Rozpoczyna się tydzień modlitw o powołania kapłańskie i do życia konsekrowanego. Ja odczuwam silne powołanie do życia konsekrowanego ślubami czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i pokory w świeckim instytucie życia konsekrowanego, karmelitańskim instytucie Elianum.
Chciałabym złożyć te śluby : "Tobie, Królu wieków, potężny i wspaniały Boże, w Trójcy Świętej jedyny... ślubuję czystość, ubóstwo, posłuszeństwo i pokorę zgodnie z Konstytucjami Świeckiego Instytutu Karmelitańskiego Elianum".
Proszę o modlitwę w intencji mojego powołania. Co myślicie o świeckich instytutach życia konsekrowanego? Może ktoś z Was w takim instytucie już jest?

Przepraszam, ale nie rozumiem sensu modlitw o powołania. Po co się modlić w tym celu skoro to tylko od woli Boga zależy kogo do czego powoła?

Jednak ludzie mają pewne problemy z "odkryciem" swojego powołania
Bóg nas powołuje - jednak my nie zawsze Go słyszymy....
Chyba w tym jest rzecz...

Asiennko, napisałaś mi więc o rozeznaniu, a to przecież jest sprawą zupełnie odmienną niż powołanie o które w tym przypadku wznoszona jest modlitwa. Nie uważam więc, aby rzecz była w tym co napisałaś. Zresztą nawet jeżeli chodzi o rozeznanie, to chyba jedyną osobą której modlitwa może mieć w tej kwestii coś do powiedzenia jest sama osoba która chce rozeznać swoje powołanie. Ona może się modlić o mądrość i poprzez swoją modlitwę odkryć do czego się nadaje, osoby trzecie nie mogą tutaj nic zdziałać. W końcu Bóg pragnie, aby każda osoba zrozumiała swoje powołanie i na pewno robi to co może aby tak się stało - modlitwa osób trzecich przecież nie dostarczy Bogu jakichś super środków by dzięki niej mógł do człowieka przemówić.
Nadal więc nie rozumiem jaki sens ma modlitwa o powołania, a zaczęło mnie to zastanawiać już na dzisiejszej mszy gdy usłyszałem wezwanie do modlitwy w tej intencji. Nie mogę modlić się w jakiejś intencji jeśli nie uważam, że to ma sens i szczerze mówiąc zastanawia mnie też dlaczego ludzie się w tej intencji modlą. Jeśli rozumieją sens tej modlitwy to mam nadzieję, że mi go wytłumaczą, jeśli zaś nie rozumieją to ja z kolei nie rozumiem ich postawy modlenia się nie wiedząc tak właściwie o co i po co.

Dlaczego? Bo potrzeba nowych powołań. Modlitwa to wyraża, po prostu...

I pewnie - może zaowocować umocnieniem lub wzbudzeniem powołania w konkretnym człowieku. Ale też zmienia tych, którzy się modlą. Choćby o tyle, że na informację o czyims powołaniu nie będą wydziwiać, tylko wesprą.

Bóg działa w modlitwie też na tego, który się modli - otwiera też jego serce. Bo powołanie nigdy chyba i żadne nie jest "sprawą prywatną między mną a Bogiem, na którą nikt inny wpływu mieć nie może". Bo jednak bardzo wiele - dla usłyszenia i przyjęcia powołania - może zrobić otoczenie. Rodzina, przyjaciele, znajomi... Obcy ludzie, którzy mówią "potrzeba"... Bez Łaski nie ma powołania - ale czasem otoczenie nie pozwala jej dostrzec...

Zgadzam się, ale wpływ otoczenia na przyjęcie powołania nie następuje w sposób nadprzyrodzony czyli poprzez modlitwę, ale poprzez normalne ludzkie interakcje.

Mam rozumieć, że całym sensem modlitwy o powołanie jest skłonienie ludzi do refleksji "czy to może nie ja jestem powołany do zakonu/kapłaństwa"? Jeśli tak to szczerze mówiąc zastanawiam się czy Bóg ma cokolwiek wspólnego z ewentualnym skutkiem tej modlitwy, bo cały jej "przebieg" odbywa się w człowieku. Osoba modląca się, wypowiadając słowa poddaje je refleksji i w jej wyniku dochodzi do wniosku, że droga zakonna/kapłańska jest jej powołaniem. Tak więc cała przemiana i końcowy efekt dokonuje się w człowieku bez żadnego oświecenia lub specjalnej ingerencji ze strony Boga. Modlący się człowiek po prostu zaczyna dostrzegać wezwanie któe towarzyszyło mu od jego narodzin - sama modlitwa o powołanie nie powoduje jakiejś dodatkowej zachęty lub silniejszego wezwania.
Dobrze to rozumiem?

