić, że jak już pisałam są głęboko wierzący katolicy chorzy na przeróżne choroby i zaburzenia psychiczne...nie mówiąc o stosowaniu mechanizmów obronnych...

Jak ktoś chce narzekać, i tak będzie. Grunt, że nie oskarżają o "psychopaplaninę"


Tutaj wesprę po części przedmówców, bo nawet jeśli założymy, że nasze postępowanie lub kodeks moralny wynika z działania Boga lub innej siły wyższej, to wciąż jest to nasze założenie i nasza decyzja. Przyjmujemy autorytet i określamy go jako prawdę, jednak wciąż opieramy to wszystko na naszych własnych osądach [wszak osądzamy też to, czy przyjąć jakiś autorytet czy nie]. Co o tym myślisz?

Kluczowe w tym kontekście jest ostatnie zdanie mojej wypowiedzi, powtórzę: im więcej mamy wiedzy, tym większa świadomość własnej niewiedzy o sobie. Taki paradoks.
Człowiek dojrzały nie będzie atakował, szydził, wyśmiewał etc., mając świadomość, że może się mylić, cechuje go pokora tak wobec siebie, jak i innych. Własny osąd ma punkt odniesienia, może być oparty na sobie (np. dobre jest to, co leży w moim interesie, ale tu pojawia się problem z zdefiniowaniem, jak należałoby ten interes rozumieć), ale tu potrzebne są zasady postępowania, do których ktoś się będzie stosował. Oparcie na sobie cechuje się większą chwiejnością niż na autorytecie zewnętrznym, dlatego większość ludzi szuka punktu odniesienia własnej moralności poza sobą i w oparciu o dany system weryfikuje swoje postawy. Owa weryfikacja jest zawsze indywidualna, zależna od dojrzałości życiowej człowieka, jeżeli człowiek przyjął etykę zewnętrzną, może dokonać zestawienia własnego poziomu rozwoju duchowego z poziomem doskonałym, jak również i osoby postronne mają narzędzia oceny tegoż poziomu. Tu zatem mamy odpowiedź dotyczącą problematyki własnych osądów, gdyż powierzenie superwizji innej (zaufanej)osobie, która również stosuje tą samą etykę, pozwala na ocenę naszych osądów. Jak poradzić sobie z problemem własnych osądów bez autorytetów, kiedy etyka jest budowana na swoim ja?


Nie.


Prezentem jest rzeczowa, merytoryczna krytyka, a nie atak wynikający z mechanizmów obronnych. W takich przypadkach dyskusja jest bezcelowa, gdyż atakujący wcale nie chce dialogu, lecz walczy z uzewnętrznionym wrogiem, @ARHIZ pisał o projekcjach, przedstawiając zasadę ich funkcjonowania. Oczywiście atakujący nie jest świadom motywów swojej agresji, zracjonalizuje ją przekonując, że to merytoryczna krytyka. Odbiorca jednak rozróżnia rodzaj krytyki, zatem jego reakcja będzie adekwatna. Jeżeli jednak obie strony mają problem z patologicznymi mechanizmami obronnymi, będą ze sobą walczyć, ale z rzeczową falsyfikacją nie będzie to miało nic wspólnego, bo będą walczyć o siebie.

To jest w zasadzie bardzo proste.
Jest tak dlatego, że pomiędzy wiarą a wiedzą istnieje ogromny dysonans.
Wiara jest budowana na autorytecie, który z samej zasady jest nieomylny, i reprezentuje jedyną możliwą i słuszną koncepcję.
Dogmatyzowanie człowieka w takich standardach od najmłodszych lat, jest sprzeczne z poszerzaniem wiedzy, i tego już chyba nie trzeba tłumaczyć.

Natomiast człowiek, który nie podda się takiej formie "nauczania", jest w stanie bardzo szybko zrozumieć mechanizmy zniewalające swobodne myślenie. A kiedy tak się stanie, czar religijności pryska niczym bańka mydlana, uwydatniając wszelkie kłamstwa, absurdy, i ahistoryczne fakty religijnej mistyfikacji.


Bo w sumie nie istnieje ogólny sens życia, i każdy sam sobie nadaje sens własnego życia.

Taki "ogólny" sens życia, jest nieco... transcendentny. I prócz sensu biologicznego, który dąży do przetrwania, dostosowania się do zaistniałych warunków i... przetrwania, innego nie znajdziesz.
Ale dlaczego tak jest, i czym jest w ogóle "życie", to już czysta transcendencja.

Przyjmuję treści zasad zycia sugerowane przez Jezusa gdyż z ludzkiego oglądu są one dobre. Z mojego punktu widzenia treści te są realacją świadków sytuacji Jezusa , i brak fizycznych i jednoznacznych przekazów bezpośredniego autorstwa tegoż Jezusa dla tych treści, co mi nie przeszkadza by się do nich stosować.
Że jest synem bożym ktoś (świadek tej wypowiedzi) napisał i dlaczego tak napisał?, podobnie z uzdrawianiem (żyją obecnie ludzie mający dar uzdrawiania). Jak pisałem nie jest najważniejszym "kto powiedział" lecz "co powiedział"

Bartoszek- poczytaj sobie stwierdzenia Buddy, Lao Tsy, różnych nauczycieli duchowych. Dokładnie- nie ważne kto, ale co. Jest pewnien wspólny rdzeń kompatybilny z naszym doświadczeniem, odczuwaniem.

Nie znam ani jednego, a Ty, znasz? Kim są ci ludzie?

z trzech mi znanych dwoje to lekarze a jeden to ... ma dar diagnozy i w niektórych przypadkach (nie znam szczegółów) "podnosi" zdrowie.Myślę o uzdrawianiu.

przyjmuję ich wskazówki do momentu gdy nie każą mi płacić.

Popieram, to co najlepsze jest dostępne bez pieniędzy.

cytat:
Wiara, jest to zbiór przekonań na temat tego, co jest rzeczywiste, prawdziwe, wartościowe, do czego
warto dążyć. Przekonania te leżą u podstaw każdej doktryny religijnej, społecznej, politycznej i określają zasady wiary. Zasady wiary są zazwyczaj wyłożone szczegółowo w doktrynie. Większość ludzi jest świadoma
zasad, jakie wyznaje i dąży do ich pełnej artykulacji. Lecz czasami człowiek nie jest świadomy swoich przekonań i wówczas określają one jego działania poprzez podświadomość.

Rzetelny naukowiec nie odrzuci twierdzenia, iż nauka w przyszłości, będzie być może w stanie, określić naturę twórczej siły we wszechświecie, którą my dzisiaj nazywamy metaforycznie Bogiem.

Homo sapiens sapiens, tak brzmi obecna łacińska nazwa naszego gatunku. Po narodzeniu się człowieka na nowo, trzeci człon nazwy przestanie niepotrzebnie dublować poprzedni. Nie wystarczy, bowiem tylko myśleć, trzeba także sobą coś reprezentować w świecie wartości.
Homo sapiens spiritualis, człowiek myślący uduchowiony, oto nowa nazwa. Trzeci człon nazwy, oznacza tutaj coś bardzo ważnego; przynależność do świata duchowych wartości, w którym wiodącą rolę odgrywa, dobroć, miłość bliźniego i bezinteresowność, czyli to, co składa się na duchowość właściwą.

To mniej wiecej popieram i staram sie stosowac.

Co wspólnego ma duchowość z religijnością?
Coś tam ma, ale można rozwijać duchowość bez przynależności religijnej. Tak samo jak można być religijnym bez rozwoju w sferze duchowej.

ta maniera na najładniejszy eufemizm jest żenująca