Nie wiem, czy czytaliście książki Jacka Piekary. Jeżeli tak to będziecie wiedzieć o co chodzi. Z tych książek pochodzi cytat, który bardzo mi się podoba. Jest to modlitwa Ojcze Nasz. Jest to oczywiście nowe jej wykonanie...

„Bóg stworzył swoje serce i umieścił je pośrodku świata. Było to serce człowiecze, które znało wszystkie pragnienia i tęsknoty serc ludzkich, znało kręte ścieżki ludzkiego życia, nagłe przypływy nastrojów, smak gorzkiego szczęścia i smak szczęśliwej goryczy; jednym słowem wszystko, czego kiedykolwiek zakosztowało ludzkie serce… To je właśnie wyciągnął z żebra świata, kiedy świat spał, i uczynił je organem boskiej miłości”

Hans Urs von Balthasar (1905 – 1988)

STEPY AKERMAŃSKIE

Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi,
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu.

Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu;
Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi;
Tam z dala błyszczy obłok - tam jutrzenka wschodzi;
To błyszczy Dniestr, to weszła lampa Akermanu.

Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie,
Których by nie dościgły źrenice sokoła;
Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie,

Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła.
W takiej ciszy - tak ucho natężam ciekawie,
Że słyszałbym głos z Litwy. - Jedźmy, nikt nie woła.

/Adam Mickiewicz

„granice Kościoła przechodzą przez nasze serca. To w naszym sercu następuje konfrontacja między Chrystusem a Belialem, między światłem a ciemnością. Kościół oddziela w nas dobro od zła”.

Charles Journet (1891-1975)

List Apostolski Papieża Jana XXIII Inde a Primis - O kulcie Najdroższej Krwi Jezusa Chrystusa (fragment)

Toteż w miarę zbliżania się święta i miesiąca poświęconego kultowi Krwi Chrystusa, ceny naszego odkupienia, tudzież zadatku zbawienia i życia wiecznego, niechaj wierni wezmą go za temat pobożnych rozmyślań i jako motywację częstszej komunii sakramentalnej. Oświeceni przez zbawienne pouczenia, które nam podają święte księgi oraz ojcowie i doktorowie Kościoła, niechaj rozważają o niesłychanie obfitej i nieogarnionej wartości tej Krwi prawdziwie najdroższej, której to "jedna zaledwie kropla może zbawić świat od wszelkiej winy", (8 ) jak śpiewa Kościół wraz z Doktorem Anielskim i jak to mądrze potwierdził nasz poprzednik Klemens VI. (9)

Skoro tak nieskończona jest wartość Krwi Człowieka - Boga i podobnie niewyczerpana była miłość, która Go przynaglała już od ósmego dnia po narodzeniu, aby ją za nas przelał, a następnie w sposób niewypowiedziany ponowił ów zbawczy zamiar podczas modlitwy w Ogrójcu, (por. Łk 22, 43), kiedy był biczowany, koronowany cierniem, w drodze na Kalwarię, kiedy Go krzyżowano i w końcu brocząc nią z rozległej rany Swego boku - widok ten będąc dla nas nauką i przypomnieniem , że ta sama Krew Boża płynie we wszystkich sakramentach Kościoła - dlatego nie tylko słuszną jest rzeczą ale wielce sprawiedliwą, aby tej Krwi składali wszyscy odrodzeni w jej zbawczych strumieniach hołd adoracji, podyktowanej wdzięcznością i miłością.

Jest rzeczą ze wszech miar słuszną i zbawienną, aby adoracja uwielbienia kielicha Krwi Nowego Przymierza, zwłaszcza w chwili jego podniesienia podczas ofiary mszy św., znajdowała swe przedłużenie w akcie komunii z tą samą Krwią, nierozerwalnie związaną z ciałem Zbawiciela w sakramencie Eucharystii. Dlatego w jedności z kapłanem celebransem wierni prawdziwie mogą powtarzać w myślach słowa, które on wymawia w czasie komunii: "Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pana... Krew Chrystusa niechaj mnie strzeże na życie wieczne. Amen". Wierni, którzy godnie zbliżają się do Krwi Pańskiej, pozyskują obfite owoce odkupienia, zmartwychwstania i życia wiecznego, które wysłużyła ludzkości Krew przelana przez Chrystusa "z natchnienia Ducha Świętego". (Hbr 9,14) Wierni nakarmieni ciałem i napojeni Krwią Chrystusa stają się uczestnikami Jego mocy Bożej; tej samej mocy, dzięki której powstały niezliczone zastępy męczenników. I tak uzdolnieni chrześcijanie idą na spotkanie codziennych wyzwań i przeciwności, zbożnych wyrzeczeń, a czasem samego męczeństwa. Znoszą to wszystko dla obrony cnoty i Królestwa Bożego czując w sobie ową miłość gorejącą, która kazała wołać św. Janowi Chryzostomowi: "Odeszliśmy od tego stołu niczym lwy ziejące płomieniami. Staliśmy się postrachem dla demona, myśląc o tym, Kim jest nasz Wódz i jak niezmiernie nas miłuje... Ta Krew, gdy godnie przyjęta, oddala demony, przywołuje aniołów, a nawet samego Pana aniołów... Ta Krew wylana oczyszcza cały świat... Ona jest ceną wszechświata, za którą Chrystus odkupił Kościół... Takie myśli powinny pohamować nasze zmysły. Dokąd będziemy kurczowo uczepieni spraw tego świata? Dokąd, pytam, będziemy trwać w bezczynności? Dokąd będziemy zaniedbywać troskę o własne zbawienie? Rozważajmy dobrodziejstwa, których Pan raczył nam udzielić i spieszmy się odwdzięczyć się Mu za nie. Chwalmy Pana nie tylko naszą wiarą lecz także naszym życiem." (10)

