Z jakim Bogiem? Z obrazem Boga wytworzonego przez własny umysł, wykreowanego z własnych założeń, przekonań, wartości? Po co? Po co mi taka relacja, by zrobić sobie samemu dobrze?
W takim wypadku wiara nie jest konieczna, no chyba że w siebie, w siebie jako w boga.

Dla Ciebie Bóg, któremu ufam jest wytworem mojego umysłu- masz prawo do takiej opinii.
Dla mnie Ty opierasz się na swojej interpretacji obrazu Boga przedstawionego w starożytnej książce, czyli siłą rzeczy także na swoim umyśle.

Jeśli wymyśliłam Boga, który potrafi mnie tak wiele nauczyć, który obdarza tak niezwykłymi doświadczeniami, który tak skutecznie ukazuje mi absurdy moich modeli i przekonań, który prowadzi mnie trudną, wymagającą, ale wspaniałą ścieżką chyba serio powinnam zacząć się podziwiać

Tylko wówczas powinnam uznać też, że jestem kreatorem wszystkich innych doświadczeń, bo istnienie obiektywnej i niezależnej od mojego umysłu rzeczywistości nie jest dla mnie oczywiste z braku dowodów. Więcej- przesłaniki za tym, że to Bóg istnieje niezależnie ode mnie bardziej mnie przekonują niż te mówiące, że Ty będziesz istnieć gdy ja się wyloguję z tej gry...

Czyli dla Ciebie Bóg opisany w Biblii jest bardziej prawdziwy, niż Bóg, który jest poza wszelkimi podziałami?
W sumie dostrzegam plusy- wiele osób ma podobny obraz Boga co Ty, jest on prosty, nie wymaga zmagań z przekraczaniem dualizmów, ma konkretne atrybuty, konkretne wymagania, dostajesz względnie gotowy światopogląd. Jak pomyślę o tym jak mój umysł się gimnastykuje z kolejnymi poziomami abstrakcji aż zazdroszczę, ale nie odrzucę Boga w formie w jakiej do mnie przychodzi tylko dlatego, że widzę że inne obrazy są bardziej popularne i stabilne w prosty sposób.

Tak.
Pomimo wielu różnic(różnych map )życzę udanej zabawy podczas tworzenia nowych modeli, w końcu po coś ewolucja obdarzyła nas kreatywnością, więc grzech nie skorzystać Łap informacje, przesiewaj, kreuj, najważniejsze że jesteś zadowolona/szczęśliwa.

Tak, tworzenie nowych modeli to fajna zabawa, ale jej sens jest inny- tu nie chodzi o modele, a właśnie o pełniejsze zrozumienie, że to tylko modele, o wchodzenie na kolejne stopnie za pomocą modelu, który potem przestaje być potrzebny.

Skoro swój model uważasz za coś więcej niż model to baw się z nim dobrze, tak jak napisałaś najważniejsze jest szczęście i skoro Tobie taka sytuacja odpowiada wszystko jest ok.

Masz swój obraz Boga i wierzysz, że jest prawdziwy, ok.
Nawet się z tym zgadzam- jest to prawdziwy obraz Boga. To jaki jest Bóg to inna kwestia. Ja ustaliłam jedynie, że żaden obraz nie odda jak należy Boga, ale nie znaczy to, że obrazy te nie są ważne i potrzebne.

Ja nic nie poradzę na to, że wierzę i ufam Bogu a nie opisom czy obrazom Boga- bez znaczenia czy to mój obraz, czy oparty na obrazach innych i spisany wieki temu.
Obraz zawsze jest obrazem, mapa jest mapą, a terytorium po prostu Jest jakie jest i nie jest zależne od tego jak ktoś namalował obraz czy zrobił mapę.

Od obrazu wymaga się pewnych wrażeń estetycznych, od mapy- użyteczności i sprawdzania się w praktyce.

Skąd wiesz, że wierzysz i ufasz Bogu?

A skąd wiesz cokolwiek? Jakie warunki muszą zostać spełnione abyś uznał prawdziwość/autentyczność czegokolwiek?

Dla mnie liczy się falsyfikacja i wszystkie opcje na jakie wpadłam i jakie podsuwają inni staram się jak mogę zweryfikować.

Tak naprawdę wiem, że wielu rzeczy nie mam jak wykluczyć i potwierdzić i opieram się na wewnętrznym przekonaniu. Na tym samym na którym oparłam się gdy wbrew licznym argumentom przeciw poszłam za tym przekonaniem/głosem serca i zdecydowałam się zamieszkać i być z moim partnerem.
Na tym samym wewnętrznym przekonaniu, które nie zawiodło mnie nigdy a za to olewanie go sprowadziło mnóstwo problemów.

To, że nie uznaję, że chrześcijański obraz Boga jest jedynym słusznym i dobrym to fakt i opieram to zarówno na doświadczeniu jak i na typowo intelektualnej analizie. Zresztą nawet nie ma czegoś takiego jak jeden chrześcijański obraz Boga. Posłuchaj jakie obrazy mają nawet ludzie z tego samego wyznania.

