Swołocz
No tutaj to rzeczywiście masz rację, zapomniałem napisać że Bóg czasami może przemówić do człowieka więcej niż jeden raz, chciałem żeby się rymowało a tu masz taki popełniłem błąd.
No bo widzisz przypomniała mi się taka piękna pieśń, słowa miej więcej wyglądają tak : " ...Jeśli Cię kto zrozumie jeden raz ten już niczego nie szuka i nie pragnie..."

Odpowiedz jest dość oczywista, bo zostali tego wyuczeni.
Człowiek musi pozyskiwać wiedzę, natomiast pozyskuje ją po to, aby samemu wyciągać wnioski, stawiać tezy, i je obalać, jeśli okażą się nieprawdziwe. Tak z grubsza wygląda dochodzenie do prawdy.

Wyznanie wiary zbudowane jest na zgoła odmiennych warunkach, a postawione tam tezy nie podlegają kwestionowaniu. Nie ma znaczenia, czy owe tezy są logiczne, czy są spójne, czy są historyczne, czy w jakikolwiek sposób w ogóle są prawdziwe. Przyjmujesz je takimi, jakimi są...
albo nie przyjmujesz wcale.


Bo mówimy o podmiocie, którego sam nie jesteś w stanie w żaden racjonalny sposób udowodnić!
Ów podmiot jest ponadto nieracjonalny, i niespójny, a przede wszystkim nieokreślony.
Nazywacie to transcendencją, bo to bardzo "ładne" i wygodne określenie, takie enigmatyczne i mistyczne wręcz.

A co jeśli Bóg istnieje między słowami? Nie w słowach, lecz w tej przestrzeni ciszy, białego pola, czegoś widocznego, a jednocześnie niezauważalnego dla wszystkich.
Czy może skrywa się w ułamku, pomiędzy jednym biciem serca, a drugim biciem serca? W tej chwili jakby pustki.

Ludzie mówią o Bogu na podstawie własnych obserwacji i doświadczeń. Tudzież na podstawie słów innych ludzi. Dla jednych Bóg istnieje, dla drugich nie istnieje. Każdy z nas dokonuje sam tego wyboru. Podobnie jak dla jednych jest hojny w pokonywaniu udręk życia, a inni uważają, że są obojętnymi dla Boga i mógłby się bardziej postarać.

Pewien ktoś napisał analogicznie, że jeśli uznasz że Bóg jest energią, to możesz go spotkać nawet w bryłce węgla... I niby ok, ale w zasadzie co powyższe twierdzenie za sobą niesie?
A co jeśli się mylisz, i Bóg nie istnieje między słowami?

"A co jeśli", to niestety nie jest adekwatne określenie, opisujące podmiot o którym mowa.


Obawiam się, że obserwacje i doświadczenia, nie maja tu nic do rzeczy.

Podam kilka przykładów:
a) Duże udręki - Bóg istnieje, bo doświadcza mnie jak Hioba!
b) Małe udręki - Bóg istnieje, bo obdarza mnie opatrznością i nie doświadcza mnie ciężko!

Lub

a) Duże udręki - Bóg nie istnieje, bo spotyka mnie niezasłużona krzywda!
b) Małe udręki - Bóg nie istnieje, bo nie odpowiada na moje wołanie!

Bez względu na własne obserwacje i doświadczenia, człowiek może uczepić się poglądu że Bóg istnieje , lub wręcz odwrotnie.

To tylko moje słowa, wynikające z doświadczeń. Podobnie działała kobieta chora na krwotok. Wierzyła Bogu. Nie musisz wierzyć, ani mnie, ani kobiecie opisanej w Biblii, ani nawet Bogu.

Ale to On poprowadził mnie za rękę, nawet wtedy gdy wyrzucałam sobie i Jemu że zrobiłam po ludzku wszystko, by uratować to co się rozpadło. Jeszcze długo obwiniając samą siebie o to co się stało.

