Czy "osoba linkująca" ma jakiekolwiek doświadczenia z RPG, czy też zbudowała swoją opinię na podstawie osób trzecich (lub "czwartych" nawet) ?

Szkoda, że ktoś wierzy w takie bzdury, jak te zawarte na stronach Opoki na temat RPG.

Podziwiam cię ... tak zupełnie odstawić filmy fabularne, literaturę piękną, sztukę w ogóle ... czy choćby marzenia ... musisz na prawdę mocno stąpać po ziemi !

Incognito, a nie sądzisz, że rozwijanie postaci fantastycznej rozwija także Twoją realną?;)

Eee ...

Wg mnie to o czym piszesz A. oznaczaloby juz za duzy zwiazek pomiedzy postacia fikcyjna a realna... chyba, ze masz na mysli tylko rozwijanie wyobrazni, elokwencji etc. Bo przenoszenie wiekszosci zdarzen na lini obustronnej komunikacji gra - real life to wg mnie przesada.


Crosis

Z racji swojej interaktywności RPG są rozrywką zupełnie inną niż filmy fabularne, literatura piękna itd. Sztuka wpływa na człowieka jako doświadczenie lub emocje innych ludzi zawarte w odpowiedniej formie, a w RPG raz że trudno o taki kunszt (chyba że się ma MG-geniusza), a dwa, odgrywasz kogoś kim nie jesteś, reagujesz na "wydarzenia" w sposób określony pewnym schematem postaci, czasami w sposób wyidealizowany.

Nie, nie sądzę, aby zwiększenie ogłady o 10 przez moją postać spowodowało że zacznę wysławiać się bardziej elokwentnie, albo zwiększenie siły o 5 zrobiło ze mnie strongmena

Crosis - wyobraźnię rzeczywiście można rozwijać, z elokwencją jest jednak trochę gorzej - RPG nie przenosi się na rzeczywistość, bo stawia Cię w sytuacjach nierzeczywistych, w których nie doznasz stresu takiego jak w prawdziwych.

Oj nie chodzi mi o podnoszenie statsów, oczywiste, że jak w grze mam max siły, to nie bede rzucał małym fiatem na odległośc w realu:P
Chodzi mi właśnie o stawianie się w miejscu postaci. Nie wiem jakie macie doświadczenia z grą, ale ja miałem okres w którym grywałem regularnie co tydzień, przez sporo ponad półtora roku- ciągle jedną postacią, ciągle jeden świat i jedna historia i gdy ona w końcu zginęła, to dziwnie się czułem. Nie mówie, że tak jak po smierci bliskich, ale tak po prostu dziwnie, bo się z nią zżyłem po prostu- jak z bohaterem książki/filmu/anime. Jakoś nie uwierzę, że nigdy się z postacią fikcyjną nie zżyliście. Różnica jest taka, że w filmie to jest ktoś tam w szklanym ekranie, a tutaj jest "ktoś" kogo losy zależą od nas, którego każda decyzja zależy od nas itp. No nie wiem, ale ja się zawsze starałem wczuć przez te kilka godzin w odgrywaną postać i chwile żyć jej życiem. W/g mnie miła odskocznia od szarości codzienności, a i sytuacje, mimo, że wyimaginowane wpływają na nas w jakiś sposób. Druga sprawa, że grając w erpegi z dobrym mistrzem i dobrymi graczami najzwyczajniej w świecie trzeba dużo myśleć. Nie powiem, że dzięki temu od razu jestesmy da Vinci, ale mimo wszystko pewien "zmysł" się jakoś tam rozwija. Przynajmniej ja tak sądzę;)

zdecydowanie zauważam takie zmiany u młodzieży i dzieci.

I oczywiście sądzisz, że to wina RPGów? lol.

