takie wspólnoty nie są dla tych, którzy "nie umieją zrozumieć".
Nie umiesz zrozumieć - znaczy, że to rzecz dla Ciebie nieodpowiednia.
Twierdzenie , że jak ktoś dojrzały to neo i innych wspólnot nie potrzebuje
to teza ryzykowna...

Fakt, zagalopowałem się nieco
Nie zmienia to faktu, że do DN mam duży dystans i mam wrażenie, że tu się jeszcze wiele wydarzy.

To jest tak jak z książkami. Dorosłemu czytelnikowi wystarczy tekst. Dziecko potrzebuje jeszcze obrazków, a dla najmłodszych to książeczki trabią, świecą i podskakują. Jednym wystarczy msza, lektura Pisma Świętego, modlitwa. Inni potrzebują fajerwerków.

Kosciol ma byc wspolnota, ktora sie zna i wspiera wzajemnie.
Jak przecietny parafianin czuje sie "wspolnotowo", odwiedzajac kosciol raz na tydzien przez godzine i potem zyjac dalej w swoim malym swiatku? Po rodzinie wspolnota chrzescijanska powinna byc dla nas najwazniejsza, jako nam duchowo (i materialnie) najlbizsza.
Poniewaz trudno na serio czuc sie jak w rodzinie w kilkunastotysiecznej parafii, wiec powinny byc na jej terenie wspolnoty mniejsze, o roznej duchowosci, zeby ludzie mieli mozliwosc cos dla siebie znalezc.

Problem w tym, że często we wspólnotach neokatechumenalnych rodzina jest mniej ważna niż wspólnota. Wypisz-wymaluj: sekta, czyż nie?

Przeciętny parafianin, któż to taki?
Parafia jest wspólnotą. Myślę, że ta wspólnotowość w pierwszym rzędzie polega na wspólnym uczestnictwie w liturgii. Msze Święte, nabożeństwa sprawowane dla całej społeczności, a nie nasze i wasze albo ich. Kilka postów wyżej był problem uczestnictwa we Mszy Św. w niedzielę. Pytam, po co tej wspólnocie odrębna msza, co jest takiego w "normalnej" mszy niedzielnej, że ktoś ją odrzuca?
Co znaczy "żyć w swoim małym światku?" Czy nie jestem katolikiem, kiedy spotykam sąsiada, robię zakupy w sklepie, czy idę na wywiadówkę do szkoły? Czy nie jestem wtedy we wspólnocie?
I nie mówcie mi, że normalne są przypadki tu opisane ( jeśli opisy są prawdziwe, bo sam wspólnoty tej nie znam). Normalne, to znaczy zgodne z etyką katolicką. Dzielenie rodzin, wywyższanie się ponad innych, tworzenie jakiś zamknietych kast.

Wszystkim, którzy zabrali głos w dyskusji bardzo dziękuję.

Pan jest wielki, wspólna modlitwa, rozmowa i jeszcze raz modlitwa rozbiły wszelkie mury, trudności i niedopowiedzenia. Bóg gdy tylko Go szukamy okazuje nam ogromną swą hojność.

Dziękuję Panu za wszystko i za to, że moja żona jest na Drodze

Nie będę tu szeroko wyjaśniał, ale napiszę, że po raz n-ty w naszym życiu Bóg okazał się Miłością.

Pamiętajcie, że wzajemne niedopowiedzenia i niejasności tworzą mury, za którymi nic nie widać, ale Pan je burzy!!!

Chwała Panu!

Bardzo byn chciała, żeby to bylo napisane jaśniej - mniej ogólnikowo...

Moze zaczniemy od tego, jak wspolnota (prawdziwa) wyglada i czym sie charakteryzuje?
Wzorcowa wspolnote chrzescijanska mamy w Biblii:


To teraz porownaj to ze znanymi tobie parafiami.

Ilu parafian znasz osobiscie? I to na tyle, zeby wiedziec jakie maja problemy, jaka jest ich sytuacja rodzinna, czy potrzebuja moze pomocy itp? A powinienes znac wszystkich. Jak wlasna rodzine, zeby mozna bylo mowic o prawdziwej wspolnocie parafialnej, a nie bylo to zwykle pustoslowie.
Oczywiscie jeszcze lepiej niz ty powinien znac parafian proboszcz, ale po to jest przeciez koleda. Przynajmniej teoretycznie.

Zeby parafia nie bylo miejscem anonimowego spotkania, czyli spotykamy sie wspolnie na Mszy sw ,ale tak naprawde nie znam nikogo z obecnych w kosciele (poza moze ksiedzem przy oltarzu), powinny byc rozne mozliwosci spotkania parafian w ramach parafii. I to nie tylko na nabozenstwach, na ktorych sie zwyczajowo nie rozmawia i nie poznaje ludzi, ale przy innych okazjach. Pierwsze Msze sw byly polaczone a agapa, czyli wspolna uczta, czyli poza czyms dla ducha - cos dla ciala. Poza swietowaniem rzeczywistosci nadprzyrodzonej - troska o konkrety.

Tak naprawde to cala wspolnota wierzacych powinna gromadzic sie na JEDNEJ Mszy sw wokol biskupa. Poniewaz ze wzgledow organizacyjnych jest to niewykonalne, wiec istnieja ksieza i parafie a w tych parafiach kilka Mszy sw. Takze dla dzieci, badz dla mlodziezy.
Problem jest wtedy, kiedy powstaje cos tak dziwnego jak "zamkniete Msze sw", dla "swoich". Jest to, moim zdaniem, niedopuszczalne wypaczenie Mszy sw i proboszcz powinien w takich sytuacjach natychmiast ingerowac.