Pamiętasz scenę z Biblii, gdy Maria-Magdalena przybiega do apostołów mówiąc że Chrystus zmartwychwstał? Coś się zmieniło od tamtego czasu w myśleniu mężczyzn? Czyż nadal nie uważają, że kobiecie nie może się to zdarzyć?


"Jeśli chcesz, pójdź za Mną"


Bez względu na własne obserwacje i doświadczenia, człowiek może uczepić się poglądu że Bóg nie istnieje, lub wręcz odwrotnie.

Nie znam bibli ,ale mam wrażenie,ze ludzie są tak przekonani o swoich doświadczeniach ,ze zapominają ,ze kazdy człowiek inny...Kazdy chciałby słuchać jego doświadczenia. Ale co mi po jego doświadczeniu.
Zawsze to jest opisywane po sprawie ,a nie w trakcie.

Powiedz mi proszę, gdzie człowiek może szukać oparcia, kiedy jest opuszczony przez wszystkich, zdradzony, pozostawiony samemu sobie, bez wsparcia, bez nadziei, bez odwzajemnionej miłości... lub ciężko chory?

Ludziom potrzeba tylko jednej rzeczy, rzeczy trudnej i bardzo rzadkiej w świecie ludzkim, niemal cudu - by ktoś naprawdę zwrócił na nich uwagę i pragnął ich istnienia. Wszystkie systemy myślowe, które nie uwzględniają tej istotnej potrzeby, nie znają zasadniczego wymiaru człowieka, któremu grozi śmierć z psychicznego głodu, w świecie wspaniale zorganizowanym i pełnym doskonałych urządzeń technicznych.

Jedyną rzeczywistością zdolną wypełnić serce człowieka i nadać sens jego istnieniu jest wieczna, wzajemna miłość do istoty niezgłębionej, dobrej i wspaniałej. W proponowanej meta kosmologii taką istotą może być tylko Bóg. Tylko miłujący i nieskończony Bóg, może nadać prawdziwy sens istnieniu każdego, nawet najbardziej chorego i opuszczonego człowieka.

Czy nie zastanawiające jest dla Ciebie, że człowiek zwraca się w stronę Boga tylko w potrzebie, lub
w podzięce za "domniemaną" opatrzność?

Bóg w całej swojej istocie, niestety jest podmiotem napiętnowanym ludzkim chciejstwem, i antropomorficznym złudzeniem. Ale to tylko moje zdanie...

Gdy człowiek jest w takim stanie, to tak naprawdę nie ma sił by szukać oparcia. To oparcie samo przychodzi. W siostrze, która na nocnej zmianie opowiedziała mi jak sobie radziła ze swoją złamaną nogą z siedmioma śrubami. W dobrych ludziach, którzy proponują Ci, że zabiorą Cię do siebie do domu ze szpitala, skoro mąż nie ma czasu by odebrać żonę. W internautach, którzy podsyłają filmik z górskiej wspinaczki po pionowej ścianie, bez zabezpieczeń, gdzieś w górach Ameryki Pd. Gdzie jeden błąd w wyborze drogi, chwycenia palcami skalnej półki, postawienia stopy może oznaczać upadek w przepaść. A ja w mojej małej Corsie na zimą, po zdjęciu gipsu, i ze św. Józefem (najlepszym mężem - wzorem dla innych), na siedzeniu pasażera, by mi pomógł dojechać do celu. I ta radość i łzy szczęścia że się udało dotrzeć nad stawik i przejść o dwóch kulach kilka kroków. I radość by podzielić się tym osiągnięciem z kimś kogo dał mi sam Bóg - krzyżując nasze drogi. Zadzwonić i móc powiedzieć przejechałam, dałam radę. To ktoś, kto zawsze we mnie wierzył, choć nie łączą nas żadne więzy krwi, chyba że Chrystusa. To Duch Św. który układał mi w głowie jak mam stanąć na nogi. Trzy rehabilitacje, a ta trzecia dzięki pani ze sklepu obuwniczego, która powiedziała mi o Busku, siarce, i bym siebie ratowała jeśli mam pieniądze. A jakże miałam ich nie mieć pracując całe życie.
I słowa mojego ojca duchownego " Nigdy nie żałuj dobra, które dałaś drugiemu człowiekowi."


