Ja uważam że to jak się ubiorę, jak się zachowam stanowi wyraz szacunku dla człowieka, dla miejsca do którego się udaję.
Nie włożę dziurawych portek, brudnego polaru, powypychanych ciuchów na egzamin, do kościoła, w gości. Nie będę rzuć gumy w kościele ani jak z kimś starszym, ksędzem, wykladowcą, ... rozmawiam

Pozwoliłam sobie wydzielić wypowiedzi do nowego tematu, który teraz znajduje się tu : viewtopic.php?t=2645

Rozi, z odpowiedzią Zoe się troszkę pospieszyłaś

u mnie pewnie odzywaja sie poczatki skrzywienia zawodowego, ale jak by mi uczen przyszedl i rozmawial ze mna przezuwajac gume to...
poza tym stroj tez powinien byc odpowiedni do sytuacji... na pewno nie dresy na egzamin, czy na spotkanie z szefem.... ()no chyba ze to jest rozmowa z szefem na budowie) oczywiscie odpowiedni stroj na odpowiednie okazje

hmm wlasnie znalazlam swoj post dotyczacy tego tematu w temacie o Mszy sw u Dminikanow .... no i poczulam sie z leksza zdezorientowana

Mamy 100% głosów za poglądem:uważam że to jak się ubiorę, jak się zachowam stanowi wyraz szacunku dla człowieka, dla miejsca do którego się udaję.
To skąd sieę biorą te łachmyty w Kościele, itp. Te ordynusy od patrzenia na które robi się niedobrze

Chyba raczej nie wchodzą na to forum

moim zdaniem niemają pieniędzy

o trochę szacunku proszę dla tych których na to niestać by się umyć
takie ogólne wezwanie

rozmawiać jak to z tematu wynika "po ludzku " z człowiekiem nieoznacza być ubranym jak dostojnik jakiś
chyba lepszy brud cielesny niż moralny

cyt. piosenke :
"...sztuczne zęby i uśmiechy ..., glanc , puc , błysk, alkohol , pięć gwiazdek i na luzie szpan..."
a w rozmowie w sercu mieć nienawiść

oczywiście świętość w brudzie raczej niejest możliwa
wzrost ducha wymaga dbania o ciało

jeżeli ktoś rozmawia z biedakiem i kręci nosem...
dobre wychowanie , jak to ktoś zauważył to nie jest zwracanie komuś uwagi jaki jest , ale przemilczenie sprawy
o tym mamy piękny wiersz chyba Brzechwy , cyt. :
"...czy ta Kwoka prosze pana była dobrze wychowana ?"

Tak się utarło, że wyraża szacunek lub jego brak.

W zależności od okoliczności wypada przyjść różnie ubranym lub różnie się zachować - jasna sprawa...
Ale wypada to co innego niż trzeba
Za pomocą ubioru i ogólnie podejścia można świetnie pokazać, co się sądzi o danej osobie, więc nie warto zakładać "ja nigdy...".
W liceum na przykład robiliśmy w ten sposób (tj. okazując umiarkowany brak szacunku - w rozsądnych granicach, żeby nie mieć przerąbane........) na złość wychowawczyni, która znęcała się nad nami... Na studiach jeszcze żaden wykładowca nie zdążył mi podpaść; wszyscy są tak skrzywieni, że aż sympatyczni... Chociaż czasem przykro popatrzeć......

Trzeba się dostosować do sytuacji. To, że ktoś jest "nade mną", to jeden czynnik. Drugi, czy on traktuje mnie jak śmieć czy nie

Ubranie zawsze powinno być czyste i porządne( guziki na swoim miejscu,brak plam, dziur itp.) . To,co ubieramy zawsze powinno być dostosowane do sytuacji, w której będziemy się znajdować. To stwierdzenie chyba nie wywołuje żadnych sprzeciwów.
Zastanawiam się jednak, przy okazji tego tematu, kto powinien uczyć dzieciaki , jak należy się ubierać do szkoły, kościoła, na urodziny...Kto wreszcie ma ustalać normy "właściwego" ubioru?

Jestem przeciwnikiem przeważającego tu poglądu, że ubiór należy dostosować do sytuacji.
Nie widzę najmniejszego sensu w dostosowywaniu ubioru do sytuacji. I szczerze powiedziawszy nie interesuje mnie to, że ludzie mogą patrzeć na mnie z tego powodu jak na skończonego chama. Nie interesuje mnie opinia ludzi którzy oceniają innych po wyglądzie.
A ludzi szanuję, tyle tylko, że nie sprowadzam tego szacunku do prostego gestu założenia marynarki zamiast swetra. Mój szacunek do drugiego człowieka uważam za uczucie głębokie, nie zaś płytkie, powierzchowne, wyrażające się w czymś takim jak dostosowanie ubioru do sytuacji.
Bo prawdziwy szacunek ma się w sercu.
Ubieram się po prostu tak, jak lubię, a nie tak, "jak należy".

Pozdrawiam,
1KOR13

W pewnym strój wyraża stosunek do osoby, z którą się spotykamy. Dlatego powinniśmy ubierać się odświętnie na spotkanie z Bogiem. Przez wieki było to dla ludzi normalne, że przez cały tydzień chodziło się w ubraniach zwykłych, natomiast te lepsze, uroczyste zarezerwowane były na niedzielę, na Mszę świętą. W ten sposób ludzie podkreślali, że spotkanie z Bogiem jest czymś najważniejszym, ważniejszym od spotkania z jakąkolwiek osobą. Niestety, dziś ta tradycja wśród ludzi młodych zupełnie zanikła. Wiele jest osób, które cały tydzień chodzą w garniturze, bo tego wymaga ich praca zawodowa, natomiast w niedzielę, jako dzień wolny, ubierają się niedbale i w tym niedbałym stroju idą do kościoła. Ludzie ci swoim zachowaniem pokazują, że Bóg jest dla nich mniej ważny od ich pracodawcy. Ja sam, chociaż na codzień ubieram się bardzo swobodnie (wykonuję pracę, w której określony strój nie jest konieczny), na Mszę świętą zawszę idę "pod krawatem". Niestety, zauważam że jestem wyjątkiem wśród ludzi młodych, jedynie ludzie starsi przestrzegają jeszcze tej tradycji.

nie przecze, ze tak w niektorych przypadkach bylo ... mnie jednak przyszlo do glowy cos innego. Niedziela - dzien w ktorym idzie sie do kosciola czyli spotyka sie wieksza ilosc ludzi w jednym konkretnym miejscu - czyli wypadaloby jakos wygladac. Moze chodzilo tez o pokazanie nowych ciuchow znajomym ... ?

Jakubie: nie ważna jest zewnętrzna forma, ale to, co się ma w sercu.
Zoe: na Mszę nie chodzi się po to, aby się "pokazać" przed innymi mieszkańcami jakiegoś miasteczka.

wiem i mnie tego nie musisz pisac