To fakt, problemem jest jednak ustalenie co jest przyczyną a co skutkiem.

Bo religia chrześcijańska wymaga dążenia do rzeczy niemozliwych, więc to może spowodować, u osoby głęboko wierzącej, problemy natury psychicznej, w końcu próba życia w ten sposób, żeby nie popełniać rzadnych grzechów, jest skazana na porażkę, natomiast sam fakt podejmowania takich prób, to ogromny wysiłek i psychika może tego nie wytrzymać.

Choroby psychiczne najprawdopodobniej długo są w fazie utajonej, a dążenie do rzeczy praktycznie niemożliwych czy też próba poradzenia sobie z dysonansem poznawczym jaki tworzy wiara w dobrego Boga, który akceptuje niskończoną karę za czyny o skończonej szkodliwości oraz stawiający wymagania sprzeczne z naszymi biologicznymi uwarunkowaniami może być wyzwalaczem. Z tym, że praktycznie każdy silny stres stanowi taki wyzwalacz a wiele osób twierdzi, że to ten stres jest przyczyną.

Badania naukowe wskazują, że wiara w dobrego, wybaczającego Boga i brak dążenia do purytańskiej doskonałości oraz należenie do wspierającej wspólnoty działa na psychikę pozytywnie. Jeśli zaś religijność jest powiązana ze strachem, dużym ładunkiem wstydu, poczucia winy, problemami z wybaczaniem samemu sobie, blokowaniem przeżywania przyjemności oraz dochodzą naciski ze strony wspólnoty, atmosfera osądzania efekt jest oczywiście odwrotny.

W moim przypadku to była jednak chyba tkwiąca we mnie cecha psychiki, która w związku z praktyką religijną wytworzyła psychozę. Początkowo nie mogłem się zdecydować, czy być z kimś czy nie. Czyli miałem już - niezależnie od religii - wrodzoną cechę polegającą na niezdolności do podejmowania ważnych decyzji. Cierpienie związane z tym, czy być z kimś czy nie, pchnęło mnie do szukania pomocy w modlitwie - aby mieć wyraźny znak. A na skutek modlitwy otrzymałem straszny znak.

Więc to u mnie nie sama religijność, religijność była pewnym dodatkiem.

Ka jestem daleka od uznania religii jako takiej jako przyczyny problemów, szczególnie, że często bywa pomocna w wychodzeniu z nich.
Inną sprawą są wypaczone, destrukcyjne formy religijności. Pytanie czy zdrowa psychicznie jednostka zaangażuje się w takie formy? Zdrowy psychicznie człowiek chyba jest na tyle samoświadomy aby dostrzegać, że coś go pogrąża zamiast rozwijać? Wiadomo, że drobne potknięcia każdemu się zdarzają, ale notoryczne zaangażowanie w cokolwiek autodestrukcyjnego objawem zdrowia nie jest...

Chociaż muszę dopowiedzieć, że w historii mojego związku było ciągłe zastanawianie się przeze mnie, czy bycie z nią jest wolą Bożą. Naczytałem się Dzienniczka siostry Faustyny i ciągle uważałem, że najważniejsze, to postępować zgodnie z wolą Bożą i ją odczytywać ze znaków w swoim życiu. Więc te znaki, jakie dostawałem, mówiły mi, że ona nie jest dla mnie.

Mojej opinii na temat zdrowia psychicznego Faustyny raczej już powtarzać nie muszę, no nie?

Człowiek zindoktrynowany i zmanipulowany może nie widzieć, że tkwi w toksycznej religii, czy ideologii - co historia ludzkości pokazała na milionach przykładów. Zresztą oprócz chorób psychicznych, są dużo częstsze i trudniejsze do zdiagnozowania zaburzenia osobowości. https://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzeni ... wo%C5%9Bci Ocenia się, że nawet, co 10 osoba może w którymś momencie swojego życia cierpieć na zaburzenie osobowości.
Mam znajomego cierpiącego na schizofrenię, a do tego ukończył psychologię i jest gorliwym katolikiem. Niestety, ale od dluższego czasu nie utrzymuje ze mną znajomości (również z matką), bo nie jesteśmy prawdziwymi katolikami. Zresztą, uważa się za zdrowego, tylko ludzie nie znający Boga oskarżają go o chorobę. Jako psycholog wie lepiej, czy jest chory, bo przecież ma wiedzę w tej dziedzinie.

