Skoro nadzieja dla wierzących wiąże się ze zmartwychwstaniem, to i zysk o którym w innym miejscu pisze apostoł Paweł musi być z nim powiązany.
Oczywistym wydaje się zysk związany z opuszczeniem ciała w którym obecnie bytujemy i przyobleczenie się w nowe, podobne do uwielbionego ciała Chrystusa, a więc bycie z Panem niejako na tej samej płaszczyźnie bytowania.

Twoje stanowisko ma pewną trudność polegającą na tym, że Paweł przeciwstawia życie w ciele innemu życiu (w obliczu Pana), które w żaden sposób nie jest określone jako życie w jakimś innym ciele - choćby chwalebnym. Opozycja nakreślona przez Pawła wyraźnie dotyczy ciała i czegoś innego niż ciało.

Poza tym Paweł nie sugeruje, że między opuszczeniem ciała a stanięciem w obliczu Pana następuje jakiś długi odcinek czasowy (w domyśle: że "opuszczenie ciała" jest tu tylko metaforą śmierci ciała a następnie zmartwychwstania w ciele chwalebnym po wielu latach, nawet tysiącach lat). Raczej z jego opisu wynika, że znalezienie się przed obliczem Pana następuje zaraz po opuszczeniu ciała.

Mógłbyś podać werset biblijny?

Rabarbar podał dwa wersety biblijne na niebiesko w wiadomości z 28.01.2023 godz. 13:42. Wróć się i przeczytaj.

Na możliwość życia poza ciałem nie ma żadnych przesłanek. Choćby nasze doświadczenie przeczy Istnieniu duszy rozumianej jako byt obdarzony (permanentną) świadomością i potrafiący odbierać bodźce bez udziału ciała.
Uważam, że problemy z interpretacją słów Pawła wynikają zarówno z przyjęcia założenia o istnieniu nieśmiertelnej duszy (w rozumieniu jakie podałem wyżej), jak również z niezrozumienia znaczenia zmartwychwstania.

Weź tylko pod uwagę, że Niebo nie jest związane z tym światem w materii Einsteinowej, ani czasem, ani przestrzenią. Więc w innej funkcji czasu może być już po Zmartwychwstaniu ciał, a w tej funkcji czasu przed Paruzją.

A Near Death Experiences?

W jaki sposób przeczy?

Być może. Ale jest też możliwe coś odwrotnego: owo założenie o istnieniu nieśmiertelnej duszy może być utrzymywane m.in. z powodu takich wersów św. Pawła, jak te wyżej zacytowane. To te wersy mogły dać początek rozpowszechnionej później wierze w trwanie duszy po śmierci.

I jeszcze jedno. Moim zdaniem naciągasz, dopasowujesz treść wypowiedzi Pawła do swojej koncepcji (do swojej wiary). Bezpośrednie, dosłowne, nieuprzedzone rozumienie słów Pawła, które mówią wprost o "opuszczeniu ciała", nie pozwala na akrobatykę w rodzaju: "to oznacza zmartwychwstanie kiedyś tam".

Możesz pomóc mi zrozumieć to znaczenie?

Najprościej rzecz ujmując, śmierć jest potrzebna do zmartwychwstania, natomiast zmartwychwstanie jest niezbędne do życia w nowym, niezniszczalnym ciele. Dlatego też umierając w wierze w Chrystusa, w nadziei zmartwychwstania, mamy gwarancję życia wiecznego.
Tak więc zmartwychwstać mogą jedynie umarli, nie żywi. Gdyby istniała inna możliwość, Chrystus by nie zmartwychwstał a my mielibyśmy z Nim społeczność np. będąc w postaci bezcielesnej duszy.
I jeszcze jedno: umarli nie mają świadomości mijającego czasu, nie doświadczają więc żadnego czekania.

Czyli uważasz, że w tym wersecie:

"(...) Mamy jednak nadzieję... i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana (...)"

- św. Paweł mówi tak naprawdę, że chciałby raczej umrzeć i - po czasie, który w ogóle nie będzie dla niego odczuwalny - zmartwychwstać i stanąć w obliczu Pana?

Gdyby w grę wchodziła inna opcja, to by nie pisał o pocieszaniu się nadzieją na zmartwychwstanie tych, którzy odeszli z tego świata, skoro bardziej oczywistym byłoby radowanie się z tego, że są już z Panem.

Ciekawe tylko, dlaczego użył sformułowania "opuścić nasze ciało". Przecież z perspektywy osoby, która umiera i w tym samym momencie zmartwychwstaje, nie ma żadnego opuszczenia ciała. Z perspektywy tej osoby jest raczej odczucie ciągłości; osoba taka ma wrażenie, że w dalszym ciągu jest w swoim ciele, tyle że nagle widzi Sąd Ostateczny czy też Jezusa.

Z drugiej strony dlaczego nie przyjmiesz, że św. Paweł rozumował podobnie jak teraz znaczna część chrześcijan, z Kościołem katolickim na czele: tuż po śmierci niematerialna dusza oddziela się od ciała i trafia do nowego wymiaru - Nieba, Czyśćca bądź Piekła. A w czasach ostatecznych dusza ta łączy się ze zmartwychwstałym ciałem?

Wieczne niebo lub wieczne piekło rozpoczyna się zaraz po śmierci i po sądzie szczegółowym, a nie dopiero po zmartwychwstaniu ciał u kresu historii. Tę tradycyjną naukę Kościoła przypomina Katechizm: “Każdy człowiek w swojej nieśmiertelnej duszy otrzymuje zaraz po śmierci wieczną zapłatę na sądzie szczegółowym, który polega na odniesieniu jego życia do Chrystusa, i albo dokonuje się przez oczyszczenie (Por. Sobór Lyoński II: DS 857-858; Sobór Florencki II: DS 1304-1306; Sobór Trydencki: DS 1820), albo otwiera bezpośrednio wejście do szczęścia nieba (Por. Benedykt XII, konst. Benedictus Deus: DS 1000-1001; Jan XXII, bulla Ne super his: DS 990), albo stanowi bezpośrednio potępienie na wieki (Por. Benedykt XII, konst. Benedictus Deus: DS 1002; KKK 1022).


Czym innym zaś są łaski nadprzyrodzone dane Duszy tu na ziemi - czy ma łaskę opuścić swoje ciało, czy nie i czy ma łaskę do niego powrócić. Ale dzieje się to tylko mocą Boga Trójjedynego. Najprostszy przykład to przeżycie śmierci klinicznej IMO.

Jaki sens ma dla Was zmartwychwstanie i oczekiwanie na powtórne przyjście Pana w kontekście waszej wiary w tzw. życie pozagrobowe?

Tamten świat Niebo jest w innej funkcji czasu, więc nie ma pewności, czy to się już nie wydarzyło. Oczekiwanie na to wydarzenie dotyczy tej funkcji czasu w materii Einseinowej. Czekamy tu na Paruzję. I najważniejszy tu jest rozwój w Przykazaniach Miłości, oraz dążenie do pokory.

Sugerujesz że Paruzja mogła już mieć miejsce? Niby gdzie? W Niebie?