Hej! Mam do Was pytanie: co sądzicie o projekcie ewangelizacyjnym skierowanym do studentów (konferencje, koncerty), takim jak np otworz-oczy.pl. Myślimy, żeby coś takiego zorganizować w naszym mieście, ale nie jestem pewna co do formy...

To zamiast tego zrób masowe odmawianie różańca dla akademików, zobaczysz kto przyjdzie.
Z ludźmi rozmawia się używając ich języka, z młodzieżą używając obrazów i przekazów dla nich interesujących.
To nie szkoła, nie zgromadzisz wszystkich pod przymusem i nie zmusisz do słuchania.

Tylko w teorii - w praktyce ksiądz na rekolekcjach dla młodzieży nieudolnie uzywający "młodzieżowego" języka, sypiący średnio śmiesznymi żartami i generalnie pajacujący na ambonie wywołuje we mnie dośc mieszane uczucia Do tego jeszcze kazania o banałach na poziomie podstawówki.

Kościół nie ma się ludziom przypodobać tylko ma ich zafascynować, sprawić żeby to ludzie zaczęli naśladować kościół a nie na odwrót. Można to osiągnąć dbając o silnie konserwatywną tożsamość kościoła. Niestety postępowe rządy doprowadzają czasem do żenujących efektów (nie w oczach Boga rzecz jasna - mówię tu efektach ewangelizacji). Marzy mi się kościół spowity nieco aurą tajemniczości i ogromnej wewnętrznej siły i mądrości, odrzucający całą jarmarczną wesołkowatość i tani marketing.

Myślę, że potrzebna jest pewna analiza waszej rzeczywistości, żeby ewangelizować trzeba poznać środowisko, styl bycia, zainteresowania, problemy i pytania. Jest potrzebna pewna inkulturacja, by później być zrozumiałym i móc głosić z mocą
Wy sami możecie poznać teren i dowiedzieć się, czy takie coś kogoś zainteresuje i poruszy.

Kościół na przestrzeni wieków zmieniał się nieustannie. Ma służyć ludziom, a nie ludzie Kościołowi.
To, ze ksiądz pajacuje świadczy o braku wiedzy i wyobraźni u księdza, o oderwaniu od srodowiska do którego chce dotrzec. Kiedyś docierano do ludzi chórem, wprowadzono do kościoła instrumenty, zaczęto nawet spiewac na kilka głosów. wszystkie te zmiany były dla ludzi. Dziś młodzież ma inne klimaty muzyczne i nic dziwnego, ze próbuje się do niej dotrzeć wykorzystując współczesne gatunki. Dziś młodzież chce uczciwej dyskusji jak równy z równym, bez zbędnego moralizowania i bez okrągłych słówek i całe szczęście, ze sa osoby które chca i potrafią tak z młodzieżą rozmawiać. ta młodzież jutro będzie trzonem Kościoła - jak sobie pościelicie tak się wyśpicie.

Byłem świadkiem, jak na nabożeństwo przyszła grupa "alternatywnej" młodzieży, stali sobie w koncu pod scianą i obserwowali. W trakcie jakieś z piesni dwoje z nich wzielo się pod ramię i zaczeli tańczyc w kółko. Ksiądz to zauważył i po po piesni podjął entuzjastycznie temat chwaląc młodzież za to, że tak radośnie i spontanicznie chwalą Boga. Późniejsze kazanie takze wygłosił ad hoc trzymając się tematu. Przed końcowym błogosławieństwem poprosił "alternatywnych" aby po mszy pomogli mu ławki lekko poprzestawiać aby jeden rząd dostawić, to za tydzień będa mieli gdzie usiąć.
W następna niedzielę na koncowych ławkach były karteczki "zarezerwowane dla młodzieży" i wszyscy chętni "alternatywni" się nie pomieścili. Całe wakacje tylne ławki były oblegane, potem zamknięto pole namiotowe.

Nie wiem tylko czy mam to odebrać jako sukces księdza czy jego porażke bo młodzież się z niego naigrywała a on naiwnie wierzył w ich dobrą wolę?

Tańczenie to skrajność, nie to miałem na myśli. Miałem na myśli że księża w kontakcie z młodzieżą często na siłę próbują być cool i wychodzi to dość niemrawo. Lepiej żeby byli sobą ale mieli do powiedzenia coś co ludzi zaciekawi.

Dawid wtedy tańczył z całym zapałem w obecności Pana (2 Sam 6,14). Podczas wielu pielgrzymek bł Jana Pawła II do Afryki normą były tańce wiernych przed ołtarzem.
Dla narodów zachodu taniec przed Bogiem postrzegany jest jako profanacja, dla ludów wschodu taniec był/jest jedną z form modlitwy, uwielbienia Boga.

Wyszedł poza stereotyp, nie tego oczekiwali. W takiej "nieprzetrenowanej" sytuacji człowiek reaguje albo agresja albo staje się nadspodziewanie uprzejmy. Młodzi ucichli a ksiądz wykorzystał to aby do nich dotrzeć. I udało mu się.
Przyszli do kościoła choć pewnie mieli coś lepszego do roboty, myśleli, że zostaną ocenieni i odrzuceni a zostali przyjęci z otwartymi rękami. Nikt ich nie odsuwał, nie próbował dostosować, "ucywilizować", mieli w tej społeczności własne miejsce.
Zrozumiałeś?