Jakież są różne zachowania ludzkie w kościele.
U nas, kiedy kościół jeszcze nie był oddany i poświęcony była kaplica. W niej zbierała się nasza wspólnota licząca dość trochę ludzi. Było ciasno, co tu dużo mówić.
Ja stałam z dzieckiem na ręku (jeszcze nie umiał chodzić). Przyszła daleko po mnie moja przełożona z pracy - (o wiele młodsza ode mnie), ale, z którą na stopie służbowej nie żyłam najlepiej z tych, czy innych względów - nie ważne.
Pewna pani starsza ustąpiła mi miejsca, bo wyraźnie kiwnęła głową w moją stronę, żebym sobie usiadła z tym dzieckiem na ręku. A owa przełożona moja szybciutko zajęła mi to miejsce. Tej starszej pani zrobiło się niesmacznie, a ja zrozumiałam o co chodzi tej, co zajęła mi miejsce. Oczywiście podczas mszy nie było czasu na dzielenie się uwagami. Dopiero po wyjściu z kaplicy owa starsza pani zadała mi pytanie: "dlaczego pani się nie pośpieszyła? Ja pani ustąpiłam miejsca."
Oczywiście podziękowałam jej, a nie wgłębiałam jej w temat. Ale ta moja przełożona miała na drugi dzień w pracy ogromną satysfakcję z tego faktu, czułam to w jej głosie, między wierszami.
A taka bogobojna! Znak pokoju - podanie sobie rąk jakoś nie złączyło nas potem nigdy (z tą moją przełożoną), a szkoda.

Tomek, taka jest "procedura". Nie ma "ksiądz nie zgodziłby się na mszę". Tak wyglądają śluby osób wierzących z niewierzącymi - trudno stronie wierzącej odmówić sakramentu przecież... Msza jest normalna, różnica polega tylko na niewspominaniu przez osobę niewierzącą Boga, czyli niewymówieniu dokładnie tych słów, o których piszesz.

To naprawdę zawsze się tak odbywa; zamiast się smucić należy się cieszyć, że w ogóle na ślub kościelny się zgodził