Dla mnie po prostu jest Bóg, który jest totalnie poza wszelkimi podziałami i tym samym nie do ogarnięcia rozumem działającym na klasyfikowaniu i dzieleniu oraz obrazy Boga. Czy są obiektywnie lepsze lub gorsze obrazy Boga? Uważam, że nie. Natomiast jestem człowiekiem i oceniam subiektywnie i np Allah jest moim zdaniem gorszym obrazem Boga niż typowy obraz chrześcijański, obraz z teologii apofatycznej uważam za znakomity, itd. Najbliższy aktualnie jest mi obraz jaki wyłania się z opisów nirguna brahmana czy Tao, albo Źródła. Równocześnie wiem, że w osobistej relacji opieram się na obrazie dopasowanym do moich możliwości poznawczych i po przeczytaniu wielu tekstów uważam to praktycznie za normę co jest dość problematyczne, bo nie da się wykluczyć, że jest to jedynie wytwór fantazji.

Natomiast jeśli mój wytwór fantazji ma taką wiedzę, moc i itd, to i tak chętnie będę z nim kontynuować duchową podróż. Z tym, że przyjęcie takiego założenia grozi skrajnym samouwielbieniem albo problemami psychicznymi, bo wówczas wytwór mojego umysłu uczy mnie jak radzić sobie z umysłem i że umysł to tylko moje narzędzie. Funkcje i wytwory umysłu to też narzędzia. A z tego by wynikało, że jest jedynie moim narzędziem... z którego korzystam aby poznać to narzędzie... dostrzegasz poziom absurdu? Narzędzie miałoby stworzyć mnie abym poznała to narzędzie za pomocą innych narzędzi?

Z całą pewnością nie masz relacji z wytworem twojej wyobraźni
Chciałbym, abyś miała relację z Bogiem Żywym. Gdyby tak było, mielibyśmy że sobą porozumienie w Duchu.
Ale przynajmniej łączy nas to, że nie boimy się zrywać z ludzką tradycją, kierując się wewnętrznym przekonaniem, z tym że u mnie wynika ono z oparcia się na Słowie i Duchu.

Zauważ, że w wielu sprawach myślimy bardzo podobnie, oczywiście różnią nas przekonania- idziemy innymi drogami, ale moim zdaniem w tym samym kierunku- w górę. Czy na ten sam szczyt? Nie wiem.

Dla mnie wolność w sensie najbardziej zasadniczym to zdolność do dokonywania wyborów (sama w sobie).

W sensie bardziej relatywnym, możemy mówić o poczuciu wolności. Mogę poczuć wolność jeśli jej doświadczam/doświadczyłem. Na przykład jeśli mam zachciankę żeby coś zjeść, ale zjedzenie tego nie jest zgodne z moim ideałem. Jeśli ulegnę zachciance, to czuję się zeszmacony i wpadam w depresję. Zaczynam powątpiewać w swoją wolność.

Jeśli zaś wytrwam w swoim ideale, to czuję się fajnie. Czuję się wolny. A przynajmniej bardziej wolny. Mam potwierdzenie swojej wolności, swojej zdolności do dokonywania wyborów. Swojej umiejętności/możliwości kształtowania życia zgodnie z moim ideałem.

Czyli osoba, której nie przyświecają żadne ideały, nie może być wolna?
Czemu uleganie ideałom jest związane z wolnym wyborem, a uleganie zachciankom nie? Dlatego, że ideał został przez Ciebie kiedyś wybrany?

Nie znam osobiście takiego przypadku. Może i jest wolna - chodziło mi o to że jeśli wybieram coś wbrew swoim ideałom, to mam poczucie zniewolenia. Jeśli nie ma ideałów, to trudno wybrać coś wbrew nim

Nie nazwałbym tego "uleganiem" ideałom. Generalnie postrzegam kierowanie się ideałami jako system domyślny. Czyli wybieramy to czego naprawdę chcemy, a nie "zakłóceniom", które nas sabotują.

A dlaczego to właśnie ideał reprezentuje to, czego naprawdę chcesz, a nie te "zakłócenia"? Co takiego ma w sobie ideał, że staje się reprezentantem Twojego prawdziwego chcenia?

"Zakłócenia" to kompulsje, zachowania przymusowe.

Tak je naszywasz. Ja mogę sobie nazwać "zakłóceniami" presję ideału na moje zachowanie. ideał przymusza mnie do pewnych zachowań.

Ponownie pytam, na jakiej podstawie postrzegasz presję ze stronu ideału za nieprzymusową, a presję ze strony np. emocji, doraźnych chciejstw za przymusową?

Ideał w moim rozumieniu do niczego nie przymusza. Łatwo poczuć w ciele różnicę. Za tymi przymusowymi zachowaniami stoi podoba energia jak za tikami nerwowymi.

Łatwo poczuć różnicę w ciele. Oraz zobaczyć jakie przynoszą dane rzeczy owoce.