Wiara objawia swoją boska naturę w tym, iż jest praktycznie niewyczerpalna. Nie ma takiego punktu, takiej granicy, poza którą nie można by było przejść w wierze: zawsze można wierzyć jeszcze bardziej. Cała łaska Boża dąży do tego, by prowadzić człowieka do wiary coraz czystszej i pełniejszej, by przeprowadzić go od wiary ku wierze (Rz 1,17), czyli od jednego stopnia wiary do następnego jeszcze doskonalszego, od wiary w znaki do wiary bez znaków. Skoro tylko wierzący jest gotowy do przezwyciężenia przeszkody przez wiarę, Bóg nie tracąc czasu stawia go wobec przeszkody wyższej, coraz wyższej, wiedząc jednocześnie, iż przygotowuje dla niego nagrodę. I staje się tak, iż droga ta prowadzi do kroku ostatecznego, to znaczy do tego, co (po ludzku) niemożliwe: to znaczy skoku w ciemność. Wiara jest podobna do skoku wzwyż w czasie zawodów lekkoatletycznych: po każdym udanym skoku poprzeczka zostaje podniesiona o kilka centymetrów, by umożliwić jeszcze wyższy skok i w ten sposób poprzednia granica jest nieustannie przekraczana: nie można przewidzieć, jaki będzie ostateczny wynik. Nigdy nie przestaje zadziwiać ten wielki wynalazek Boga, jakim jest wiara. Na przykład – chwała nieba, chwała Maryi wziętej do nieba – jest jak wielkie drzewo z wieloma gałęziami i wieloma owocami, rodzi się jednak z maleńkiego ziarenka posianego w ziemi i tym małym ziarenkiem jest właśnie wiara. Wyobraźmy sobie, co uczynilibyśmy, gdybyśmy pewnego dnia otrzymali od eksperta w tej dziedzinie małe ziarenko w pudełku, z zapewnieniem, że chodzi o ziarenko jedyne w świecie, z którego wyrasta najbardziej poszukiwane drzewo, zdolne uczynić bogatym tego, kto je posiada. Jakże byśmy je wtedy strzegli, jakże chronilibyśmy od wszelkich wiatrów… Tak samo powinniśmy podchodzić do naszej wiary, ona jest nasionkiem które wydaje „owoce życia wiecznego”!


o. Raniero Cantalamessa, Nasze życie poddane Chrystusowi, wydawnictwo m, Kraków 1995 (fragment)

Wobec tajemnicy tkliwości Ojca niebieskiego, spontanicznie chce się zwrócić do Jezusa i powiedzieć Mu: „Jezu, nasz starszy bracie, powiedz nam, co możemy zrobić, by okazać się godnymi Twojej miłości i tak wielkiego cierpienia Ojca!” Jezus odpowiada nam na to pytanie swoim życiem i wskazując na swoją Ewangelię. Jest coś – mówi – co możecie zrobić, co uczyniłem Ja sam i co sprawia prawdziwą radość Ojcu: okażcie Mu ufność, zaufajcie Mu! Wbrew wszystkiemu, wbrew wszystkim i wbrew nam samym. Pomyślmy o pewnym człowieku, który został oskarżony przez cały świat, wszelka oczywistość jest przeciw niemu, tak że nawet jego domownicy nie wierzą już w niego, zresztą byłoby szaleństwem podjąć jeszcze jakąś obronę. Ale oto właśnie syn tego człowieka powstaje przeciw wszystkim, oświadczając, że to, co wszyscy mówią, nie jest prawdą, gdyż wie, kim jest jego ojciec i nie podda się nigdy… Czy radość i odwaga, które syn z niezachwianą pewnością daje swemu ojcu, nie rekompensują mu niezrozumienia całej reszty świata? Możemy czynić to samo wobec naszego Ojca niebieskiego! Gdy jesteśmy w mroku i strachu, gdy wszystko wokół nas i w nas zdaje się oskarżać Boga, gdy nie widzimy już nic przed nami, a tylko najbardziej bezsensowny absurd i chcemy się poddać, podejmujemy wtedy drgnienie wiary i wołamy: „Ojcze mój, już Cię nie rozumię, ale ufam Tobie” (M. Basilea Schlink)

o. Raniero Cantalamessa, Nasze życie poddane Chrystusowi, wydawnictwo m, Kraków 1995 (fragment)

