Hej,

Z góry przepraszam jeżeli to nie jest miejsce na takie pseudo-mądre rozważania. Ale potrzebuję miejsca żeby naskrobać to i owo na swój temat. Najwyżej poleci do kosza.

Może trochę mojej historii żeby nakreślić całość tej mojej "świetnej" drogi życiowej jaką aktualnie przemierzam. Jestem chory - depresja endogenna; nie było to zależne od mojej woli, taki się urodziłem - dzięki temu każda najprostsza czynność wydaje mi się jak budowanie jakiś cholernych piramid. Choroba sprawiła, że miałem wiele zakrętów życiowych - alkoholizm, bezdomność, narkotyki i dopiszcie sobie milion innych równie ciekawych rzeczy. Aktualnie dzięki farmakoterapii jakoś staram się wyjść na prostą - no ale leczenie nie skończy się póki nie odejdę z tego łez padołu.

Byłem wychowany w wierze katolickiej, ba byłem ministrantem i.. nagle (a może nie nagle) tak wszystko znikło, wyciszyło się. Nie wierzę. Już nawet nie chodzi o odejście od kościoła - ja nawet nie jestem w stanie sobie teraz wyobrazić wiary. Jest to dla mnie tak abstrakcyjny koncept jak nie wiem - fizyka kwantowa.

Więc dlaczego o tym piszę? Bo chciałbym uwierzyć na nowo, od dłuższego czasu mam takie przebłyski/potrzeby - że chciałbym, że naprawdę chciałbym ale nie potrafię. To trochę tak jak z moją chorobą - chcesz coś zrobić ale nie potrafisz, wszystko wydaje Ci się tak trywialne i bez najmniejszego sensu, że odrzucam to od samego początku.

Nie wiem, nie potrafię, nie umiem ale chcę - czy ktoś był w podobnym miejscu do mnie?

Z góry dziękuję za odpowiedź, i drodzy moderatorzy (bo ja naprawdę doceniam wysiłek) jeżeli to zły dział to serio przepraszam.

Rusty.

Szukaj, czytaj rozważaj, od samego chcenia wiara raczej nie przyjdzie. Jak ktoś szuka Prawdy i jest na nią otwarty to ją znajdzie.
Może pomocne będa też swiadectwa innych dla przykładu chlopak chciał sie zabić a dziś ma żone i rodzinę

https://youtu.be/amTIJNbwbII

To wszystko zależy od tego, co rozumiesz pod pojęciem wiary. Jeśli pojmujesz to jako odczucie, uczucie lub emocję - to, że nic nie odczuwasz, nie czujesz i nie przeczuwasz jeszcze o niczym nie świadczy. Jeśli uważasz, że wiara to przekonanie, to także nie wystarcza. Wiara to przekonanie oraz odczucie. Uczucia, odczucia i emocje nadają motywację, zaś przekonanie jest potwierdzeniem woli, budowaniem całej swojej wizji świata i systemu wartości. Te dwie sfery - emocje, uczucia oraz odczucia - oraz racjonalne przekonania, tworzą wiarę. Czasem nic nie czujemy - wtedy przekonanie podtrzymuje wiarę. Czasem intelektualnie wątpimy, ale coś przeczuwamy, odczuwamy.

Potrzeba wspólnoty, żeby budować wiarę. Dobrze, że tutaj jesteś. Napisz coś więcej o sobie.

Wielokrotnie bylem w sytuacji gdy wydawalo mi sie ze zadanie ktore mam do wykonania jest niemozliwe, czy za trudne dla mnie w danym momencie ( choc nie bylo to zwiazane z choroba ) i wowczas najlepiej dzialala zasada "one step at the time " ( jeden krok w danym czasie ), czyli zawsze trzeba bylo zrobic ten pierwszy krok, a dalej juz szlo. Wszzystko jedno czy mowimy o wstaniu z lozka, czy przysiadzie z 60 kg na grzbiecie przez 70 latka.
Jesli chodzi o wiare, to albo ja masz, albo nie.
Jesli przeblyskuje to moze przyjdzie.