Nolda, a kiedy i jak doświadczasz czegoś nie wytworzonego przez umysł, czyli opartego na wyobraźni? Nawet gdy doświaczasz czegoś materialnego to tak na prawdę doświadczasz tylko tego co serwuje Ci umysł... Cisza też jest konceptem. Poczucie bycia centrum czy jakiegokolwiek bycia czymś przy odrzuceniu czegoś to tylko bardziej subtelna iluzja...

Dobry jest tylko Bóg.
Człowiek, kimkolwiek jest, zawsze powinien akceptować siebie takim jakim jest. Zgodzę się, że nie powinien akceptować zła,którego pragnie, za którym podąża.


Szkoda że go nie widziałeś. Może wówczas zrozumiałbyś, że walka, to nie tylko branie się za bary życiem/sytuacją. Najważniejsze to przyjąć, że doświadczasz zaburzenia/choroby. Następnie ułożyć plan działania, który zależy wyłącznie od Ciebie: Twojej wiedzy, polotu, odwagi, wiary, nadziei. Reszta jest wypadkową, wolą Boga - nazwij to jak chcesz.

Umysł ma swoje narzędzia, jest to praktyczne, potrzebne, a nawet gdy staniesz się medytującym, umysł będzie potrzebny. Ale wtedy będzie sługą, a nie panem. Wcześniej ktoś zwracał Tobie uwagę, że "bierzesz wszystko na umysł". Bez medytacji to nie Ty bierzesz tylko umysł. Taki umysł wszystko dzieli, rozkłada na czynniki pierwsze, dziś nie potrafi kwarka podzielić, co nie oznacza, że nie podzieli. On zawsze będzie miał co dzielić.
Samotność i cisza to dwa aspekty jednego doświadczenia, dwie strony tej samej monety. Jeśli ktoś chce doświadczyć ciszy, musi wejść w całkowitą samotność. Jest tam. Rodzimy się sami, umieramy samotnie. Pomiędzy tymi dwiema rzeczywistościami tworzymy tysiąc i jedno złudzenie bycia razem - wszelkiego rodzaju związki, przyjaciele i wrogowie, miłości i nienawiści, narody, rasy, religie. Tworzymy wszelkiego rodzaju halucynacje, aby uniknąć jednego faktu: że jesteśmy sami. Ale cokolwiek robimy, prawdy nie można zmienić. Tak jest.

Cały czas podkreślam, że umysł jest narzędziem i to bardzo rozbudowanym. Umysł nie tylko dzieli, ale można go użyć w procesie łączenia.

Powtórzę kolejny raz - co rozumiesz pod pojciem : serce ?
Ja , może ze względu na wykształcenie, pod słowem umysł mówię o dużo więcej niż tylko rozumie logicznym i analitycznym a rozumienie obejmuje także zrozumienie na poziomie pozakonceptualnym.

Samotność i Jedność uważasz,że się wykluczają czy są tak na prawdę dokładnie tym samym?

Sądzisz, że gdy podczas medytacji wyłączy się rozum konceptualny, zniknie paplanina umysłu to znika też umysł?
Tu serio kluczem może być różnica w definicjach, więc proszę o Twoją definicję umysłu o to co obejmuje a co jest poza.

Ok, Papaji
Tak, wiem o co chodzi, ale wychodzenie z tego dzieje się praktycznie mimowolnie.
Myślę, że to naturalne że dochodzi do spontanicznej ekspresji i zatracania się w formach. Yin to cisza, yang to ekspresja.

Obawiam się, że słownik języka polskiego zajmuje się jedynie wstępnym, najbardziej podstawowym przybliżaniem pojęć, natomiast niezbyt zajmuje się różnicowaniem między nimi...

Myślę, że Twoje obawy są jak najbardziej oczywiste i zrozumiałe.

Proszę o rozwinięcie myśli, bo można tę wypowiedź zrozumieć dwuznacznie.

Od razu wyjaśnię, że "obawiam się że" to taki zwrot grzecznościowy.

