Słowa Jezusa można różnie interpretować - tym bardziej przez pierwotny kościół. Wielu z nich zyło pod wpływem apokaliptycznych emocji i tak zinteroretowali to autorzy Nowego Testamentu. Wiara, że Jezus przyjdzie i zadekretuje ludziom, że mają się miłować, żyć w prawdzie, a oni to wszyscy zaczną realizować - do tego zgodnie z Jego wolą, a nie swoim rozumieniem tych pojęć - to naiwność. Może w końcu trzeba się pogodzić z faktem: nikt za nas problemu zła w nas i świecie nie rozwiąże.
Jak mi powiedzieł pewien teolog: być może w kwestii Paruzji trzeba uznac, że nie wszystko zostało dobrze zrozumiane i zapamiętane przez pisarzy Nowego Testamentu. To byli też omylni ludzie.

Czyli wiemy, że nic nie wiemy. A mieliśmy mieć pełnię Objawienia w ręku; wszystko, co konieczne do zbawienia siebie i ludzi. A teraz okazuje się, że mamy tylko dzieło omylnej myśli ludzkiej? Dwa tysiące lat krwi, potu i łez jak w piach?

A potem będą się jeden z drugą obruszać, jak powiem, że Biblia to jest żart Duchów japońskich. A ja Wam mówię: więcej sensu jest w takim postawieniu sprawy, niż w powolnym grzęźnięciu w interpretacjach interpretacji, nie wiadomo na ile zbieżnych z intencjami Jezusa i Jego kolegów...

Odnośnie pytania tytułowego: owszem, na coś czekam, ale już tylko siłą inercji, bezwładu. Wygodnie jest czekać. Ale powiem Wam, że to nie ma sensu; sens jest, żeby brać się konkretnie za swoje życie, zamiast wyczekiwać po darmo na niewiadomoco.

Też tak uważam: należy pracować nad sobą: terapie, warsztaty itd., a nie oczekiwac, że Bozia przyjdzie i zaprowadzi pokój. Zmieniać siebie, a nie innych. Moja znajoma czekała, aż Bóg zmieni jej związek: skutek do przewidzenia. ZAuważyłem, że zbyt często my - katolicy, chcemy wytykać grzechy innym ludziom, a za rzadko potrafimy je dostrzec u siebie - i coś z tym zrobić.
Dla chrześcijan N.T. nie jest dziełem tylko ludzkiej mysli. Pełnia Objawienia to raczej postulat. Jak Nieskończony Bóg może w pełni się objawić? To zawsze będzie ograniczone i przefiltrowane przez ludzką percepcję. Wierzymy, że jednak w tym chrześcijańskim Objawieniu, które KK naucza jest prawda - na miarę naszych możliwości.

1. A ktoś na coś takiego czeka?
2. Skoro Jezus nie dałby rady, to wiara w to, że my sami damy radę jest naiwnością do kwadratu. Już J.P.II zaczął mówić o nowym porządku świata i budowaniu cywilizacji miłości, tak że nie tylko Kościół, ale i cały świat brnie w tę utopię.
3. Nie słuchaj zbytnio teologów. W końcu to też omylni ludzie

To na co czekasz? Na czarodzieja, który zamieni ludzi w anioły? Jezus dał przykład, a my, jeśli jesteśmy Jego uczniami, mamy Go starać się we wszystkim naśladować. Tylko tyle i aż tyle. Postawa do drugiego ma świadczyć o naszym chrześcijaństwie, a nie deklaracje, moralizatorstwo, pomniki, rytuały - to już coraz mniej przemawia, zwłaszzca do młodych ludzi (coś o tym wiem).

No ale wątek jest o czekaniu na powtórne przyjście Jezusa i (pośrednio) o tym, czy możemy się bez niego obejść.
To oczywiste, że mamy naśladować Chrystusa by dać ludziom prawdziwą nadzieję. Jednak świata i tak nie zbawimy.