Po dokonaniu pobieżnej analizy reklamowanych w pewnym czasopiśmie gier, skierowanych jak sądzę do „młodszej młodzieży” mam wyrobioną o nich opinię negatywną. Dlaczego? – proste: na kilkadziesiąt proponowanych gier, trudno było znaleźć choć jedną, która byłaby ciekawa, pasjonująca, edukacyjna, i nie związana albo z ezoteryką albo z niszczeniem autorytetów, albo z pobudzaniem mrocznych, krwawych, buntowniczych, egoistycznych, niskich…. instynktów. O czymś to świadczy, przede wszystkim o tym, że nielada sztuką jest znaleźć grę, która pomaga w kreowaniu wartościowego człowieka.
Jeśli RPG – i wyróżniają się in plus, chętnie się dowiem na czym ten plus polega.

Pozdrawiam.
_________________

To tylko Twoje, subiektywne zdanie. Jak to mówił mój ksiądz katecheta "jeden lubi rozwolnienie, drugi jak mu nogi śmierdzą".


Gry mają przede wszystkim bawić. Gatunek RPG to nie gatunek gier edukacyjnych, choć można w trakcie rozgrywki dowiedzieć się conajmniej kilku ciekawych/przydatnych rzeczy. A na pewno poprawić matematykę


A wszystko to tylko i wyłącznie w wyobraźni i dla jaj. Poza tym jakoś nie pamiętam jakichś gier w których gardzi się Juliuszem Cezarem czy Aleksandrem Wielkim, o Ramzesie nie wspominając. Co do instynktów, cóż dostrzegasz tylko jedną stronę medalu- w RPG często i gęsto występuje przyjaźń, miłość, litość, chęć bezinteresownej pomocy. No ale jak nigdy nie grałeś/łas to skąd możesz wiedzieć.


Rozumiem więc, że przyszłeś/łaś tu i napisałeś/łaś po prostu co wiesz:/ bo w tym temacie jakoś była mowa o plusach.
RPG jest formą spędzania czasu z przyjaciółmi, bądź prawie nieznanymi osobami, których jednoczy jedno hobby. Rozbudowuje wyobraźnię, umiejętność wysławiania się, począwszy od zwartych wypowiedzi, po dłuższe monologi, opisy. Rozwija szybkie logiczne myślenie, co za tym idzie skraca proces podejmowania decyzji. I ostatnie co mi na tę chwilę przychodzi do głowy, a co w RPG jest najważniejsze- jest po prostu dobrą zabawą na kilka godzin wyrywającą z szarości tego świata przenosząc w krainy fantazji, którą ma każdy normalny człowiek. A czy to będzie świat pełen smoków i herosów, czy średniowieczna europa, czy współczesnosć, czy cokolwiek, to już zależy od osobistych preferencji.


A to sobie zostawiłem na sam koniec. Jakie to było czasopismo? Bo coś mi się bardzo mocno wydaje, ba jestem praktycznie pewny, że w polsce nie istnieje czasopismo, które reklamuje kilkadziesiąt gier RPG! W śp MiMie było co odcinek może działy do 4-5 gier, powtarzające sie co tydzień, do tego opis może jakichś góra 5(licząc z reklamami to może niecałych 10) nowych gier. A i to jest podejżewam zawyżone.

Bardzo miło to słyszeć.
Niemniej wspomniane przeze mnie pismo było, było w Polsce i po polsku – bardzo atrakcyjne wydanie. Niestety detali nie jestem w stanie podać, ale przedstawione tam gry komputerowe – kilkadziesiąt – proponowały dokładnie: okradanie, oszukiwanie, „niszczenie” przełożonych, zarządzanie „stadami” ludzi, zabijanie, itp. Ani jednej oferty pozytywnej, dlatego wywołały mój sprzeciw.
Nie napisałeś jakie postawy moralne proponują RPG – i, a to dosyć ważne w kontekście w/w informacji.
_________________

Tak. Właśnie to podejżewałem i teraz się w podejżeniach ugruntowałem. Jeśli nie potrafisz rozróżnić gier RPG od gier komputerowych, to sorry, ale to nie temat dla Ciebie. I to bynajmniej nie chodzi tu o podział RPG- cRPG(jakoś baldur mi się osobiście podobał) czy H&S(stare, dobre Diablo).
O ile to

mogę podpasować do strategii, to naprawde nie mam pojęcia do jakich gier może odwoływać się to

