słuchaj..idź na drogę krzyżową.kleknij sobie ...i powiedz tylko jedno zdanie--wiem,ze mnie kochasz,ale pomóż mi w to uwierzyć...depresja..mysi samobójcze..nienawiść do rodziny i siebie.ciągłe osamotnienie,grzech moralny ciągnący się kilka lat,zazdrość,i zawiść..to była deprecha--On mi ja po prostu zabrał..tak jak i wszystkiego co było złe,mnie pozbawił---jestem szczęśliwa..kocham siebie w pełni..kocham innych ludzi..kocham totalnie wszystko..a najmocniej kocham Jego--wystarczy przyjąć Jego miłość..nie potrafisz sobie tego sama wmówić , i nikt nie jest cie wstanie do Bożej miłości przekonać..ale módl się o ta łaskę poznania i odczucia Jego miłości..i o otwarcie na jego łaski---i żadne prochy nie będą potrzebne..

No więc powiedz mi, jak udało ci się odstawić leki? Ja brałam przez dwa lata, jak je odstawić na dobre, aby było ok?

Musi decydować lekarz.
Depresja to paskudna choroba i wyleczenie jest zawsze kwestią indywidualną.
Jednej osobie wystarczy krótsza/dłuższa terapia, inny będzie miewał nawroty choroby.
Mój znajomy ma rozpoznanezaburzenie depresyjne dwubiegunowe - naprzemiennie w róznych okresach następują stany depresji i stany ozdrowienia połaczane z odczuciem euforii, radości życia.

Powiedz, jak to możliwe? Tak bardzo bym chciała, żeby mnie też to spotkało. jestem teraz w tragicznej sytuacji- brak pracy, przyjaciół, rozstanie z facetem... Nie widzę żadnych perspektyw na przyszłość. Chciałabym iść na przykład do jakiejś wspólnoty, ale jestem już chyba za stara albo za młoda to wszystkich z nich. Mam 24 lata, a czuję się jak 70 letnia staruszka. Mam wrażenie, że nic w życiu mnie już nie czeka

Na tym polega paskudztwo depresji...beznadzieja, smutek.
Musisz "na siłę" uwierzyć, że z pomocą Boską i medyczną naprawdę z tego się wychodzi.
Przyjdzie czas, że będziesz tylko wspomiać ten koszmar

http://www.wdrodze.pl dział psychologia i wiara
wszelkim powodem smutku jest grzech a powodem radości cnoty

[...] Wiary można szukać będąc w pełni władz a nie jak mamy doła. [...]

No to przepraszam, za moje watpliwe rady .

Chciałeś dobrze, ale jeśli nie znasz dramatu depresji, to rady mogą być nietrafne.
Książką, która wnika w stan człowieka w depresji, która może pomóc zrozumieć siebie i przynieść nadzieję, otuchę, jest "Wolni od niemocy" Augustyna Pelanowskiego OSPPE.

Dziękuję wszystkim za rady. dziękuję Tobie Alus, bo ty chyba wiesz, jak się czuję. Jeżeli chodzi o grzech... każdy grzeszy, jednak ja naprawdę staram się żyć w zgodzie z Bogiem, chodzę do spowiedzi, ostatnio codziennie do Kościoła. Jednak, jest coraz gorzej, wizytę u psychiatry mam dopiero za miesiąc, boję się, że nie wytrzymam do tego czasu. gdyby ktoś mógł się za mnie pomodlić, to proszę, będę bardzo wdzięczna, również zapewniam o modlitwie

rad nie będę udzielał , bo już ich dość było , ale modlitwę mogę , masz u mnie miesięczną pamięć w modlitwie - ale że nic za darmo to prosze o modlitwę tez w mojej intencji .myślę że taka pamięć o innych i o tym że też mają się żle może troszeczkę pomóc .

Obiecuję, że będę się modliła w Twojej intencji każdego dnia. I dziękuję za modlitwę

Pamiętam tamten czas, będąc pod wrażeniem, że nic mnie nie czeka ...
Przypadkowa decyzja i ... uzdrowienie przez rekolekcje ignacjańskie. Zaczęło się od "Wprowadzenia w modlitwę" a potem był "Fundament' i kolejne.
Nadal nie jest mi łatwo ale cud uzdrowienia trwa.
Może i ty tak zaryzykujesz?

Myślałam o rekolekcjach ignacjańskich, ale niestety teraz jest to niemożliwe, bo nie mam kasy:( Moja choroba uniemożliwia mi normalne funkcjonowanie, pracuję w domu, ale mam strasznie dużo wydatków. Najgorsze są lęki. Obecnie jestem na etapie, że nie mogę myśleć o niczym innym, jak o tym, że jestem chora na jakąś śmiertelną chorobę. Boże, jak bym chciała, żeby to był problem duchowy. Wtedy byłoby mi łatwiej, bo naprawdę znalazłabym siły w sobie, aby to zwalczyć. Ale niestety chyba nie o to chodzi:(((((((

@mniamnia - przeżywałem taki stan kiedyś i zrozumiałem że to brak wiary. Brak wiary do Boga który jest moim Ojcem.
Walnęło mnie to w pewnym momencie że "no zaraz, jak to jest, mówię, że wierzę, ale cały czas się boję - no to jak w końcu to jest - wierzę w końcu w mojego Ojca czy nie? dlaczego się oszukuję, muszę zacząć iść prosto - skoro twierdzę, że wierzę no to teraz zaczynam działać tak jak wierzący człowiek. Te moje myśli to czyste szataństwo - skrystalizowana idea szataństwa. Nie musi mieć rogów by pogrążać i razić - wystarczy myśl."

I zacząłem nad sobą pracować - na myśli które się pojawiały : co będzie jutro, ciągły niepokój, stany lękowe (zupełnie niczym nieuzasadnione ) - zacząłem odpowiadać:
nie wiem jak będzie ale będzie dobrze bo Bóg nade mną czuwa. Przecież Bóg jest moim ojcem, dba o mnie i chce dla mnie dobrze.

Długo to trwało, muszę przyznać, ale jest to jedyna droga - wiara i zaufanie. Oczywiście jak wejdziesz na taką drogę to pojawia się 2 razy więcej takich beznadziejnych myśli, 2 razy więcej trudnych sytuacji które mają na celu właśnie zciągnięcie cię z tej drogi pełnego oddania się i zaufania Panu. Wszystko będzie ci mówiło - to nie działa, to nie ma sensu, olej to i weź pigułkę i tym podobne. Ale nic, ogarnij się i jak nomad przez pustynie do najbliższej oazy - przez wiatry , słoneczny żar i burze piaskowe - idź do przodu aż dojdziesz to celu. Czy jak zawieje mocniejszy wiatr to karawana zawraca?
Im jest trudniej tym więcej modlitwy. Czasami modliłem się całymi nocami w malignie bo dziadostwo nie odpuszczało. Ale trzeba wytrwać. A potem jest już z górki ale trzeba być skupionym i czujnym cały czas. Bo szatan jest jak lew który czeka by pożreć, ale jak idziesz z Bogiem to co Ci może zagrozić?