Każdego zainteresowanego najnowszą historią Kościoła, a w szczególności zakonu OO. Augustianów, w Polsce zachęcam do zapoznania się z moją ksiażką "Augustiański Prokocim". Można się z niej dowiedzieć m.in. o pionierskiej działaności w przedwojennym Krakowie-Prokocimiu, okupacyjnych losach zakonu oraz o kulisach jego rozwiązania w Polsce w 1950 r. przez ks. kardynała Sapiehę, tudzież o prowadzonych wtedy przeciwko Kościołowi akcjach Urzędu Bezpieczeństwa. Książkę można kupić m.in. w Krakowie w księgarni Ossolineum (ul. Św. Marka 12) oraz w księgarni "Zielona Sowa" (pl. Wszystkich Świętych 7).
Z okładką można się zapoznać na stronie:
http://www.augustianie.pl/index.php?a=show&id=15

W maju tego roku byłam w klasztorze Augustianów (przy kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej) na "wycieczcie" w ramach Małopolskich Dni Dziedzictwa Kulturowego. Wcześniej jakoś bliżej nie interesowałam się tym zakonem i dlatego zaskoczył mnie sposób jego powstania (nie od jednego konkretnego załozyciela, ale przez połączenie istniejących małych zgromadzeń).
Z racji mieszkania w Krakowie dość często słyszę o kościele Augustianów (m.in. organizuje się tam rózne koncerty - w tym część transmitowanych w telewizji). Jakos cały czas miałam wizję, że Augustianie to spore zgromadzenie, a tymczasem okazało się że jest ich w Polsce zaledwie dziewięciu.

PS. Może się czepiam: ale czemu na tamtej stronce jest mowa o podkrakowskim Prokocimiu?

Aż do okupacji Prokocim był "podkrakowski", dopiero w czasie okupacji Niemcy włączyli Prokocim do Krakowa, co potem zatwierdzono po wojnie. Opisywana placówka augustiańska powstała i działała przez większą część swojego istnienia właśnie w "podkrakowskim" Prokocimiu.