Lewis zaskoczy cię.

Zachęta do przeczytania jej, wynika z faktu, że Ćwiczenia Duchowne są napisane specyficznym językiem.
Lewis wyraża się współcześnie.

Przeglądając moją biblioteczkę w poszukiwaniu Ćwiczeń, wpadło mi w ręce coś takiego:
'Przewodnik po stanach pokusy - 20 rozważań o codziennych wyborach" - Krzysztofa Wonsa SDS


Jeśli tak to rozumiesz...

Ciekawe, dotąd spotkałem się z tym określeniem chyba tylko u niejakiego ("new age guru") Bentinho Massaro.

Dla mnie umysł to dość powierzchowna warstwa abstrakcyjna, a właściwy problem dzieje się głębiej - w duszy, którą można poczuć w ciele

Neuro, zauważ że to co ja nazywam rozumem czyli analityczną częścią umysłu, ty nazywasz umysłem, a emocjonalno-uczuciowo-odczuciową część umysłu w moim systemie ty nazywasz duszą.

Aż poszukam czegoś tego Massaro, skoro 'zakosił' mi określenie to może warto

Wygląda na to że nie byłeś na rekolekcjach ignacjańskich, bo poznałbyś reguły o skrupułach.
Myślałeś kiedyś by odprawić rekolekcje ignacjańskie?

I kilka pomocnych linków:
https://m.deon.pl/230/art,2,ignacjanski ... ulach.html
http://www.rozmawiamy.jezuici.pl/articles/52/n/51
http://www.madel.jezuici.pl/inigo/ignac ... oc11055075

Nie doświadczyłem poczucia duszy w ciele. Mógłbyś bardziej przybliżyć metody ("ćwiczenia") pozwalające na takie doświadczenie?

Nie byłem, ale poznałem te reguły właśnie trafiając na nie w internecie (ponad 10 lat temu). Wszelkie reguły to jednak półśrodki...

Generalnie według mojego systemu pojęciowego wszelkie uczucia i emocje dzieją się w duszy. A że uczucia i emocje możemy poczuć w ciele...

Moim zdaniem zarówno uczucia, jak i emocje który posiadam, są wytworem umysłu, który praktycznie od momentu poczęcia jest we mnie programowany, przez otoczenie.
Np. uczucie nienawiści do innej nacji, powstaje w duszy czy w zaprogramowanym umyśle?

Samo uczucie powstaje w duszy. Natomiast umysł może przyczyniać się do tego, że takowe uczucie w duszy powstaje. Umysł i dusza są połączone. Można to porównać do języka programowania ze wskaźnikami:

Uczucia/emocje to zwykłe zmienne
Abstrakcyjne myśli to wskaźniki, które mogą pokazywać na uczucia/emocje

Przed chwilą poległem, bo Bóg mnie natchnął bym spontanicznie zrobił coś nowego i odważnego, a ja nie sprostałem zadaniu w pełni. To znaczy w końcu zrobiłem tego, ale najpierw na chwilę się zatrzymałem i zawahałem, szukając argumentów by tego nie zrobić.

Swoją drogą jest to taka sama sytuacja, jaka zostaje przytoczona w "Skrupulatom na ratunek".

Do celu idzie się, a nie biegnie, czy skacze w przepaść.
Między poznaniem a zrozumieniem, czy wdrożeniem w życie jest różnica.
Jak to mówi klasyk "tylko tyle i aż tyle".

No powiem szczerze, jestem głąb! Nic z tego nie zrozumiałem. Mógłbyś tak jakoś prościej, tak specjalnie dla mnie to wyjaśnić?

Dusza to dla mnie przestrzeń czuciowa. Umysł to dla mnie przestrzeń myślowa, abstrakcyjna. Abstrakcja może wskazywać na coś rzeczywistego/doświadczalnego lub na inną abstrakcję.

Raczej podałbym taką analogię:

Jeśli problemem jest to, że człowiek walki się młotkiem w głowę, to prawdziwym rozwiązaniem jest zaprzestanie walenia się młotkiem w głowę.

Wszelkie reguły, określające jak się walić młotkiem w głowę, by minimalizować obrażenia, to półśrodki...

Liczy się intencja. Jeśli ktoś poznaje i widzi w tym wartość, to siłą rzeczy będzie chciał to wdrożyć w życie.

Z tym młotkiem świetna analogia, rozwiązania z poziomu obciąć głowę lub dać komuś innemu młotek aby nas lepiej walił też są do kitu

Obawiam się, że nawet jakby ktoś zabrał Ci młotek, to i tak nie uniknąłbyś poobijanej głowy. Popraw mnie, ale widzę, że wszelkie reguły jak walić młotkiem po głowie masz opanowane.

Aby mówić o poznaniu, wpierw trzeba wiedzieć czego szukać.

Trzy pary ludzi o których mówi Ignacy Loyola to chyba nie jest zbyt trudne dla Ciebie. Spróbuj.
Odwagi!

http://mateusz.pl/duchowosc/ko-wtcl.htm


Myślę, że nad wyraz wymowna.