Hmm... z jakiś przyczyn nikt nie powinien się diagnozować ani leczyć samemu, bo trudno o obiektywizm...

Został zdiagnozowany przez psychiatrę. Problem, że on sam nie ma przekonania do diagnozy. Bierze leki ( czasami nieregularnie), ale i tak uważa, że nie jest chory.

Diagnozę psychiatryczną jeśli nie jest przekonująca warto potwierdzić u innego lekarza, bo często przypadek jest bardzo nieksiążkowy, graniczny a diagnozy opierają się na kiepskich podstawach...

Co znaczy wg Twojego znajomego 'być prawdziwym katolikiem' ?

IrciaLilith" .


Był diagnozowany przez kilku psychiatrów, leczony w szpitalu psychiatrycznym.
IrciaLilith

To mi odpowiedział, że jak nie wiem, to przeczytaj KKK.

Kurcze, KKK czytałam i był to gwóźdź do trumny mojego bycia katolikiem

Raczej, jeśli jest to ten stopień potwierdzenia diagnozy to prawdopodobnie psycholog u siebie nie widzi wyparcia...

Wiedza a praktyka... jakbym umiała całą posiadaną wiedzę wykorzystywać w praktyce zawsze gdy powinnam to... aż nie umiem sobie wyobrazić jak łatwo by się żyło nie robiąc aż tylu głupot

Samo przeczytanie KKK, super wiedza z teologii i biblioznawstwa z nikogo dobrego katolika raczej nie zrobi, no nie?

Trzeba wprowadzać to w czyn. Powiesz: nie da się wszystkiego. Pewnie tak, dlatego mamy też taki świat i taki katolicyzm: na miarę naszych możliwości. Ludzie starają się kochać i żyć w prawdzie, ale jak zaczynasz to za bardzo analizować ( intelektualizować), to widzisz całą problematyczność i względność katolickich roszczeń: trwania w prawdzie i miłości, czyli bycia uczniem Jezusa. Wielu moralizatorów i apologetów, zbyt mało na co dzień uczniów. Zresztą wątek: rozważania o chrześcijaństwie pokazuje mi, jak trudno intersubiektywnie dowieść prawdziwości określonej wersji chrześcijaństwa. To jest problem meta-chrześcijański. To jak z głoszeniem Dobrej Nowiny. Aby ją przyjąć, musisz uznać wiarygodność N.T. Tylko, żeby ją uznać, należy zaufać ludzkim autorytetom, a one z natury swojej nie mogą Tobie zagwarantować niczego w sferze duchowej, tylko obietnice. Czy realne?

Proteom, tak na marginesie skok wiary jest niezbdny nawet aby nauczyć się matematki, bo musisz na wiarę przyjąć pewne prawdy mimo, że jeszcze nie masz szans przeprowadzić samodzielnie dowodu. Jednak jeśli jeśli się weźmiesz to w końcu te dowody przeprowadzisz oraz potrafisz dane twierdzenie wykorzystać do rozwiązywania konkretnych problemów matematycznych.

Czym dla mnie byłby dowód na prawdziwość danej religii?
Praktyczna skuteczność, a ona zależy od wielu czynników, szczególnie stanu psychicznego, oczekiwań, założeń.
Religia i szerokopojęta wiara moim zdaniem ma zdolność do eskalacji pewnych psychicznych uwarunkowań i cech. Od formy religii, położonego nacisku zależy które cechy wytłumi a które się rozrosną.

U mnie problem jest totalnie odwrotny niż może się wydawać, bo pozytywne efekty dało mi praktykowanie tak pozornie odmiennych systemów, że twierdzenie o prawdziwości tylko jednej religii jest dla mnie jak twierdzenie, że dane zadanie matematyczne można poprawnie rozwiązać tylko jednym sposobem, podczas gdy przeliczyłam i wyszło idąc wieloma różnymi drogami.

Ważna jest też wiedza na temat odmiennych stanów świadomości, aby dostrzegać różnicę między tzw doświadczeniami szczytowymi czy mistycznymi, którymi nauka zajmuje się z całą powagą, a stanami patologicznymi.

Tu sprawdza się bardzo biblijne kryterium: poznać można po owocach...