Człowiek w pobliżu Boga? To jest przecież niemożliwe. Skoro Bóg jest wszędzie jak można być w pobliżu Boga? To tak jakbyś płynęła w basenie i mówiła, że jesteś w pobliżu wody (chyba, że w pobliżu innej, wody).
Idąc tą wszechobecnością Boga, można jedynie stwierdzić, że jesteś w Bogu, a Bóg jest w tobie,

Do użycia zwrotu …, „którzy dostąpili łaski znalezienia się w bliskości Boga” skłoniło mnie moje własne doświadczenie „obcowania” z Bogiem. Wprawdzie bardziej adekwatne było by napisanie, że Bóg przeniknął całą moją cielesną naturę miłością, jakiej nigdy nie doznałem ze strony innego człowieka. Nawet moich najbliższych. To, że Bóg jest wszędzie nie oznacza, że Go zawsze i wszędzie odczuwamy. Jest wiele przeszkód, które to uniemożliwiają. Pisząc o bliskości Boga, wyrażam moje odczucie, które jest jakie jest. Każdy człowiek ma ojca, który niewątpliwie w mniejszym lub większym stopniu jest w nas. Nie oznacza to jednak bliskości, chociaż geny, krew itd. czynią nas rodziną. Mój ojciec dożył sędziwego wieku, ale nie było mi dane poznać go. Nie mogę więc powiedzieć o nim, że żyłem w jego bliskości. Podobnie jest z Bogiem. Wprawdzie przez kilkadziesiąt lat, żyłem ze świadomością istnienia Boga, przynajmniej w mniemaniu innych, ale moje nawrócenie było możliwe, ponieważ „dostąpiłem łaski znalezienia się w bliskości Boga”. Położył rękę na mojej głowie. Wcześniej tego nie czułem, co nie oznacza, że Boga nie było we mnie.

Te zwroty to takie pustosłowie. Mają brzmieć głęboko ale nie niosą tresci

Jak to nie niosą treści? Przecież przed chwilą użytkownik Marunnio wypełnił je treścią?

Chciałbym się jednak odnieść do wypowiedzi Afilatelisty, którego jedynym argumentem jest to że pieśni mogą powtarzać kłamstwa i odpowiedzieć na " argument" ŻE MOGĄ , odpowiem ale NIE MUSZĄ.
Choć mogą powtarzać kłamstwa, to jednak nie muszą pieśni kłamać i czasami powtażają prawdę.
Spodziewam się od niego odpowiedzi, że pieśni Katolickie kłamią, na co odpowiem , że to już tylko kwestia zapatrywań i stronniczości.

No nie za bardzo. "Znaleźć się w bliskości Boga" sugeruje coś konkretnego. Tymczasem z Bogiem nie zachodzi żaba komunikacja. Żadna weryfikowalna interakcja. To są przeżycia wewnętrzne i grupowe wraz z innymi wierzącymi, a "obecność Boga" jest tylko życzeniowa.

Pozwolę sobie nie zgodzić się z tokiem myślenia „afilatelisty”. Skoro z Bogiem „…nie zachodzi żadna komunikacja”, to nasze modlitwy są daremne, a liczni święci Kościoła mieli różnorakie omamy.
Dobrze jednak „afilatelista” odczytał, czy raczej zażyczył sobie, na potwierdzenie bliskości Boga, konkretów.
Na wstępie muszę przyznać, że mój katolicyzm w gruncie rzeczy był nominalny. Byłem wierzącym, niepraktykującym. Za bardzo czułem się skrzywdzonym, jakby to Bóg mnie skrzywdził, a nie najbliżsi mi ludzie. Jedynie patrząc w telewizji na pielgrzymki Jana Pawła II, odnajdywałem w sobie pragnienie głębokiej wiary, ale nigdy w żadnej Jego pielgrzymce nie uczestniczyłem.

W wieku czterdziestu kilku lat, było mi dane przeżyć kontakt z Bogiem, który zmienił moje dalsze życie. Nawróciłem się, bo na miłość można odpowiedzieć jedynie tym samym. Uczucie miłości było mi obce. Nie doznałem go od innych, ale i sam nie potrafiłem kochać, a jedynie pożądać. Niespodziewanie, poczułem wręcz fizycznie, spływającą na mnie z góry, niekończącą się rzekę miłości, przenikającą mnie całego. To nie było chwilowe „życzeniowe” uniesienie. Przez kilka tygodni żyłem, jakby w innym świecie. Moje ciało dręczone różnymi ułomnościami, przestało mnie męczyć, a umysł pracował z niespotykaną u mnie wcześniej jasnością. Z radością czytałem Nowy Testament, a wcześniej zaznaczane akapity budzące mój sprzeciw, okazywały się zrozumiałe i nie budzące wątpliwości. Inaczej przyjmowałem pouczenia, które stały się dla mnie pożądanymi wskazówkami. Biegałem codziennie do kościoła z radością i wdzięcznością, zastanawiając się czasami nad uczestnikami Mszy św. – co ci smutni ludzie tutaj robią!

