Brak wiedzy na pewno ma znaczenie i jest jednym z czynników ale nawet z wiedzą problem pozostaje, ponieważ granice są płynne. Czy to już było świadomie, czy jeszcze nie? A może jednak?

Doskonale to wyjaśnia przytoczony tekst. W ogóle nie można WTÓRNIE oceniać, czy coś było świadome, czy nie. Przypominam, że grzech ciężki musi być na dodatek popełniony W PEŁNI świadomie. Z czego wynika, że nie można nie wiedzieć ani mieć wątpliwości, czy się coś popełniło w pełni świadomie czy nie w pełni świadomie. Jeżeli się popełniło w pełni świadomie, to się to wie. Jeżeli się ma jakiekolwiek wątpliwości, to znaczy, że się nie popełniło w pełni świadomie - inaczej by się wątpliwości nie miało, bo to właśnie oznacza wyrażenie "w pełni świadomie".

Nieco więcej wątpliwości może budzić druga przesłanka grzechu ciężkiego, mianowicie "ciężka materia". Tekst jednak również tutaj wyjaśnia, że sprawca czynu musi wiedzieć o tym, że materia jest "ciężka". I znowu - wie albo nie wie. Jeżeli ma wątpliwości, to znaczy, że nie wie.

A person who consents to mortal sin is never unsure of the consent. When we say that the consent must be full, we mean that the person chooses the action precisely because it is sinful, or because the person does not care that the action is sinful.

1859 Grzech śmiertelny wymaga pełnego poznania i całkowitej zgody. Zakłada wiedzę o grzesznym charakterze czynu, o jego sprzeczności z prawem Bożym. Zakłada także zgodę na tyle dobrowolną, by stanowił on wybór osobisty. Ignorancja zawiniona i zatwardziałość serca nie pomniejszają, lecz zwiększają dobrowolny charakter grzechu.

Skrupulantyzm wynika, moim zdaniem, przede wszystkim z BRAKU WIEDZY, tj. nieznajomości bądź niezrozumienia definicji grzechu ciężkiego.

Brak wiedzy na pewno ma znaczenie i jest jednym z czynników ale nawet z wiedzą problem pozostaje, ponieważ granice są płynne. Czy to już było świadomie, czy jeszcze nie? A może jednak? Przez sekundę nie odwróciłem głowy. W umyśle zarejestrowałem ale od razu nic nie zrobiłem. Zatem chyba grzech... itd. jak to piszą na forum. Dalsze szczegółowe analizowanie tylko pogłębia problem, bo rozmywa wszystko jeszcze bardziej.

Jestem w szoku, że powinnam się spowiadać ze skrupulanctwa - nie wiedziałam, że to grzech, myślałam, że bardziej jakaś choroba czy coś!

W tym kontekście chciałbym wyjaśnić, dlaczego z duszpasterskiego punktu widzenia spowiedź ma tak duże znaczenie. Przypomnijmy sobie przede wszystkim, że diabeł ma nad nami władzę, gdy jesteśmy w stanie grzechu śmiertelnego. To właśnie grzech jest tym łańcuchem, który nas trzyma w niewoli Złego, to z jego powodu tracimy łaskę uświęcającą i synostwo Boże, czyli obecność Boga w nas. Gdy znajdujemy się w stanie łaski Bożej, jesteśmy świątynią Trójcy Najświętszej, jesteśmy latoroślami wyrastającymi z krzewu winnego i przynoszącymi dzięki temu owoc obfity. Jesteśmy obrazem Maryi i tym samym Jezusa, ponieważ Maryja jest doskonałym obrazem Jezusa Chrystusa. Kiedy ktoś zatem znajduje się w stanie grzechu śmiertelnego, ponownie wraca do stanu niewoli i staje się własnością Szatana, a jeśli umrze w grzechu śmiertelnym bez skruchy, pójdzie do piekła. To jasne, że gdy jesteśmy w grzechu śmiertelnym, spowiedź połączona ze szczerą skruchą i rozgrzeszeniem pozwala nam odzyskać łaskę uświęcającą. Rozpatrywana z tego punktu widzenia spowiedź to największy istniejący egzorcyzm, ponieważ rozgrzeszenie oczyszcza z grzechu, wyzwala z niewoli Demona