Wybacz, ale postrzegam cię jak naukowca, który chce ustalić czemu kwiat jest taki piękny. Rozcina go na coraz to mniejsze i mniejsze części, używa coraz lepszego mikroskopu, przeprowadza bardzo skrupulatną diagnozę i dochodzi do wniosku, że to nic ciekawego (nie jestem biologiem, nie użyję fachowych określeń). Piękno kwiatu dojrzysz nie pod skalpelem, czy mikroskopem, dojrzysz go sercem. Widzi to dziecko, poeta, malarz… . Większość ludzi mówi „jak piękna jest ta róża”, ale nie jest to „ich piękno”. Zapożyczyli je od innych, mama im mówiła, w telewizji widzieli i słyszeli opinie co jest piękne, a co brzydkie. Wiedzą na pokazach mody, w żurnalach, że modne tego roku są paseczki w kółeczka i już nie założą kółeczek w paseczki, ba jeśli kogoś zobaczą noszącego kółeczka w paseczki, odseparują go od siebie, mówiąc że nie wie co piękne.

I znów ten dualistyczny umysł. Albo miłość, albo nienawiść, albo dobro albo zło, albo się wyklucza….

Samotność jest wtedy, kiedy tęsknisz za czymś, zajęciem; kiedy tęsknisz za drugą i tęsknisz za drugą, to jest samotność. A kiedy zacznie się to cieszyć, piękno, surowe piękno bycia samotnym, ciszę, bezruch, radość bycia, oddychanie w słońcu, siedzenie pod drzewem, nic nie robienie, słuchanie ptaków, po prostu bycie kompletnie tutaj,

i rodzi się wielka radość ... samotność.

Czy jest jednoznaczna z jednością? Kto jak kto, ale Ty odpowiedź znasz

Nolda, dzięki za opinie na temat piękna oraz dualizmu, ale co to ma do pytań, które zadałam?

Aha, na drugie pytanie moja odpowiedź to : zależy od poziomu świadomości, dla mnie to to samo, tylko z innej perspektywy.

A czym według Ciebie jest skrupulanctwo, zaburzeniem czy chorobą?

viewtopic.php?p=1035932#p1035932

Chorobą.

Neuro, zatem co dalej? Nie bardzo rozumiem do czego zmierzasz w kontekście tematu.

Clue mojego tematu jest takie - jeśli pojawia się we mnie coś takiego:

"przynaglenie, sprawiające, że jesteśmy zbytnio noszeni przez nasze uczucia i przynaglani do szybkich decyzji i zmian; uczucia silnie odczuwane, nie pozwalające nam spokojnie myśleć, działać, jakby nas przymuszające do zmiany i działania,"

to ja nie chcę czemuś takiemu ufać i czymś takim się kierować.

I wcale się nie dziwię, że nie chcesz czemuś takiemu ufać, czy się kierować.
Ten opis z całą pewnością nie odnosi się do rozeznawania duchowego i myślę, że dobrze o tym wiesz.

Odwołam się do słów Ignacego, w prawdzie kieruje je do Agnieszki Pascual, jednak uważam, że i Tobie jakiś pożytek mogą one przynieść.
"Przez miłość do Boga, naszego Pana, zważaj by zawsze kontynuować, to co powinnaś robić, przedkładając chwałę Pana nad wszystkie rzeczy; uciekaj zawsze od wad - jeśli będziesz skutecznie to czynić, pokusa nie będzie miała żadnej władzy nad tobą. Tym bardziej, że Pan nasz, nie każe ci robić niczego, co mogłoby ci przynieść cierpienie lub działać na twoją szkodę, raczej pragnie, abyś żyła w Nim."
Cytat pochodzi z książki "Listy wybrane" św. Ignacego Loyoli.

Rekolekcje ignacjańskie są pustynią. Jeśli kiedykolwiek byłeś na pustyni, to doskonale wiesz, że czas płynie inaczej i wbrew pozorom jest na niej życie. Ukryte...
Jeden świat, różne rzeczywistości tej samej materii.

Czy kiedykolwiek myślałeś, by pozwolić Bogu odkryć siebie?

A jak rozpoznać to co jest wynikiem pracy umysłu od hipotetycznych zewnętrznych duchów? Bo aby przejść na etap dobry czy zły duch może warto by jakoś ustalić czy to coś zewnętrznego czy jednak w pełni wewnętrznego, bo te 'duchy' wewnętrzne też mogą być dobre lub złe i być na tyle niezintegrowane czy wręcz wyparte, że mogą sprawiać wrażenie czegoś oddzielnego od umysłu...