Pycha kroczy przed upadkiem, więc i ja zmąciłem wody rzeki miłości. Tak, jak nigdy wcześniej, nie przeżyłem czegoś podobnego, tak i później, nie zdarzyło się nic podobnego. Dla mnie jednak pojęcie „Bóg jest miłością” to konkret, którego nikt mi nie odbierze.

Marunnio, chyba nie do końca zrozumiałeś zarzut afilatelisty. On nie przeczy, że ludzie mogą przeżywać coś silnego i nawet bardzo mocnego. Chodzi o to, że jak na to spojrzymy bezstronnie i bez emocji, okazuje się, że wiemy tylko tyle, że coś czujemy, coś przeżywamy, coś słyszymy. Nie wiemy, czy to pochodzi od Boga - tak jak w relacjach z ludźmi wiemy, że dane słowa pochodzą od konkretnej osoby, wiemy, że nasze uczucia występują w następstwie zachowania się danej osoby.

Boga nie widzimy i nie wiemy (czy na pewno afilatelisto?), czy dane przeżycie pochodzi od Niego.

„Swołocz” - co za słowo!, próbujesz mi wyjaśnić, co „afilatelista” miał na myśli. Ja to dodrze wiem i staram się, pewnie nieudolnie, przekonać potencjalnych czytelników do przekraczania własnego rozumienia czym jest wiara. Z czego wynika. To moje opisane wcześniej wydarzenie ani przez chwilę nie budziło moich wątpliwości, że stało się za sprawą Boga. Próbując racjonalnie na to spojrzeć „bezstronnie i bez emocji” w gruncie rzeczy powątpiewamy w działanie Boga w Kościele tu i teraz. Przez cały okres mojej bliskości z Bogiem czułem się jak w rzece leniwie płynącej z góry, ale zamiast wody czysta miłość na mnie spływała. Zapewniam, że mimo braku kontaktu wzrokowego, doskonale odczuwa się „Bliskie spotkanie”.

Marunnio
bacz jeno aby to nie były " Bliskie Spotkania Trzeciego Stopnia"
pozwolę sobie tutaj na przypomnienie tego filmu.
To dobrze że Bóg zdecydowanie zareagował w stosunku do ciebie i zalewa cię teraz wszelkimi łaskami, przecież " Gdzie wzmógł się grzech tam i większa rozlała się łaska" jak podaje Pismo Święte.
Nie popadaj teraz w euforię, przyjmij to z pokorą bo to tylko dowód że Bóg w stosunku do Ciebie musiał specjalnie, osobiście zainterweniować, jak gdybyś był jakąś owieczką zabłąkaną w zaroślach uwikłaną, albo synem marnotrawnym. Naprawdę nie ma się czym chwalić.

Nie budziło być może dlatego, bo:

1) wychowałeś się w kulturze, gdzie:
a) wierzy się w Boga;
b) Bogu jest przypisywane ostateczne sprawstwo;

2) Bóg kojarzy się z czymś najlepszym, najszczęśliwszym, najwspanialszym, najwyższym - stąd bardzo przyjemne doświadczenie kojarzysz z Bogiem, czymś najwyższym.

Owszem Bóg jest miłością ale nie tylko miłością , potrafi być zawistny ,zazdrosny, mściwy, wrogi , zła na kogoś lub na coś , często mówi się ,że Bóg jest dobry tylko, że tu nie chodzi o znaczenie dobry w sensie miły, sympatyczny ,miłosierny ale też o znaczenie dobry jako mocny w czymś jako silny. Niektóre słowa mogą mieć dwa znaczenia albo nawet więcej .

Inny_Punkt_Widzenia można mieć, ale skąd u ciebie przeświadczenie, że ja się chwalę. W euforię to ja wpadałem 25 lat temu, kiedy zdarzenie miało miejsce. Teraz jedynie daję temu świadectwo. Nie byłem wówczas zbłąkaną owieczką, ale wręcz z innego stada. Wiem co zawdzięczam Panu Bogu, który poprzez swoją interwencję uratował mnie z otchłani, w której się znalazłem.