Na świecie można wymienić dwie dziwne rzeczy, które z przyzwyczajenia uważamy za normalne: innych ludzi i czas.
Nie było by nic dziwnego, gdyby była tylko jedna świadomość na świecie, taki solipsyzm. Nie stanowiłoby też problemu gdyby oprócz tej świadomości istniał świat fizyczny. Ale to, że jest ktoś inny, kto tak samo uważa się za centrum świata, jest bardzo dziwne. Oglądając telewizję, mamy różne programy, w każdym z nich kto inny jest głównym bohaterem. A w życiu przez cały czas postrzegamy że my jesteśmy w centrum, wiemy to co akurat do nas dochodzi a nie do kogoś innego. A tu trzeba się pogodzić że miliardy innych uważają tak samo jak my, że to akurat oni są głównymi bohaterami życia a nie my. Podświadomy solipsyzm to na przykład gra w lotto: uważamy że to akurat my zasługujemy na cud wygranej a nie miliony innych graczy. Podobnie jest gdy myślimy że my zasługujemy na Niebo, a do piekła idą jacyś "inni", podczas gdy dla tego kogoś jest to cały świat.
Niektórzy mówią że Bóg jest jedynym prawdziwym solipsystą, a przynajmniej zanim stworzył świat. Ale to nie prawda bo są Trzy Osoby a Bóg jest wszechwiedzący, więc o ile nam może wydawać się ta hipoteza dopuszczalna, dla Niego nie ma nawet najmniejszej możliwości solipsyzmu.

Inna dziwna rzecz to czas:
na przykład kiedyś na coś czekałem w samochodzie, i to była wówczas teraźniejszość a to na co czekałem było wówczas przyszłością, a teraz to jest przeszłością, więc to co będzie za godzinę , kiedyś będzie przeszłością.
Tak jak jeden guru twierdziłby że świat powstał dziś rano, a następnego dnia twierdził że znowu "dziś rano". Więc dzisiejszy dzień byłby realny z najbliższą przyszłością, mimo że potem stał by się przeszłością, która może być fałszywa.
Tak więc, normalne jest wieczne teraz, czas jest dziwny, tylko że jesteśmy do czasu przyzwyczajeni.

Co ty tutaj opowiadasz! niby gdzie ja jestem centrum świata!? w jaki sposób? często bywa tak że obok mnie ludzie o czymś rozmawiają, i jak coś tam powiem, to nikt nie reaguje wszyscy mnie ignorują, nikt nawet nie chce zwrócić na mnie uwagi, więc w tej sytuacji niby ja mam się uważać za centrum świata? chyba swojego własnego szaleństwa.



We wszystkich grach losowych zawsze miałem pecha, więc nawet bym nie próbował tutaj na cokolwiek liczyć.



Obecnie żyje w stanie grzechu ciężkiego(a śmierć w stanie grzechu ciężkiego, to sytuacja w której automatycznie trafię do piekła) i według ciebie w tej sytuacji, ja zasługuje i spodziewam się że trafię do Nieba? ty na serio to mówisz?



Z tych oczywistości które tutaj opowiadasz, nic nie wynika.

Andy, jak definiujesz solipsyzm? Bo mam wrażenie, że nie do końca rozumiesz o co chodzi.

Właśnie problemem jest to, że zakładamy, że jesteśmy oddzielni od siebie. Gdy założę, że jesteś mną tylko o tym nie wiesz krzywdzenie, wykorzystywanie Ciebie lub brak pragnienia szczęścia dla Ciebie są absurdalne. Tak samo gdy założę solipsyzm i uznam Cię za wytwór mojego umysłu, wówczas jesteś jakby moim dzieckiem obdarzonym niezależnościa i tak samo krzywdzenie Ciebie jest absurdalne.

Problemem jest poczucie bycia lepszym lub gorszym nie tylko w zakresie konkretnych umiejętności ,ale i praw. Uważanie, że inni mają wobec nas obowiązki, niezależnie od ich chęci i zrozumienia.

Ludzie chyba chcieliby być w centrum, ale wcale się nie czują w centrum. Z zasady chyba nawet nie czują się bohaterami swojego życia, a bardziej marionetkami nieznanego losu, przypadku, Boga...