Wiesz, myślę, że mamy inne definicje Boga. Ty Go widzisz gdy ktoś żebrze na kolanach. Ja Go widzę jak przychodzi do mnie w innych ludziach. Może dlatego że intuicja jest kobietą. Kiedyś Ci napisałam taką metaforę, że między ustami a brzegiem pucharu jest przestrzeń. To przestrzeń ust i pucharu. Nikt inny nie ma do niej dostępu. Domyślam się że masz usta. Nie znalazłeś jeszcze pucharu?

Dodając: to nie jest ten filmik, który otrzymałam, ale oddaje sytuację człowieka w spotkaniu z samym sobą.
a to w gratisie

Ten fragment jest najlepszy:

"It was among the strongest feelings of grief I have ever encountered. The contrast between the vicious coldness of space and the warm nurturing of Earth below filled me with overwhelming sadness. Every day, we are confronted with the knowledge of further destruction of Earth at our hands: the extinction of animal species, of flora and fauna . . . things that took five billion years to evolve, and suddenly we will never see them again because of the interference of mankind. It filled me with dread. My trip to space was supposed to be a celebration; instead, it felt like a funeral."

Nie ma to jak miec namacalny dowod przed swoimi galkami ocznymi, jaka Ziemia jest WYJATKOWA, jak ktos ewidentnie krzyczy do Ciebie "Hey, I'm God, I did this!!!" i zamiast pomyslec ze to niemozliwe ze ta Ziemia taka sama od siebie sie stala wyjatkowa, to Twoim wnioskiem jest ze ludzkosc jest wirusem ktora niszczy to cudo. Idealnie przychodzi mi na mysl to co sw. Pawel napisal w liscie do Rzymian:

"19 To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. 20 Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. 21 Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. 22 Podając się za mądrych stali się głupimi. 23 I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów."

Wszedzie dookola, gdzie nie spojrzymy mamy dowod na istnienie Boga, ale ludzie juz dzis sa tak slepi i tak zawierzyli wspolczesnej "nieomylnej" nauce, ze nie widza tego co doslownie jest przed ich wlasnymi oczami.

Swoja droga Jean-Luc byl duzo lepszym kapitanem. Sorry Kirk.


Wlasnie to Galileusz i rewolucja kosmologiczna zrobily z wierzacymi. Do tego czasu wszyscy uznawali Ziemie za cos wyjatkowego w geocentrycznym wszechswiecie gdzie calosc stworzenia sie krecila w okol miejsca, gdzie Bog stworzyl swoje glowne dzielo - nas. Jak sie tego pozbedziemy, to nabywamy tego nihilistycznego spojrzenia na swiat.

Nie, nie mieszkamy na zadnym pylku wszechswiata jak Sagan twierdzil, nie jestesmy tez niewazni. Jestesmy w centrum calego tego "show". Cala reszta jest tylko otoczka. Wszystkie uklady, galaktyki, super-galaktyki itd. istnieja po to zeby utrzymac ten wszechswiat stabilnym (jak ma sie krecic w 24h), a drugorzednym powodem jest zeby ten "motloch" na ziemi patrzyl z zadziwieniem na stworce, ktory to wszystko uczynil z niczego, w ledwie tydzien.

Tu toczymy walke o swoja wiecznosc. Mamy to zycie i tylko to zycie, na tym krotkim przystanku wiecznosci, aby udowodnic Bogu ze go kochamy, a nie plujemy mu w twarz generami, tematami abcde i innymi takimi.

