Gdybym znał wszystkie tajemnice i posiadł wszelką wiedzę, a miłości bym nie miał, byłbym niczym., Hymn o Miłości.

Jedynym? Mocno wątpię. Tak samo ja ją interpretuję i wszyscy moi znajomi, którzy czytali Ziemię Chrystusa. Zaś autor recenzji w "Esensji" używa wprost słów "Ziemia Chrystusa jak dotąd jest w mojej opinii jednym z lepszych horrorów - no, powiedzmy, że horrorów społecznych. [...] Pokazuje mistrzowsko zarysowany świat, który powinien być rajem na ziemi, gdy tymczasem zionie tak przeraźliwą odmiennością, że Lovecraft pod rękę z Cthulhu mogą się schować pod szafę".

No nie wiem, to trzeba chyba nie doczytać do końca tego opowiadania, żeby nie zauważyć, jak fatalne psychicznie były skutki odkrycia Ziemi Chrystusa dla uczestników wyprawy...

Nawiasem mówiąc Dukaj dostałby tróję na szynach z teologii: opisuje że jedyny świat gdzie Jezusowi się "udało" to tam gdzie nie umarł. Tymczasem zejście z krzyża to właśnie szatańska pokusa.

Mhm, czyli że z Aluś już jest coś nie teges - nie potrafi uzasadniać swoimi słowami.

Może wyjaśnię: inteligencja jest po to, żeby móc przechytrzyć konkurenta o ograniczone zasoby. Jeżeli takich warunków życiowych nie ma, to i nie ma po co inteligencji używać. Nawet zakładając, że Bóg w cudowny sposób nie dopuści do jej atrofii i zaniku. I dlatego właśnie chodzą po tym świecie ludzie, którzy w Niebie będą cierpieli.

Używasz inteligencji, a nadal jesteś skłócony z samym sobą i światem

Bo ja po prostu lubię animozje. W Niebie, mam rozumieć, też ich nie będzie?

animozja «niechęć do kogoś wywołana urazą; też: niesnaska wywołana tym uczuciem»
Lubisz mieć do kogoś urazę ? Jeszcze jest czyściec aby to przeszło.
Były teorie że w Niebie nie będzie współzawodnictwa, nie będzie nawet gry w szachy, po temu kto przegra było by przykro.
Ale taki obraz należy włożyć między bajki, bo do Nieba dostają się ludzie , którzy na ziemi doświadczyli większych przykrości niż przegrana w szachy. Na przykład zamęczeni święci.

Animozje to są takie kwiatki. Ładne kwiatki.

Widzisz, ty odtwarzasz, a ja tworzę. To też o czymś świadczy.

Co niby "tworzysz"?

Nowe znaczenia. Kto ma rozum do słuchania, niech się patrzy!

Następny obrazek do kolekcji: fascynacja zamęczonymi na różne wymyślne sposoby. Szpikowanie strzałami z łuku, gotowanie żywcem w oleju, ćwiartowanie, łamanie kołem, rozpruwanie brzuchów, wbijanie na pal, obcinanie kobietom piersi...
Ciekawość bierze, czy Andy72 gotów świętym zostać, podążając do Nieba ścieżką ojca Orybazego, czy z jakiegoś innego powodu się nią napawa.

Szczerze to jakkolwiek sobie wyobrażę niebo to nie mam na nie ochoty. Co tam niby możnaby robić? Co ja bym tam podważała? O czym by się dyskutowało? Co byłoby do odkrycia? Poznania? Zrozumienia? Co możnaby tworzyć? Jakieś potrzeby i pragnienia tam uwzględniono?

Jeśli do nieba trafia się za cierpienie to chyba tym bardziej się nie wybieram, bo uważam, że po to mam rozum aby cierpienia unikać na tyle na ile to możliwe. Wysiłek czy nawet ból niekoniecznie jest cierpieniem.

A ja mam wielką ochotę na Niebo. Natomiast życie mnie męczy.

Podobno poznaje się tam Boga i podobno temu poznaniu nie ma końca. Jest z tym sloganem jeden problem: otóż Bóg ma być prosty, w sensie, że niezłożony - bo tak orzekli filozofowie, co o emergencji nie słyszeli. No nie przyszło im jakoś do głów napakowanych wiedzą antyczną, że zdolności twórcze, więc pewno i stwórcze, to jednak rosną wraz z poziomem komplikacji bytu, a nie na odwrót.

Jak bym więc teraz, w XXI wieku, nie kombinował, to wychodzi mi z tej ich myśli uświęconej jakaś boska pulpa elementarna; w najlepszym razie Azathoth - bezkształtny i bezrozumy bożek z fantastyki Lovecrafta.

Co tu jest do poznawania? Tutaj uciekać trzeba.

Nie możemy ogarnąć myślą Boga. Na przykład Tajemnicy Trójcy.