Każdy z nas doświadcza w swoim życiu własnych słabości, ograniczeń. Człowiek jest tylko człowiekiem, ale najpiękniejsze w nim jest to że został stworzony na obraz i podobieństwo Stwórcy. Autor listu do Hebrajczyków nawołuje, byśmy stali się "odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty..." Jak przyjąc te słowa, jak nimi żyć, gdy czasami jest tak ciężko, gdy fale na morzu naszego życia wydają się być tak wielkie, że tracimy nadzieję... Zamiast wołać: "Panie, ratuj mnie!", my spadamy w toń... Jesteśmy niekiedy tak przerazeni ze rezygnujemy z dalszej walki, poddajemy się mowiąc ze tak bedzie lepiej... Czy rzeczywiście nasze ciągłe upadki i powstawanie z nich Boża mocą nie mają sensu? A moze tutaj, na ziemi nigdy nie ujrzymy wszystkiego w całej Prawdzie? Moze własnie dlatego trzeba nam walczyć, zmagać się z samym sobą, by dojść do poznania tej Prawdy w zyciu nadprzyrodzonym?

Poruszyłaś bardzo ciekawy temat- sama bym lepszego nie wymyśliła.
Moje zdanie jest takie że ma sens podnoszenie sie z własnych upadków dzięki pomocy Bożej.Ja sama wiele doświadczyłam,że Bóg jest ze mną kiedy mam gorsze dni także każdemu polecam zaufać Bogu, bo On nigdy nas nie zawiedzie i zawsze możemy na Niego liczyć w każdej sytuacji w jakiej się znajdziemy.
Pozdrawiam:*

Wydaje mi sie, że trzeba wierzyć i ufać Panu Bogu wbrew wszystkiemu. Powstawanie z upadków ma wielki sens, Bóg się z tego cieszy a nas to uczy pokory. I mamy wtedy świadomość,że zawsze potrzebujemy Zbawiciela.

Na początku nie powinniśmy patrzeć na to z perspektywy, że te upadki zostały w 100% wpisane w nasze życie i żeby spełnić jakiś cel one nam mają towarzyszyć.
Jak wiadomo to człowiek jest panem swego życia i swoich upadków również. Popełniając ciężki grzech oddala się od Boga, ale równocześnie ma niesamowitą okazję doznać od Niego szczególnej łaski. Łaski, dzięki której poznaje Boga w Jego Miłosierdziu i ponownie zbliża się do niego będąc bliżej niż był przed upadkiem.
Myślę, że dzięki upadkom człowiek uczy się jak walczyć ze swoimi słabościami. Wypracowuje sobie własny sposób walki z grzechem. Jest w tym coraz doskonalszy, a jak wiadomo im mniej grzszymy tym jest lepiej
Stąd prosty wniosek, iż upadki mają swój sens, ale tylko dla człowieka co jest na tyle słaby by upadać. Dlatego, że człowiek silny i umocniony w dobrym, nie upada, nie popełnia grzechu ciężkiego więc teoretycznie nie musi się doskonalić akurat we walce ze swymi grzechami.

racja że człowiek jest panem na ziemi, ale trzeba umieć walczyć ze swymi słabościami ale tylko liczyc na Boga że on ci pomoże- On pomaga ale musimy Go o to poprosić bo bez tego ani rusz.

Każdy z nas dobrze zna powiedzenie, że człowiek uczy się na własnych błędach...Naszę błędy, a więc w konsekwencji i upadki są waznym bagażem doświadczeń, które zbieramy przez całe życie. Można to porównać do banalnego przykładu-rodzice mówią dziecku, by nie wkładało rąk do ognia, bo się sparzy, ale ono pomimo wszystko zrobi to, by się przekonać czy tak jest naprawdę. kiedy już się poparzy więcej nie tego nie zrobi. My jednk bardzo często popełaniamy te same błędy, ale z każdym upadkiem rośniemy w siłę, wystarczy tylko wszystko zawierzyć Bogu...