Realność (oczywiście rzeczy mających jakąś w sobie doskonałość) jest pewną doskonałością.
Tak np. 100 zł realne jest doskonalsze od wyobrażonych 100 zł, o czym łatwo się przekonać próbując coś kupić za wyobrażone 100 zł.
Bóg jest doskonały pod KAŻDYM względem wiec również pod względem realności.

Święty Anzelm twierdził, że skoro Bóg jest doskonały pod każdym względem, to musi istnieć realnie, bo istnienie jest formą doskonałości – inaczej nie byłby Bogiem.

Nie znam całego toku rozumowania św. Anzelma. Wyobrażam, iż był taki:
Świat jest z naszej obserwacji i swojej natury bytem przygodnym.
Byt przygodnym wymaga istnienia jakiegoś innego bytu, ale koniecznego i jego aktu stwórczego.
Byt konieczny i stwarzający musi być bytem doskonałym.
A taki może być tylko jeden - to znany nam z teologii Bóg.
...
W sumie - takie rozumowanie to raczej argument pochodzący z refleksji filozoficznej.

Chociaż niektórzy (jak Kant) krytykowali ten argument, twierdząc że istnienie nie jest „cechą” w sensie jakościowym, to i tak fajnie widzieć, że ktoś podejmuje próbę przemyślenia tego na własny sposób.

Najważniejsze tezy św. Anzelma dotyczą problemu relacji rozumu do wiary, jednej z najbardziej istotnych kontrowersji średniowiecza. Polemizując z filozofią chrześcijańską św. Augustyna, Anzelm twierdzi, że rozum jest niezbędny do wytworzenia w umyśle idei Boga, i dopiero od tego punktu należy rozwijać swoją wiarę.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anzelm_z_Canterbury

Najlepiej będzie zapytać go, jak już spotkamy się w niebie. Przez całą wieczność nie wymiga się od odpowiedzi. Czyli trzeba się tam pchać.

Ciekawa refleksja! Rzeczywiście, odniesienie do realności jako doskonałości przypomina klasyczne rozumowania ontologiczne (np. Anzelma z Canterbury).Sprunki Game