O czasie warto myśleć w kategoriach czasoprzestrzeni.
Zawsze jesteś tu i teraz. To właściwości umysłu czyli pamięć i wyobraźnia sprawiają, że niejako możesz podróżować mentalnie w inny czas i przestrzeń.

Andy, dziwnie jest jak pierwszy raz założysz, że nie istniejesz. Czyli ja zakładam, że ten świat jest Twoim snem. I nie udowodnisz mi, że tak nie jest

Tak, Andy, zakładam, że to Ty jesteś centralnym bohaterem tego życia, to Ty stworzyłeś tą rzeczywistość i nas i teraz sobie w to grasz. Że ja i moja rodzina jesteśmy tylko elementami dekoracji Twojej opowieści. Jak się z tym czujesz?

A nie jest tak, że to ta wytworzona rzeczywistość gra w Andy'ego?

Można tak to nazwać.

Czas oznacza umysł. Kiedy umysł się zatrzymuje, czas się zatrzymuje. Kiedy nie ma myśli w głowie, czy jest jakiś czas? To procesja myśli tworzy czas. Wyłączysz umysł - przestaniesz tworzyć czas, przestajesz istnieć, pozostaje jestestwo.

Umysł się zatrzymuje, ale czas płynie dalej, w końcu te 8 godzin snu muszą jakoś upłynąć.

Muszą? To mówi twój umysł.

To mówi mój zegarek, który pokazuje że mineło już 8 godzin.

I brak świadomości nie zatrzymuje czasu, bo gdyby tak było, to by nie było możliwości żeby zasnąć, bo jak chcesz spać, skoro czas sie zatrzymał?

To co mówi zegarek trafia do umysłu, a on jak wcześniej wspomniałem tworzy czas.
Tak, brak świadomości nie zatrzymuje czasu. Jest to możliwe, gdy jesteś świadomy, gdy posiadasz świadomość. Mając świadomość, będziesz wiedział, że nie zatrzymasz czegoś co nie istnieje.
Może prościej, myślisz – wczoraj, stworzyłeś 24 godziny, myślisz – jutro, masz następne 24 godziny. Mając świadomość, będziesz wiedział, że to wytwór twego umysłu. Nie ma „jutro”, tak jak nie ma „wczoraj”. To istnieje tylko w twym umyśle, rzeczywistość to ta chwila, ta chwila. By być w rzeczywistości, musisz mieć wyłączony umysł. Umysł, nie będzie nigdy w rzeczywistości, on jest wczoraj , jutro, za pięć minut, nigdy nie jest tu i teraz. Umysł stwarza wirtualny świat, używając go, jesteś w świecie, którego nie ma.

Ciekawe jest to, że to co nazywamy teraz to czas przeszły. Nie tylko gdy ogldasz odległe galaktyki widzisz je takimi jakie były miliardy lat temu, ale gdy patrzysz na swój palec też nie widzisz go takim jaki jest, a takim jaki był ułamki sekund temu.
To umysły potrzebują wszystko porządkować i określać względem tu i teraz, zasadniczo siebie traktując jako punkt zerowy. I na poziomie utożsamiania się z ciałem i umysłem jest to logiczne i sensowne. Umiejscawiasz siebie w punktowym tu i teraz i masz punkt zero i od niego wcześniej i później mierzone minutami oraz wyżej-niżej, przód-tył, prawo-lewo. To totalnie umowne osie.
Umysł tu i teraz traktuje jako punkt i jest to punkt wirtualny, nawet z zasady nie potrafi tam być, bo przy traktowaniu tu i teraz jako punkt należy zauważyć, że punkt nie ma rozmiarów.

To że istniejemy jedynie w teraźniejszości, wydaje się czymś oczywistym, i z tego co bym obstawiał, to czas jako taki nie istnieje, bo czas to tępo w jakim zmienia się materia.

Tu dość ważną kwestią jest czas i odległość Plancka, bo jednak dużo wskazuje na to, że tak ja istnieje najmniejsza porcja energii tak istnieje 'porcja' odległości i czasu.
Jeśli tak jest to czas to po prostu ilość przeskoków między kolejnymi stanami.
Ja ogólnie obstawiam istnienie każdej możliwej kombinacji materii i poruszającego się w tym obserwatora;)

Tylko problem polega na tym, że skwantowany czas nie mógłby upływać.

Co do tego ma skwantowanie czas? jaki to ma z czymkolwiek związek?