Po kolei. Myślę tak:
- Niektóre problemy, jak wspólna Eucharystia, warto rozwiązać. I chyba najprościej przez wspólne uczestnictwo, w jednej formie lub obu. Nie trzeba być członkiem wspólnoty, by uczestniczyć we wspólnotowej Eucharystii, a "neonowi" nie zaszkodzi z pewnością udział w Eucharystii w parafii.

- Wspólnota nie powinna konkurować z rodziną. Ale warto zadać sobie pytanie, co jest problemem wspólnoty, a co wynika głównie z zaniepokojenia faktem, że jakaś sfera w naszym życiu nie jest wspólna. To nie musi być zagrożenie. Ale niestety może.

- Spotkania neo to: liturgia w tygodniu (zamknięta, tylko dla wspólnoty), Eucharystia (całkowicie otwarta) plus co jakiś czas liturgia domowa, przygotowująca spotkanie. Przynajmniej w tzw. prekatechumenacie. Istnieją jakieś przeszkody, by spotkania "domowe" odbywały się u was? Ze wspólną agapą po spotkaniu?

- Nie zgadzam się, że tajemnice powierzone żonie/mężowi są tajemnicami wspólnymi. Jeśli ktoś tak uważa, powinien jasno uprzedzać. A wynoszenie rzeczy prywatnych innych ludzi ze wspólnoty jest świństwem i wielokrotnie bywało powodem zgorszenia. Proponowałabym nie przykładać do tego ręki.

Owszem, to sytuacja trudna. I nie raz widziałam, że małżeństwa tego nie wytrzymywały, ludzie odchodzili ze wspólnoty. Trzeba dojrzałości, oceny dobra i spokoju. Życzę wam, by wszystko się ułożyło...

- Nie zgadzam się, że tajemnice powierzone żonie/mężowi są tajemnicami wspólnymi. Jeśli ktoś tak uważa, powinien jasno uprzedzać. A wynoszenie rzeczy prywatnych innych ludzi ze wspólnoty jest świństwem i wielokrotnie bywało powodem zgorszenia. Proponowałabym nie przykładać do tego ręki.

Ludzie trzymajcie mnie. Już sobie wyobrażam jak przed każdym spotkaniem ostrzegam ludzi, że jestem żonaty i w związku z tym, że mam poprawne i niezakłócone relacje z własną małżonką ostrzegam, że cokolwiek zostanie powiedziane...

Pawro: większość rzeczy, które mówię, nie wymaga zachowywania tajemnicy. Można je powtórzyć każdemu, nie tylko żonie. Natomiast jeśli ktoś powierza mi coś w zaufaniu, to powierza to MNIE, nie mnie z rozszerzeniem. Nie uważam, by poprawna relacja z żoną/ mężem zakładała ujawnianie CUDZYCH tajemnic. Jeśli ktoś tak uważa, to uważam, że powinien o tym jasno mówić. Albo zachowywać tajemnice dla siebie. Kropka.

"A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela" (Mt 19, 6).
Zależy jak to rozumiemy. Można bardzo dosłownie i w ograniczonym zakresie (zakaz udzielania rozwodów np.)
a można szerzej, jako działanie polegające na zakłóceniu tej jedności. "Tylko nie mów tego mężowi (żonie)"- czyli wejdź ze mną w taką relację, w której będziemy mieć tajemnicę przed twoim małżonkiem, czyli nasza relacja będzie bliższa niż twoja z małżonkiem, będziemy mieć przed nim (nią) tajemnicę. trudno to teoretycznie wyjaśnić, w praktyce jest chyba zupełnie normalne, że małżonkowie mówią sobie o wszystkim. Dla mnie jest oczywiste, że moja żona wracając ze spotlkania z koleżanką opowiada mi co tamta jej mówiła. Jak ktoś tajemnicy to niech porozmawia z małżonkiem, spowiednikiem, lekarzem lub adwokatem. Jeśli zaś upublicznia swoje problemy, to musi się liczyć z tym , że rozmówca będzie lojalny bardziej wobec żony czy męża.

Mysle, ze cos w tym tekscie jest:
http://info.wiara.pl/doc/1667009.Jedna-wiara

Nam w Polsce i Europie wydaje sie, ze tylko nasze zwyczaje i tradycje przezywania wiary sa jedynie poprawne, czyli powinny byc wzorcowe dla reszty swiata. A tymczasem swiat katolicki juz dawno Europe przerosl. Nie mowiac o tym, ze Rzym wprowadzil rozne "nowinki", ktorych np Kosciol jerozolimski nie znal. Tam jezykiem liturgicznym byl grecki, liturgia byla inna, a przeciez oni byli najblizej zrodla.

A neokatechumentatem Kosciol juz sie dawno zajal.
Pytaniem jest, czy wazniejsze sa sztywne ramy "poprawnosci religijnego zachowania", czy wiara Jezusowi? Kazdy czlowiek jest inny, kazdy ma inna droge do Boga i zmuszanie go do okreslonych zwyczajow, "bo zawsze tak robilismy", to jak zmuszanie pogan do obrzezania, zeby mogli byc chrzescijanami.
Z czego On bedzie nas rozliczal?

Z neokatechumenatem mam też problem z osobą założyciela. Czytałem parę wywiadów - tak mało pokornego, zapatrzonego w siebie (te jego własne wtręty o utalentowanym malarzu, podczas gdy jego ikony... cóż nie powalają), przekonanego o swojej wybitności bufona ciężko znaleźć wśród założycieli innych grup religijnych.