I cale szczescie bo mielibysmy sterowana rozkazami maszyne. A tak to mamy w KKK nadrzedna role sumienia i mnostwo opisow biblijnych typu "komu wiele dano...". Moze na czele z "ojcze nasz"

Raczej mamy przykład oddziaływania społecznego na twórców biblijnych, co przez niektórych określane jest mianem działania "Ducha Świętego".

Proszę tego nie traktować jako atak na chrześcijaństwo, bo podobnie jest w przypadku każdej innej religii, będącej efektem twórczej działalności ludzi, żyjących w określonym miejscu i czasie.

Niestety nie mamy narzedzi aby stwierdzic ze to tylko oddzialywanie spoleczne a tamto tylko Duch Sw. Chociaz niektore zjawiska sa trudne do wyjasnienia przyczynami naturalnymi. No i z tymi "kazdej innej religii" to nie jestem w stanie zrozumiec jej wyznawcow ale nie musze wszystkiego rozumiec.

No cóż, we współczesnych wydaniach Biblii znaleźć można liczne komentarze, w których objaśnia się znaczenie biblijnego tekstu w odniesieniu do realiów społeczno-kulturowych.
Oczywiście np. fakt niewolnictwa czy wielożeństwa jest w ten sposób objaśniany, ale już wizje przemawiającego krzewu gorejącego niekoniecznie, no bo mielibyśmy przyjąć, że ktoś miał zwidy, omamy lub zwyczajnie oszukiwał? Parę tysięcy lat temu to mogło się wydawać przekonujące, ale dziś podchodzimy z większą rezerwą do takich cudów.

Co do innych religii, to oczywiście łatwo i wygodnie ograniczyć się do ignorancji. Niektórzy nawet uważają, że to jest lepsze, bo takie "filozofowanie" odciąga człowieka od pokornej wiary w to, co napisano w tekstach kościelnych czy Biblii. Zadawanie pytań, szukanie prawdy poza schematami - to nigdy nie było dobrze oceniane. Dawniej można było palić niewygodne księgi, a także podejrzanych pod tym względem ludzi. Dlaczego? Między innymi dla ochrony i rozwoju kultu. Gdy "owieczki" zaczynają wątpić, wtedy trudniej utrzymać dyscyplinę mentalną i krzewić wierzenia oraz odprawiać rytuały. W dalszej konsekwencji oznacza to spadek znaczenia, wpływów i zysków wśród uprzywilejowanych grup.

Dziś niestety też to widać, bo jednym z problemów instytucjonalnego KK jest brak gotowości na oddzielenie się od sfery wpływów, polityki i działalności skupionej na generowaniu korzyści materialnych.

Poruszasz kilka watkow. Nie jestem przekonany czy pare tysiecy lat temu ludzie byli inni.

robaczek2
Mieli mniejszą wiedzę o swiecie. Dawniej działania przyrody tłumaczyli dzziałaniem Boga/bogów. Teraz mamy naukowe, naturalistyczne rozwiązania - prawa przyrody.

Dokładnie, zauważcie, że z czasem te cuda jakby mniej spektakularne...

Jakieś przykłady z Biblii?

Nie chodzi mi tylko o Biblię, ale całą historię ludzkości.

No ale jak chcesz: potop, rozstąpienie morza... i długo, długo nic.

Właśnie o to mi w tym temacie chodziło, o szersze spojrzenie na zagadnienie wiary i religii.

Wiadomo, jak siedzisz tylko w swojej judaistyczno-chrześcijańskiej bańce, to wszystko jako-tako składa się w miarę sensowną całość.

Ale jakie to ma znaczenie? Czy rozmnożenie żywności, wskrzeszenie umarlaka i wiele podobnych zdarzeń o mniejszej skali da się dziś naukowo wytłumaczyć?

Owszem... np. wskrzeszenie Łazarza mogło być po prostu pomyłką. Wiele razy w historii pogrzebano człowieka żywcem. Nawet dziś od czasu do czasu zdarzają się błędne diagnozy.

Po prostu im mniejsza skala i im bardziej osobista forma cudu, tym łatwiej o pomyłkę bądź oszustwo.

Poza tym jak pisałem, nie chodzi tylko o historie z Biblii. Jakoś tak z czasem coraz mniej tych spektakularnych cudów w świecie. Im bliżej nowożytności, tym częściej potrafimy zweryfikować takie czy inne doniesienia.

