Może trochę tak to wygląda. Tak najbardziej to chciałbym potwierdzenia cudem, że to wszystko ma sens i praktykując wiarę nie oszukuję siebie samego.
Trochę sytuacja przypomina mi problem P ≟ NP. Na razie nie umiemy ani potwierdzić ani obalić, ale w praktyce ufamy, że jednak P≠NP i w oparciu o to tworzymy algorytmy szyfrujące. Nie mogę potwierdzić ani obalić istnienia Boga (nawet tego nie próbuję), ale chcę wierzyć w to, że jednak istnieje i moje życie ma jakiś sens.
Czy to źle, że w ten sposób chcę poczuć się lepiej?


Czyli w ostatnim zdaniu dopuszczasz możliwość, że nie zgadzasz się z czymś o czym naucza Kościół?
Pytam o to, ponieważ ciekawi mnie czy można być przykładnym katolikiem, jednocześnie negując w ogóle istnienie cudów? Osobiście mam z tym problem, ponieważ jak pogodzić niewiarę w takie cuda jak np. przemienienie wody w wino czy chodzenie po wodzie (w to nie chce mi się wierzyć i generuje to jakiś bunt z racjonalnym pojmowaniem świata), z cudami istotnymi z punktu widzenia zbawczego dzieła tj. Zmartwychwstanie Pana Jezusa czy Wniebowstąpienie z ciałem?

Dokładnie. Nie możemy ani potwierdzić ani zaprzeczyć. Ale w takiej sytuacji racjonalnym jest wstrzymać sąd do czasu pojawienia się dowodów.
Kiedyś też byłem w takiej sytuacji jak Ty i do tego aby wierzyć przekonał mnie zakład Pascala. Ale później doszedłem do wniosku że jeśli Bóg istnieje i czegoś ode mnie chce to skontaktowały się i objawił bezspornie. Więc nawet jeśli istnieje to albo mu nie zależy albo nic ode mnie nie chce. Jest to argument z braku dowodu.

A w temacie cudów i ich powiązania z Bogiem był ostatni odcinek Stacji Ateizm.
https://youtu.be/PCMvkx-NYiw

Ale tej koncepcji nie naucza Kościół. Głoszą ją niektórzy teologowie. Ja przyjmuje za Kościołem obiektywną definicję cudu



Nie można. Sobór Watykański I naucza że jak ktoś odrzuca istnienie cudów Biblijnych i późniejszych to jest przeklęty

Robek, zaneguj empirycznie takie twierdzenie "Bóg objawił mi swoją łaskę dlatego się nawrócilem"

Te Biblijne cuda to jest podstawa Chrześcijaństwa, więc jak to negujesz, to trochę tak jakbyś był ateistą.
Wydawało mi sie, że tutaj jest dyskusja odnośnie tych dzisiejszych cudów, gdzie ktoś wyzdrowiał czy coś podobnego.



W praktyce zakład Paskala to jakaś niedorzeczność, w jaki sposób cie to przekonało? uznałeś że chodzenie do kościoła zapewni ci zbawienie, a nie masz co robić w niedzielę, więc to ci sie opłaca?



Bo tutaj to ma być wiara i wolna wola, a ty byś chciał żeby Bóg do ciebie zadzwonił, i mówił co masz w życiu ze sobą zrobić, to już jest bardziej pracownik i pracodawca, pan oraz jego sługa.
Oczywiście na podstawie wiary również jesteś sługą Boga, tyle że tutaj to ty sam z własnej woli na podstawie wiary, padasz na kolana, natomiast w tej twojej wersji, Bóg musiałby do ciebie zadzwonić i bezpośrednio powiedzieć, żebyś poszedł do kościoła i padł na te całe kolana



W jaki sposób mogę to zanegować? skąd mogę wiedzieć czy ci sie ktoś objawił?

Nie wiem po co personalny atak na wstępie, ale może niektórzy tak muszą. Po pierwsze, ja niczego nie krytykowałem w tym poście. Po drugie, nijak to co piszę, nie przeczy temu, co ty napisałeś.

Oczywiście że przeczy bo według ciebie cud to każde niewytłumaczalne zjawisko

Absolutnie niczego takiego nie napisałem. Przeczytaj ze zrozumieniem.

Nie, nigdzie nie napisałem, że to źle. Wręcz napisałem, że jeśli ma Ci to pomóc, to wybierz sobie za cud dowolne coś i przestań się zadręczać. Okłamywanie siebie, aby poczuć się lepiej to stary i popularny sposób. Warto jednak nazywać rzeczy po imieniu.

Nie ma analogii pomiędzy problemem czy P=NP a problemem istnienia / nieistnienia Boga. Sposób rozwiązywania wszelkich problemów naukowych zgodnie z doktryną naukową nie ma nic wspólnego z wywodami teologów na temat Boga.

Mam jedno pytanie do Ciebie. Napisałeś: "chcę wierzyć w to, że jednak [Bóg] istnieje i moje życie ma jakiś sens.". Co to znaczy, że życie ma sens? Kiedy życie ma sens, a kiedy nie ma sensu? Co to jest ten sens życia?

Proszę zatem o przedstawienie stosowanego fragmentu wypowiedzi który przeczyłby mojej diagnozie

Nie postawiłeś żadnej diagnozy, poza błędną interpretacją tego co napisałem. Tak jak pisałem, przeczytaj ze zrozumieniem fragment mojej wypowiedzi, który przytoczyłeś i tyle.

Cuda Boże dzieją się tam gdzie jest wiara w Boga i służą umocnieniu wiary. Mogą pojawić się też tam, gdzie osoba rozwija się w przykazaniach miłości.

Muszę niestety przyznać, że tego kompletnie nie czuję, ponieważ w moim życiu jest i zawsze była wiara (bardzo realnie praktykowana), tak samo jak bezinteresowne uczynki wobec innych ludzi. Niestety, ale do tej pory żadnego zdarzenia, które dałoby się, nawet na siłę, podciągnąć pod znamiona cudu nie doświadczyłem.
Jeżeli już to negatywnym cudem jest to jak bardzo źle mogły potoczyć się zdarzenia w moim życiu. Wiem, że są inni ludzie mający znacznie gorzej, ale przecież nikt nie chce nieszczęścia. Nawet powiem więcej, celem naszej religii jest przecież dostanie się do Nieba, czyli to też jest w jakimś sensie nakierowane na moje ja (, aby w wieczności było mi dobrze).

A tak trochę inaczej podejdę do tematu:
Jak katolik powinien bronić wiary w cuda przed sceptykami lub wprost wrogami religii? Jak powinien argumentować swoje, być może nadwątlone własnymi wątpliwościami, stanowisko na arenie publicznej? Przecież pod naporem argumentów adwersarzy nie może skapitulować?
Na razie mam już jedną chrześnicę a za moment chrześniaka u siostry, więc jak całkiem dorosną i zaczną zadawać pytania, to jak dać im dobry przykład?

Jakimiś dowody na poparcie tego, co powyżej napisałeś masz, czy tylko tak się Tobie wydaje?

Przepraszam, powinno być: Masz jakieś dowody na poparcie tego, co powyżej napisałeś, czy tylko tak się Tobie wydaje?