O gdyby chrześcijanie częściej rozpamiętywali ojcowską przestrogę pierwszego papieża: "W bojaźni spędzajcie czas swojego pobytu na obczyźnie. Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem czy złotem, ale drogocenną Krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy." (1P 1,17b-19) O gdyby dali posłuch pouczeniu Apostoła Narodów: "Za wielką bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele!" (1Kor 6,20) Wówczas o ile godniejsze, bardziej budujące byłoby ich postępowanie; o ileż bardziej zbawienna dla całej ludzkości byłaby obecność Kościoła w świecie! O gdyby wszyscy ludzie przejęli się zaproszeniem łaskawego Boga, który pragnie ich wszystkich widzieć zbawionymi, (por. 1Tm 2,4), gdyż On zechciał, aby wszyscy byli odkupieni Krwią Swego Jednorodzonego Syna i wzywa ich, aby byli członkami jednego ciała mistycznego, mającego jako Głowę Chrystusa, to wów- czas o ile bardziej braterskie byłyby stosunki między osobami, grupami etnicznymi i całymi narodami! O ileż bardziej pokojowe, godne Boga i ludzkiej natury, stworzonej na obraz i podobieństwo Najwyższego, (por. Rdz 1,26) mielibyśmy współżycie społeczne!

Stanął w ogniu nasz wielki dom
Dym w korytarzach kręci sznury
Jest głęboka, naprawdę czarna noc
Z piwnic płonące uciekają szczury

Krzyczę przez okno, czoło w szybę wgniatam
Haustem powietrza robię w żarze wyłom
Ten co mnie słyszy ma mnie za wariata
Woła - Co jeszcze świrze ci się śniło?

Więc chwytam kraty rozgrzane do białości
Twarz moją widzę, twarz w przekleństwach
A obok sąsiad patrzy z ciekawością
Jak płonie na nim kaftan bezpieczeństwa

Lecz większość śpi nadal, przez sen się uśmiecha
A kto się zbudzi nie wierzy w przebudzenie
Krzyk w wytłumionych salach nie zna echa
Na rusztach łóżek milczy przerażenie

Ci przywiązani dymem materacy
Przepowiadają życia swego słowa
Nam pod nogami żarzą się posadzki
Deszcz iskier czerwonych osiada na głowach

Dym coraz gęstszy obcy ktoś się wdziera
A my wciśnięci w najdalszy sali kąt
Tędy! -krzyczy - Niech was jasna cholera!
A my nie chcemy uciekać stąd!

A my nie chcemy uciekać stąd!
Krzyczymy w szale wściekłości i pokory
Stanął w ogniu nasz wielki dom!
Dom dla psychicznie i nerwowo chorych!

/Jacek Kaczmarski

"Poprzez modlitwę mamy odegrać rolę dla całego wszechświata.”

Thomas Philippe OP (1905 - 1993)

„Nie można by zadać Kościołowi bardziej wewnętrznej i śmiertelnej rany, niż gdyby zakony opuściły eksponowane miejsce swojej chrześcijańskiej medytacji, którą sprawują zastępczo dla całego Kościoła i świata, aby wycofać się za parawan medytacji niechrześcijańskiej […] Nie można by nazwać tego inaczej, jak zdradą ukrzyżowanej miłości Bożej […] jak cudzołóstwem w o wiele straszniejszym znaczeniu, niż odnosiło się to do synagogi (por. Ez 16)”

Hans Urs von Balthasar (1905 – 1988)

Tylko wtedy, gdy spotkamy w Chrystusie Boga żywego, poznajemy czym jest życie. Nie jesteśmy przypadkowym i pozbawionym znaczenia produktem ewolucji. Każdy z nas jest owocem zamysłu Bożego. Każdy z nas jest chciany, każdy miłowany, każdy niezbędny. Nie ma nic piękniejszego niż wpaść w sieci Ewangelii Chrystusa. Nie ma nic piękniejszego jak poznać Go i opowiadać innym o przyjaźni z Nim.

Homilia Ojca Świętego Benedykta XVI podczas Mszy św. inaugurującej pontyfikat 265. następcy św. Piotra w dniu 24.04.2005 (fragment)

Jeden pływa barką, drugi arką a trzeci kurskiem

Jean Daniélou SJ (1905 - 1974)

"Kiedy mówimy pewnym sprawom NIE, poruszeni jesteśmy zasadniczo miłością, w stopniu, w jakim się kocha, w najgłębszym znaczeniu tego słowa, nie jest się w stanie patrzeć na niszczenie i destrukcję istot ludzkich... Nie ma już wątpliwości, że świat, w którym żyjemy, szczególnie świat kultury, głosi poszukiwanie wolności, której nic nie może już powstrzymać. Wystarczy, że jakikolwiek przedstawiciel władzy, czy to minister czy biskup, ograniczy choć w najmniejszym stopniu wolność kogokolwiek, zaraz zrywają się głosy wszystkich intelektualistów jak jeden mąż, by protestować w imię obrony wolności, nie zdając sobie sprawy, że wolność zawsze musi rodzić odpowiedzialność i że nie można twierdzić, że wolność mówienia czy czynienia czegokolwiek jest jednym z podstawowych praw człowieka" La cultura tradita dagli intellettuali, wyd. Rusconi, Mediolan 1974.

„cześć oddawana Maryi jest najpewniejszą i najkrótszą drogą prowadzącą wprost do Chrystusa”.

Hans Urs von Balthasar (1905 – 1988)