To zależy, jakie mamy oczekiwania wobec takiego przyjścia? Poza ogólniki z reguły nie udaje się wyjść.

Niektórzy bardzo konkretnie wyrażają swoje oczekiwania, nadzieje i dążenia. Mów za siebie - dla Ciebie to tylko ogólniki, inni dostrzegają konkrety.

Wygodnie czekać aż ktoś przyjdzie i Was zbawi. Mam wrażenie, że opcję, że trzeba się zabrać do roboty i zbawić samego siebie uważacie za arogancję i zabawę w Boga, dla mnie czekanie, aż ktoś odwali robotę za mnie jest arogancją i naiwnością, przyjęciem roli małego dziecka.

To jak czekanie aż ktoś przyjdzie i posprząta za nas nasz syf. Nawet jeśli to co to da? Nauczymy się dbać o siebie i swoje otoczenie? Da wolność czy zależność?

Uważacie, że Bóg uzależnił Was od Siebie? Że nie jesteście wolni? Bóg daje nam swoją moc, z tym, że zwyczajnie boimy się odpowiedzialności jaka się z tym wiąże. Ok- przynajmniej ja tak mam, wiem jak sięgnąć po nieograniczoną moc i mnie to zwyczajnie przeraziło. Chcę być zwykłym człowiekiem, być odpowiedzialna za siebie i swoich najbliższych, a biorąc niezwykły dar wiem, że stałabym się odpowiedzialna za innych, którzy raczej i tak nie potrafili by zrozumieć, skoro przez tyle lat nie dociera sedno tego o czym mówił Jezus i w co ponoć wierzycie...

Zwyczajnie jestem egoistką, leniem i lubię uciekać w świat zabawy intelektualnymi konceptami, ale jednak czekanie na to, że przyjdzie Jezus i pozbędzie się tego co uważamy za zło i za nas ogarnie nowy lepszy świat przerasta nawet moje lenistwo i zwalanie odpowiedzialności na kogoś innego.

Jasne, że możemy naprawić ten świat, ale to wymaga ciężkiej pracy nad sobą, wspierania innych, współpracy, głębokich zmian, zaangażowania i wygodniej sobie czekać na przyjście Jezusa.

Żydzi mają swoją wizję Mesjasza i nadal czekają, bo Jezus nie spełnił oczekiwań.
A może z powtórnym przyjściem jest podobnie?
Oczekiwania nie pozwalają dostrzec tego czym jest Królestwo Boże i w jaki sposób przychodzi oraz tego jaka jest rola każdego z nas osobno i wszystkich razem...

Św. Piotr napisał abyśmy gorąco oczekiwali nastania Dnia Pańskiego. Czy oblubienica Chrystusa którą jest Kościół wyczekuje z utęsknieniem na swego oblubieńca? Czy Pan ma przyjść po tych, którzy na Niego nie czekają?
Przyjdź Panie Jezu! Niech dopełni się nasze odkupienie i zakończy ludzka udręka. Chcę być twarzą w twarz z Tym, który mnie umiłował

To czekam, aż je wyjawisz.

W pewnym sensie już jesteś(my), choć tego w pełni nie doświadczamy.

Wybawiony
Jaka udręka? To, że gra jest trudna, niesprawiedliwa, wymagająca nie oznacza, że granie w nią jest udręką...

A co jeśli Jezus przychodzi do każdego indywidualnie i można być na to przygotowanym lub nie?

A co jeśli okaże się, że nie jesteś gotowy, bo gdy zobaczysz dary z którymi przyjdzie uznasz, że nie jesteś tego godny, że to za duża odpowiedzialność ?

Nikt nie zna mnie lepiej niż On, więc nie mam się czego obawiać. Poza tym to, że doświadczam Go już teraz sprawia, że chcę tego znacznie więcej, bez jakichkolwiek ograniczeń i to nie tylko indywidualnie, ale wraz z innymi, tak jak i tutaj.

A co Cię ogranicza?