Kochani, czy ktoś tak jak ja czuje się - mieszkając w wielkiej Warszawie - strasznie samotna, kochając Jezusa nie mogąc o tym wykrzyczeć w pracy, wśród swoich znajomych, nawet do własnego męża, bo odwrócą się od was, bo wyśmieją, nie zrozumieją? Ja nie mam nikogo z kim mogłabym o tym porozmawiać, podzielić się, poprosić o modlitwę w trudnych chwilach, zaoferować swoje wstawiennictwo w modlitwie... Dlaczego tak jest? W pojedynkę jest bardzo trudno. halo, czy jest tam kto??

To przykre że nawet własny mąż, niezależnie od swoich poglądów, nie umie słuchać. Choć może oboje w swoich sprawach, nieraz trudnych czujecie się osamotnieni? To pytanie otwarte, tak na marginesie.

Czy w Warszawie nie ma żadnych ruchów, grup, wspólnot gdzie mogłabyś się udać? Wydaje mi się że często problem jest bycie w "niewłaściwym" miejscu. Mam tu na myśli sytuacje gdzie problemem nie jest brak w okolicy ludzi podobnych, ale raczej to aby mogli oni do siebie dotrzeć. Tak ja Ty czujesz się sama w swoim środowisku, to gdzieś tam może czekać wspólnota, która cierpi na brak ludzi, którzy jak Ty będę gotowi do służby. Jak to wyglądam tam?

Warto poczytac Biblie na kleczaco.

Warszawa to dziwne miasto. Też mam czasami podejść do nieznajomych osób w centrum i powiedzieć coś w stylu "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" albo "Jezus was kocha". Ale oczywiście tego nie robię, bo wiem jak byłoby to odebrane - w najlepszym przypadku wzięliby mnie za osobę niespełna rozumu, w najgorszym mogłabym się spotkać z agresją.
Też sądzę, że są różne wspólnoty etc. ale nie jest łatwo przełamać się i samemu coś takiego znaleźć i się przyłączyć.
Jeśli Cię to pocieszy anezam sądzę że w innym miastach wcale nie jest lepiej. W jakichś małych miasteczkach, wsiach wszyscy chodzą do kościoła, uważają się za katolików itd. chociaż w życiu wcale nie kierują się chrześcijańskimi wartościami. Natomiast w dużych miastach mniej ludzi się przyznaje do Chrystusa, za to jeśli już ktoś decyduje się na taką drogę życia, to jest to rzeczywiście świadomy wybór, nie presja społeczności, i jest to pełniejsze, poważniejsze...

Dwa lata temu będąc przejazdem w Warszawie znajomy pastor znalazł na przystanku tramwajowym portfel z pieniędzmi i dokumentami. Niestety nie miał czasu aby załatwić to osobiście, był już w drodze juz dworzec PKP. Zatrzymał więc przejeżdżający radiowóz, wręczył zdumiałemu policjantowi portfel i zamienił kilka słów chcąc nie chcąc wspominając o Panu. Od słowa do słowa zawiązała się rozmowa. Chcąc ja przedłużyć policjanci zaoferowali podwiezienie na dworzec i rozmawiali o Bogu jeszcze stojąc przed dworcem tak, ze pastor musiał wręcz podbiegać do pociągu (dobrze, ze bilet kupił wcześniej).
Są więc przedziwne sytuacje, czasem zaskakujące, w których można rozmawiać o Bogu.
W miastach w ogóle ludzie sa strasznie samotni. Mieszkają często obok siebie latami i nic o sobie nie wiedzą. Mijają się na chodniku, w bramie, w sklepie - ciągle te same twarze przez lata, dziesiątki lat - i ciągle sobie obcy. Myślę, ze ogólnie ludzie potrzebują pewnej przestrzeni, jedni bardziej, inni mniej. W takim natłoku ciał taką przestrzeń w strefie psychicznej daje częściowa anonimowość. Oczywiście nie wszystkim to odpowiada, niektórym bardzo brakuje poczucia jedności, przynależności, grupy w której może się otworzyć. Jeżeli nie ma przyjaciół, co w dzisiejszych czasach nie jest rzadkością, to pozostają grupy "tematyczne". W warszawie jest mnóstwo grup, z katolickich wspomnę Odnowę w Duchu Świętem, Droga Neokatechumenalna, Ruch Światło-Życie (pot. Oaza) i wiele, wiele innych. W każdej można znaleźć przyjaciół dla których Bóg jest równie bliski.

Na klęcząco nie wygodnie, ja wolę w fotelu z filiżanką dobrej herbaty (przeważnie o niej zapominam i wypijam zimna wstając już z fotela).

Anezam - propozycja wspólnoty nie jest taka zła...

Nawet jeśli pominąć ruchy, to można zajrzeć do dominikanów na Freta (jest wspólnota akademicka i postakademicka), sporo wspólnot znajdziesz w Świętej Annie na Krakowskim Przedmieściu...

anezam, polecam z z całego serca uczęszczanie do jakiejś wspólnoty, znajdziesz tam wsparcie rade i prawdziwe przyjaźnie. Będziesz sie rozwijać. Ja zmieniłam dzięki pomocy Boga i uczęszczaniu do wspólnoty swoje otoczenie. Od kiedy chodzę do wspólnoty zaczęli otaczać mnie dobrzy ludzi na których mogę liczyć mam relacje które są głębokie i szczere.

no właśnie podpisuje się pod przedmówcami- dla mnie chaos i anonimowośc wielkich miast jest przerażająca, stąd też stałam się hodującą koty mieszkanką prawie wiejskich przedmieść niedużego miasta ale każdy z nas ma swoją drogę. Napewno potrzebna ci jest wspólnota w której spotkasz ludzi tak jak ty wierzących a przy okazji znajdziesz przyjaciół. I tych wspólnot w wawie jest masa. Inną sprawą jest to o czym wspomniałaś- czy twój mąż jest niewierzący? Nie macie wspólnego języka?