Chciałabym się z Wami podzielić swoimi odczuciami podczas odmawiania Nowenny Pompejańskiej oraz zapytać jak to było z Wami.

27 października zaczęłam odmawiać Nowennę Pompejańską w intencji bardzo dla mnie ważniej. Modlitwę tę znalazłam w internecie zupełnie przez przypadek. Zaufałam Najświętszej Panience i całkowicie oddałam jej moją sprawę. Początki były ciężkie, jednak z dnia na dzień było coraz łatwiej i z coraz większą ufnością zawierzałam Maryi, a modląc się czułam jakiś taki spokój w sercu i wiarę w to, że Matka nie zostawi mnie i pomoże. Kiedy było mi już na prawdę ciężko, spotykałam na swojej drodze ludzi, którzy mi pomagali, sprawiali że się nie poddawałam. Po około 2 tygodniach modlitwy nastąpił przełom w mojej sprawie, potem kolejne, które dawały nadzieję i czułam, że to wszystko dzięki wstawiennictwu Najświętszej Panienki. Teraz odmawiam część dziękczynną, 19 grudnia skończę odmawiać Nowennę, a znów jest mi bardzo ciężko... Bardzo ufam Najświętszej Panience, jednak po wcześniejszych przełomach kiedy myślałam, że zaczyna być już dobrze, znów jestem w kropce, czuję chwilami zwątpienie i strach i rozbicie mimo to modlę sie nadal, chyba jeszcze bardziej żarliwie.
Czy zdarzały Wam się takie chwile zwątpienia podczas odmawiania Nowenny? Właśnie przy jej końcu? Mam wrażenie, że to działania złego by nie dopuścić do ukończenia Nowenny... działania bym zwątpiła.

A ja nie wierze, że Mateczka mogłaby na początku pokazać, ze jest przy mnie, jest przychylna moim błaganiom, a potem odwrócić sie ode mnie... Prędzej od początku dałaby mi odczuć, że moje prośby nie są miłe Bogu... Prawda?
Proszę, pomóżcie, wesprzyjcie, jest mi na prawdę ciężko...

Nie skupiaj się na emocjach, ale staraj się czynić to, co się podoba Panu Bogu. Jeżeli nie dokończysz swojej modlitwy, świat się nie zawali. Odmawianie Nowenny Pompejańskiej nie jest niezbędne do zbawienia.