To jest tak cudownie abstrakcyjne, że nie jestem sobie w stanie tego wyobrazić w jakiejkolwiek z gier komputerowych

RPG nie proponuje żadnych postaw moralnych, w najczystszym założeniu ma tylko odwzorowywać reakcje w wyniku akcji. Moralnośc jest nasza, czy będziemy chcieli każdemu dawać kwiatek, czy po mordzie- nasz wybór, gra nam niczego nie nakazuje i w niczym nie ogranicza. Trzeba się po prostu liczyć z konsekwencjami- jeśli będzie się wybijało całe wsie, to niedługo będziemy mieć stróżów prawa na karku. Jeśli będziemy zbyt grzeczni, sami w końcu dostaniemy po mordzie. Nie ma zmiłuj się.


Zapewne CD-Action, najlepsze w polsce, z pewnością jedno z lepszych w europie, kupuje od drugiego wydanego numeru co miesiąc od jakichś 10 lat.

Już z tych w/w zdań wynika, że jednak jest w RPG –ach pewne negatywne ukierunkowanie moralno etyczne. 1.Nie ma ukierunkowania na dobro, 2.jest za to sugestia: jesteś grzeczny – obrywasz. A więc „opłaca się” być ostrym, ciągle gotowym na atak – jak pies obronny, bo szacunek mają silniejsi.
Tymczasem wszyscy mamy okazję obserwować, że podstawówka nie okazuje szacunku nawet licealistom, co było nie do pomyślenia za naszej kadencji. Powstaje więc pytanie: dlaczego tak się dzieje, i czy dobrze jest akceptować/ popierać taki stan rzeczy.



Niszczy się autorytet, a jak przyjdzie co do czego, proszę:
rodzice powinni wychowywać i kontrolować i jak coś to tylko i wyłącznie ich wina jest.

„Niszczenie” przełożonych – było z pewnością w opisanych przeze mnie grach (komp.), i nie jest wesoło jeśli dzieciaki się w to „bawią”, bo jak je poprowadzić skoro zniszczy się autorytet rodzica, nauczyciela, szefa, księdza?

OK. –autorytetem moralnym w RPG- ach jest mistrz gry. Zapytam o zasady moralne: są obiektywnie dobre, czy są tylko widzimisię owego kogoś, i na jakiej zasadzie jego rozstrzygnięcia są niepodważalne.


Widzisz – Pismo Św. akurat mówi co innego. Magia istnieje i polega na korzystaniu z mocy, pomimo iż nie ma się miłości, to piekło.


„ Faraon wówczas kazał przywołać mędrców i czarowników, a wróżbici egipscy uczynili to samo dzięki swej tajemnej wiedzy. 12 I rzucił każdy z nich laskę, i zamieniły się w węże. Jednak laska Aarona połknęła ich laski.”(Wj. 7)


„Nieład w Jerozolimie :
1 Zaiste, oto Pan, Pan Zastępów
odejmie Jerozolimie i Judzie wszelką podporę - cały zapas chleba i cały zapas wody - 2 mocarza i wojownika, sędziego i proroka, i wieszczka i starszego, 3 pięćdziesiątnika i magnata, radnego i biegłego w magii, i znającego czary.
4 «Książętami ustanowię im chłopców, młokosy będą panować nad nimi». 5 Ludzie gnębić będą jeden drugiego i przyjaciel przyjaciela. Wyrostek sponiewiera starca, i prostak dostojnika.”(Iz.3)

"Zabawa" w taniec chochołów?

O czym ty piszesz?? RPG to świta tworzony przez ludzi. U nas gracz, gdy usiłował działać tylko na siłę - spotykał się z siłą i przegrywał. W czasie gry chodziło o zabawę, ale zabawę na poziomie.

A podstawówka czemu okazywać szacunek liceum? Z racji wzrostu i fizycznej przewagi? Na szacunek trzeba sobie zasłużyć.

A jesli szukasz RPG o wartości poznawczej: proponuje POLSKI system "Dzikie Pola".