i czyni człowieka na nowo własnością Boga, świątynią Ducha Świętego. Gdyby człowiek umarł w tym stanie, poszedłby do raju, do chwały niebieskiej. Spowiedź jest więc tym, co znajdującemu się w stanie grzechu śmiertelnego człowiekowi pozwala przejść ze śmierci do życia, z niewoli Demona do wolności dzieci Bożych.
Ponieważ Szatan boi się dobrze odprawionej spowiedzi, posługuje się wszystkimi posiadanymi przez siebie kartami, żeby do niej nie dopuścić. Najpierw diabeł ukazuje zło pod postacią dobra, zwodzi i nakłania do grzechu. Gdy zgrzeszysz, sumienie cito wyrzuca i to jest moment niebezpieczny dla intryg szatańskich, ponieważ poczucie winy mogłoby cię skłonić do odbycia spowiedzi. Wtedy Szatan zabiera się do roboty i próbuje usprawiedliwić popełnienie grzechu, szepcze ci więc do ucha: ależ nie, nie zgrzeszyłeś, a poza tym nie mogłeś się oprzeć. I wtedy ponownie upadasz... Krótko mówiąc, Demon chce nie dopuścić do skruchy i spowiedzi. I czyni to na wszelkie możliwe sposoby. Mówi ci: odłóżmy ją na jutro, pójdziemy kiedy indziej, jeszcze czas... Jest rzeczywiście bardzo przebiegły, bo niekiedy po odczekaniu kilku dni wyrzuty sumienia słabną, zapomina się o całej sprawie, cichnie głos sumienia, aż w końcu w ogóle przestaje ci on dokuczać i jesteś gotów do popełnienia kolejnego grzechu. Popełniasz jeden grzech za drugim, po tym procesie samousprawiedliwiania się sumienie już cię nie gryzie, ponieważ zostało stłumione i Szatan odniósł wielkie zwycięstwo.
Jeśli potem Złemu nie udaje się odWieść cię od spowiedzi, robi wszystko, żeby to była zła spowiedź, bez szczerej skruchy, a nawet namawia do ukrywania najcięższych grzechów. Szatan nakłania do milczenia i sekretu, do ukrycia najcięższych przewinień, ponieważ wie, że na spowiedzi penitent wyrzuca na zewnątrz całe zło, które ma w sobie, aby unicestwiło je miłosierdzie Boże, by spaliło się ono w miłości Boga. Dlatego właśnie Królowa Pokoju wiele razy powtarzała:
„Dajcie mi całe wasze zło” Maryja chce w ten sposób wezwać nas do wyznania całego zła, które jest w naszym wnętrzu, i oczyścić ludzkie serca łaską Bożego miłosierdzia. Jednak nawet gdy odbyliśmy dobrą spowiedź i w naszym sercu panuje pokój, Diabeł nie rozluźnia uchwytu. Zaczyna siać zwątpienie co do samej spowiedzi, chcąc zmącić ów głęboki pokój osiągnięty przez pojednanie się z Bogiem. Szatan zazdrości ci tego pokoju, tej odzyskanej przyjaźni z Bogiem, i dlatego chce cię ich pozbawić; zaczyna gnębić cię nieuzasadnionymi wyrzutami sumienia, skrupułami i wątpliwościami co do wartości odbytej spowiedzi.

z książki godzina szatana

Proponuję pamiętać o kilku rzeczach:
1. Sumienie jest funkcją ROZUMU (nie emocji).
2. Jeśli sumienie jest głosem Boga, to w Bogu nie ma lęku. Lęk jest sygnałem podróby sumienia.

Jestem w szoku, że powinnam się spowiadać ze skrupulanctwa - nie wiedziałam, że to grzech, myślałam, że bardziej jakaś choroba czy coś!

Chwileczkę. JedenPost, nie wprowadzaj w błąd. I nie zapętlaj człowieka jeszcze bardziej.

Owszem, można mówić o błędnym obrazie Boga, ale człowiek nie tablica, nie da się w nim czegoś wymazać i napisać na nowo od ręki. Skrupulanctwo wynika z lęku. Zatem z emocji. Emocja nie jest grzechem. Grzechem może być tylko to, co zostało wybrane. Akt woli. A żaden skrupulat sobie tego nie wybiera.

Czyli jeśli ktoś nie jest pewien, czy popełnił grzech śmiertelny, ale boi się piekła, więc idzie do spowiedzi na wszelki wypadek (w końcu zapłaci za to tylko nerwicą i zniszczoną psychiką, ale za to zmniejszy prawdopodobieństwo trafienia do piekła - a co jest więcej warte?), to znaczy, że kieruje się nie głosem Boga, tylko lękiem (zapewne zsyłanym przez szatana). Czyli paradoksalnie szatan skłania skrupulanta do pójścia do spowiedzi.

Natomiast, jeśli ktoś czuje w głębi duszy i w głębi serca, że idąc do spowiedzi pogłębi swoją więź z Bogiem, będzie bliżej niego i rozwinie się duchowo, to wówczas kieruje się głosem Boga. Dobrze rozumuję?

Czy jednak wybieranie czegokolwiek mniej niż tego, do czego zachęca nas Bóg to grzech, czy nie?