Ma to o tyle znaczenie, że dla wielu ludzi cuda są "dowodem" na to, że istnieje jakaś pozamaterialna sfera lub istota, dzięki której te cuda mają miejsce. Łącznie z taką karykaturą jak cuda będące efektem wstawiennictwa tak zwanych "świętych" - czyli ludzi, którym inni ludzie przypisali takie miano. Czyli z jednej strony prawie nic nie wiemy o Bogu i jego zamiarach (wykracza poza ludzkie pojęcie i poznanie), a z drugiej potrafimy rzetelnie ocenić i wskazać, którzy ludzie za życia uzyskali szczególne względy u tego Boga. Niejako "odczytujemy jego zamiary". Kult świętych jest kolejnym przykładem tego, że religie są przede wszystkim ludzkim wymysłem.

To chyba nie w każdym przypadku tak jest, w końcu mamy mnóstwo szczęśliwych ateistów, którym Bóg nie jest do niczego potrzebny, a na tym naszym forum, jest sporo wierzących Katolików, których strach przed piekłem, doprowadził do nerwic i innych schizofrenii.



Dlaczego to wszystko miało miejsce tak dawno temu? im bliżej współczesności tym tych wszystkich nadprzyrodzonych cudów coraz mniej, to tak wygląda że kiedyś można było wymyślać niestworzone rzeczy cuda na kiju, dzisiaj już jest inny świat, nikt już w takie coś nie uwierzy, kiedyś Kościół mógł spalić na stosie setki tysięcy czarownic, i te czary istniały, bo gdyby było inaczej, to z jakiej przyczyny Kościół by spalił setki tysięcy niewinnych kobiet?

Jeśli ktoś nie odczuwa egzystencjalnego strachu przed śmiercią lub radzi sobie z nim w inny sposób, to nie ma tej motywacji do podtrzymywania zaangażowania w życie religijne.
Z drugiej strony może być tak jak piszesz. W przypadku niektórych wierzących ten sposób - lub jakaś jego osobista wersja - wcale nie pomaga poradzić sobie z tym lękiem, a nawet może go wzmacniać poprzez wyobrażenia męki piekielnej.

Chciałbym zwrócić Waszą uwagę na jeszcze jeden wątek tego tematu. Czy zauważyliście, że z czasem te międzyreligijne podziały i animozje osłabły? Przez długi czas różnice religijne były mniej (często chodziło o inne motywacje, a wiara czy religia były "przykrywką") lub bardziej bezpośrednim uzasadnieniem przemocy wobec innych. Obecnie prowadzi się międzynarodowe ruchy ekumeniczne czy próby zbliżenia chrześcijan. Jak się na to zapatrujecie?

PS.
Czy to forum przeżywa jakieś załamanie liczby aktywnych użytkowników? Mam wrażenie, że dyskutujemy w wąskim gronie osób. Wydaje mi się, że przed laty w te dyskusje było zaangażowanych więcej osób.

Nie może kolejna "miłość" po rozwodzie wpisywać się w prawdziwą Bożą miłość, bo pozostawia za sobą płacz, rozpacz zdradzonej osoby, często opuszczonych dzieci. Autentyczna miłość nie szuka swego i nie cieszy się z niesprawiedliwości jaką dokonał pierwszej rodzinie.

Są sytuacje, w których bezdzietna para decyduje się na wzajemnie opuszczenie, bo miłość wyczerpała się po obu stronach, a ewentualne winy zostały przepracowane i przebaczone. W takim wypadku nie widzę podstaw do tego, co piszesz.

Zresztą łatwo się powtarza - i tu znów - jakieś kulturowe wyobrażenia o miłości, a trudniej realizuje ją w praktyce. Szczególnie, że jest to sfera prywatnych i intymnych, często odmiennych czy nietypowych relacji.

Poza tym piszesz o kolejnej miłości w cudzysłowie... cóż, to pokazuje poważne oderwanie od realiów. Ludzie są zmienni swoich uczuciach, a wspominana przez Ciebie "prawdziwa Boża miłość" to nic innego jak abstrakcyjna idea. No i tu znów moglibyśmy sobie porównać różne wizje miłości w odmiennych kulturach, religiach czy czasach. Jeśli ktoś nie ma z pierwszego małżeństwa dzieci, a z kolejnego już tak, to czy te dzieci nie są efektem miłości lub tej miłości w takiej rodzinie nie mogą otrzymać?