Opowieść o smoku i św. Jerzym

Gdzieś na wschodzie w mieście Libba
potwór smok żąda ofiary
wciąż mu mało wciąż chce więcej
płacze lud płacze król stary
Żal okrutny serce ściska
jakież los i przeznaczenie
dziewica córka jedyna
ma iść tak na zatracenie
Zrozpaczona choć odważna
dzieweczka modlitwy wznosi
do Boga miłosiernego
o pomoc i łaskę prosi
Bóg nie głuchy i wysłucha
prośby dziecięcia Swojego
przysyła do walki ze złym
sługę rycerza Jerzego
Ten odważny znakiem krzyża
ugodził kopią potwora
by nigdy nie krzywdził ludzi
taka była Boża wola
Dokończywszy swoje dzieło
ściął łeb smokowi wstrętnemu
zyskując przychylność króla
świadectwem nawróconemu
Wdzięczna ludność dla wybawcy
w mieście kościół zbudowała
Najświętszej Maryji Pannie
i Jerzemu w posag dała
Gdy świątynię ukończono
trysło źródło spod ołtarza
a lud wierny ufający
Bóg zdrowiem łaski obdarza
Rusza Jerzy w dalszą drogę
łaska Boża go prowadzi
On prześladowanych chrześcijan
do Chrystusa poprowadzi
Rozdzieli majątek cały
odda dobra braciom w wierze
dzielny rycerz i obrońca
swe życie złoży w ofierze
Bo oto władca pogański
czyha na życie świętego
zadając mu ból i rany
bluźniąc i śmiejąc się z niego
On wiernym pozostał Bogu
głosząc nauki Jezusa
mieczem nienawiści ścięty
w obronie wiary Chrystusa

RENIA

Maryja - biała karta

Wydarzenie, które miało miejsce w Nazarecie, po powitaniu Anioła, kiedy Maryja "uwierzyła" i stała się "Matką Pana", jest znaczącym w dziejach ludzkości. Nie ma wątpliwości, że wiara pozwoliła Maryi dać Aniołowi taką odpowiedź: "Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego" (Łk 1, 38]. Te zwięzłe i proste słowa były aktem ogromnej i zdecydowanej wiary, największej w historii świata. Słowa Maryi są wzorem "religijnego zachowania przed Bogiem. Wzniośle wyrażają bierną dyspozycyjność a jednocześnie aktywną gotowość, zupełną pustkę podążającą w stronę pełni". Tymi słowami -pisze Orygenes - Maryja powiedziała Bogu: "Panie, jestem tablicą, na której możesz pisać, niech Pisarz pisze to, co uważa za stosowne, niech Pan wszystkiego czyni ze mną to, czego pragnie". Orygenes porównuje Maryję do woskowej tabliczki, której w ówczesnych czasach używano do pisania. Dzisiaj powiemy, że Maryja ofiarowała się Bogu jak biała karta, na której może pisać wszystko, co chce.

R. Cantalamessa

źródło:
"Z Maryją na co dzień - Rozważania na wszystkie dni roku"
Wydawnictwo SALWATOR, Kraków 2000

o. Raniero Cantalamessa
Litera zabija, Duch daje życie. Lektura duchowa Biblii
http://www.currenda.diecezja.tarnow.pl/ ... 96/r-2.htm

„Chrześcijaństwo, zanim ma być przystosowane w swym prezentowaniu się współczesnej generacji, powinno w swej istocie pozostać samym sobą. Bo rzeczywiście, gdy jest ono sobą samym, jest już o krok od bycia przystosowanym. Bo czyż jego naturą nie jest bycie żywym, a przez to właśnie ciągle aktualnym? Zasadniczy wysiłek zawiera się więc w odnajdywaniu chrześcijaństwa w jego pełni”.

Henri de Lubac SJ (1896 - 1991)

„Chrześcijanin stoi i upada z modlitwą. Jego wiara ma jedną tylko treść: że Bóg go ukochał, jego i wszystkich ludzi – nie tylko wszystkich bezimiennie, lecz również właśnie jego – że kochał i zawsze kocha”

Hans Urs von Balthasar (1905 – 1988)

"Wszystka łaska uświęcająca świata zawieszona jest u łaski Kościoła. A wszystka łaska Kościoła zawieszona jest u Eucharystii"

Charles Journet (1891-1975)

Hans Urs von Balthasar (1905 – 1988)

Jak objawia się nam Bóg w Jezusie Chrystusie?(fragment)
tł. Zenon Hanas SAC

Najwyższe jednak Objawienie Ojca dokonuje się w ostatnim stadium ziemskiej egzystencji Jezusa: w Męce. Jego publiczne życie było niepowodzeniem, podobnie jak ciągle nowym niepowodzeniem były wciąż ponawiane próby Jahwe z Izraelem: aż do wygnania, a po nim aż do wypaczenia wiary Abrahama w samozadowalającą, faryzejską i polityczną religię Prawa. Teraz zaś mówi Bóg swe ostatnie słowo: Jego Syn, który jest Jego Słowem, przyjmuje w cierpieniu rolę mówiącego „Nie” (zostaje On „uczyniony grzechem” - 2 Kor 5, 21) i dźwiga ją aż do swego niepojętego opuszczenia przez Boga („Boże mój... czemuś?”), do śmierci w wielkim wołaniu, do doświadczenia beznadziejnego Szeolu, jak go opisują Psalmy („zstąpił do piekieł”). Gdzie padają słowa Człowieka-Jezusa na krzyżu, tam Ojciec mówi swe najgłośniejsze i ostateczne Słowo: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3, 16). Słowo, widziane po ludzku, jest tylko milczeniem i zmierzchem, to jednak, jak pokazuje Jan, jest ostatnim uwielbieniem boskiej miłości. Tylko Krzyż jest ostatnią egzegezą Boga, który raz na zawsze okazuje się jako Miłość. Kto oddala się choćby o piędź od tego samoobjawienia —tak mówi nam cały Pierwszy List św. Jana — ten nie jest już chrześcijaninem, ten nie zrozumiał samoobjawienia Boga.