Teraz jak juz wiemy ze Bog istnieje, to jest krotka pilka, ktora wiara jest odpowiednia. Bardzo szybko dojsc do tego ze najbardziej konsystentna, logiczna, posiadajaca dowody historyczne jest wiara chrzescijanska, a ze moze byc tylko jeden prawdziwy kosciol z 40k+ denominacji, to ta, ktora ma sukcesje az od sw. Piotra do dzis. Jest tylko jedna taka.

Bog zrobil wystarczajaco duzo abysmy uwierzyli w niego. Wystarczy spojrzec przez okno.

To twoja opinia do ktorej masz prawo, ja to widze zupelnie inaczej.
Zreszta to samo z religiami, "ta moja musi byc najprawdziwsza, bo jest moja".

Jest takie bardzo ładne i wymowne określenie pochodzące z greki, a mianowicie mowa o pistis.
W tym jednym wymownym słowie, jest zawarta cała "definicja wiary", zatem szanowny się zaznajomi z owym pojęciem, zanim ponownie zacznie pisać podobne rewelacje...

Ba, jest i drugie, również bardzo wymowne określenie, jak "episteme", którego raczyłeś nadużyć, a które nijak się nie ma do Wiary, Boga czy nawet religii, i że tak powiem, stoi dość mocno w sprzeczności z takimi pojęciami.

Zatem jeśli już, to wierzycie, a nie wiecie... ot, subtelna różnica.


Zakładam że konkretnie chodzi Ci o katolicyzm, czy tak?
Bo jeśli tak, to moim zdaniem, katolicyzm jest jedną z najbardziej niespójnych religii na tym łez padole. Natomiast najbardziej podoba mi się sformułowanie "dowody historyczne".
Przyjacielu, takie "dowody historyczne" to posiada każde wyznanie religijne, z islamem, hinduizmem na czele.


A wiesz jaki jest prawdziwy szkot? Nie wiesz?
A to proponuję poczytać... miłej lektury!

Whispernight - ponieważ sugerujesz, aby zapoznać się ze znaczeniem tych obecnych w Nowym Testamencie greckich słów:

"pistis"
"episteme"

to zrobiłem to (choć nie do mnie to było pisane), i oto co znalazłem (podaję, aby ułatwić komuś zadanie, gdyby miał problem w realizacji Twej sugestii):

"Pistis": Słowo "pistis" (πίστις) jest często tłumaczone jako "wiara" lub "ufność". Jest to jedno z najważniejszych pojęć teologicznych w Nowym Testamencie. Odnosi się do głębokiego przekonania, zaufania i oddania Bogu oraz Jezusowi Chrystusowi. "Pistis" oznacza wiarygodność, niezachwiane zaufanie i posłuszeństwo wobec Boga. W kontekście chrześcijaństwa, "pistis" jest kluczowym aspektem relacji człowieka z Bogiem, opartym na Bożej łasce i objawieniu. Wiara jest uznawana za niezbędny element zbawienia i życia chrześcijańskiego.

"Episteme": Słowo "episteme" (ἐπιστήμη) oznacza "wiedzę" lub "rozumienie". Jest używane, aby opisać głęboką znajomość, pewność lub rozeznanie w danym temacie. W Nowym Testamencie "episteme" odnosi się do duchowej wiedzy, zrozumienia i poznanie Bożych prawd. Dotyczy to zarówno wiedzy o samym Bogu, jak i o Jego planach i zamiarach dla człowieka. "Episteme" jest pojęciem, które przekracza zwykłą wiedzę intelektualną i odnosi się do głębszego duchowego poznania i zrozumienia.

Oba te słowa, "pistis" i "episteme", są istotne w kontekście wiary i wiedzy duchowej w Nowym Testamencie. "Pistis" podkreśla wiarę jako relację i zaufanie wobec Boga, podczas gdy "episteme" akcentuje głębsze poznanie i zrozumienie Bożych prawd. Te dwa pojęcia współistnieją i wzajemnie się uzupełniają, tworząc podstawę dla chrześcijańskiego życia i rozwoju duchowego.

Czy jesteś w zgodzie z takimi definicjami, Whispernight?