Należy mocniej podkreślić, że taka egzegeza Boga pozostaje całkowicie bez analogii w całym świecie religii. Tutaj Bóg objawia swoje najgłębsze wnętrze w cierpieniu — a mianowicie w dobrowolnym, przyjmującym cudze winy cierpieniu — podczas gdy wszystkie pozostałe, utorowane drogi od człowieka do Boga są drogami przezwyciężania cierpienia, poszukiwania „błogiego życia”, spokoju od niebezpieczeństw życia. Wszystko to jest bardzo zrozumiałe. Typowo ludzkie wyobrażenia, na których ma polegać mądrość. Boże jednak samoobjawienie w swoim „głupstwie” „przewyższa mądrość ludzi” (1 Kor 1, 25).

Tak więc cała głębia boskiej miłości, której praźródłem jest Ojciec, zmierzona jest przez Jezusa. Syna Ojca: przebite, jeszcze po śmierci, serce otwiera ranę, która, jak mówi Claudel, przewiercona jest aż do więzów Trójcy (hymn do Serca Jezusa, w: Corona benignitatis Anni Dei (poetycki utwór P. Claudela, Pleiade, s. 406)

źródło:
http://www.kbroszko.dominikanie.pl/kl_baob.html

"Nigdy Kościół nie daje nam bardziej Jezusa Chrystusa jak właśnie wtedy, gdy mamy okazję bycia jak On, w chwilach męki."

Henri de Lubac SJ (1896 - 1991)

"Cierpienie jest nicią, z której utkana jest materia radości. Optymizm nigdy radości nie pozna."

Henri de Lubac SJ (1896 - 1991)

Jeden z najlepszych dla mnie tekstów to "Tempus fugit - aeternitas manet"

Nabita Strzelba - moje Życie -
Stałą w kącie - aż obok
Przeszedł Właściciel - Broń rozpoznał -
I zabrał Mnie ze sobą

I dziś przez Suwerenne Bory
Ścigamy Łanie płowe -
Czasem odezwę się za Niego -
I łańcuch Gór - odpowie -

Gdy się uśmiechnę, błysk tak ciepły
Dolinę wzdłuż przewierca -
Jakby się przez twarz Wezuwiusza
Rozkosz przebiła szczersza -

A w Nocy - gdy po Dniu udanym
Czuwam przy Pana Głowie -
Niczym są przy Poduszce Głazu
Puchy Edredonowe -

Wróg Jego - we mnie ma pogromce -
I nie może ocaleć
Ten, na kim spocznie Żółte Oko -
Albo - z naciskiem - Palec -

Choć mogę dłużej żyć - niż On -
On odejść przede mną się wzbrania:
Jest we mnie uśmiercania moc,
A nie - moc umierania.
/Emily Dickinson

Henri de Lubac SJ (1896 - 1991)

"Panie, jeśli świat jest zwodzony tyloma bałwochwalczymi kultami, jeśli przeżywa on dziś tak zmasowany nawrót pogaństwa, to dlatego, że pozwoliliśmy, by zwietrzała sól Twojej nauki. Panie, tak dziś, jak i wczoraj i jak w każdym czasie, w Tobie jest tylko zbawienie - a kimże my jesteśmy, że ośmielamy się kwestionować czy też rewidować Twoje nauki? Panie, zachowaj nas od tej ułudy i przywróć nam, jeśli trzeba, nie tylko uległą wiarę, ale także żarliwy i konkretny szacunek dla Twojej Ewangelii".

„Religie i ludzkie mądrości nie są wcale jakimiś ścieżkami, które w różnych miejscach wspinają się na ten sam, jedyny szczyt. Należałoby je raczej porównać, we właściwych im ideałach, do różnych szczytów, oddzielonych od siebie nawzajem przepaściami, a pielgrzym, który zagubił się gdzieś poza właściwą ścieżką, na jednym z najwyższych szczytów, ponosi ryzyko największego oddalenia się od celu. W końcu, pomiędzy najwyższymi wierzchołkami pojawia się błyskawica wielkich sporów”

"W obecnym stanie świata chrześcijaństwo musi być tak mężne i silne, że będzie chrześcijaństwem heroicznym"

"Nie obiecano chrześcijanom, że zawsze będą w większości (raczej zapowiedziano im coś przeciwnego). (...) Ale tak czy inaczej chrześcijaństwo nigdy nie będzie mieć realnej skuteczności, nigdy nie będzie mieć realnej egzystencji i ono samo nigdy nie osiągnie realnych zdobyczy jak tylko siłę swego ducha, siłę miłości".

Czlowiek zyjaca pelnia zycia jest Chwala Boga . Sw. Irenaeus

"teologia była tak długo teologią, jak długo była teologią świętych - teologią modlącą się, teologią klęczącą"

Hans Urs von Balthasar (1905 – 1988)