Ja rozumiem - modlić się o powołania.

Ale jak widzę napisaną przed mszą intencję: "za X i Y, aby zostali powołani na kapłanów...", to mi się słabo robi.

Zaraz - o czy my mówimy Modlić się należy o to, żeby wnuczek księdzem został - czy żeby rozeznał właściwie powołanie

Hmmm
Wiesz, myślę, że Bóg i tak nie zrobi czegoś, co Mu nie pasuje A może tego akurat chce? W końcu jak się modlisz o zdrowie, to też o konkret, a nie o to, żeby Bóg zdecydował, czy masz być zdrowy czy chory.

Choć rzeczywiście - chyba bym nie ogłaszała takich intencji, nie ma obowiązku wymieniania intencji głośno

Chodzi o to, że przed mszą ludzie piszą na kartce intencje, które są odczytywane w ramach modlitwy powszechnej.

Ja tej intencji, z imionami, nie odczytałem - tylko bez tego.

Zaznaczm, skonsultowałem się wcześniej z księdzem - zgodził się, że w takiej prośbie należy odpuścić imiona.

Jo_tko, jeśli może Bóg akurat chce a i tak nie zrobi czegoś co Mu nie pasuje, to po co się w takiej kwestii modlić?
Zdrowie to jednak coś innego niż określenie drogi życiowej lub wewnętrzna przemiana. Wpływanie na ciało nie wiąże się z wpływaniem na wolną wolę, zaś wpływanie na czyjeś decyzje tak.
Mam nadzieję, że ktoś jednak się do mojej przedstawionej w poprzednim poście teorii odniesie

Nie uznaję modlenia się "żeby X znalazł mądrą i dobrą żonę, a żeby Y został księdzem". To jest po prostu stawianie Bogu warunków - traktowanie Go jak złotą rybkę: ja to sobie wymyśliłem, a Ty zrób, żeby tak było.

A gdzie w tym wszystkim wola Boga

Nie zauważyłam Twojego poprzedniego postu...

- Sens modlitwy o nowe powołania wynika z ich potrzeby i uznania, że są dziełem Łaski.
- Sens modlitwy to też otwarcie na powołanie, na głos Łaski.

Twoją teorię rozumiem nastepująco:
Bóg "włożył" w człowieka powołanie w chwili jego urodzenia i zadaniem człowieka jest się do niego "dokopać". Nie wiem, czy to dobre stwierdzenie...

Bo mogę sobie wyobrazić człowieka, którego powołanie w jakiś sposób legło w gruzach. Mogę sobie wyobrazić kobietę, którą mąż zostawił w kilka lat po ślubie, dzieci nie mieli. I co z jej powołaniem do życia w rodzinie? Jak ma je realizować? Mogę sobie wyobrazić seminarzystę, który na skutek jakiegoś wypadku albo czyjegoś działania stracił wzrok. Co z jego powołaniem do kapłaństwa? Nie było go? Mogę sobie wyobrazić człowieka, który tak ucieka przed własnym powołaniem, że wchodzi w coś zupełnie innego - w zupełnie inne życie, które tamto przekreśli na zawsze. Czy to znaczy, że jest przegrany? Że jego życie przestaje mieć sens? Widziałam artykuł o misjonarzu, który zachorował bodaj na stwardnienie rozsiane. Jeździ na wózku. Jest duszpasterzem chorych, w Polsce, nie w Afryce. Powołanie misyjne może wyrzucić do kosza? Jego życie przestało mieć sens? Nieprawda przecież! Nie było go? Przeciez też nieprawda...

Myślę, że Bóg wie, co wybierzemy, jaki będzie "efekt końcowy" - ale i jakoś wpasowuje się w nasze wybory i zdarzenia naszego życia. W nasze pragnienia, marzenia, może nawet lęki. Jest w stanie je wykorzystać, zamienić w dobro, w wartość.

Zobacz - o powołaniu kapłańskim, zakonnym, myslisz jak o powołaniu. Ale o założeniu rodziny? Ile osób myśli, że to powołanie? Nie mniej ważne? Ile osób podejmuje je po gruntownym rozważeniu? A jednak je otrzymują, na zawsze.

Myślę więc, że modlitwa może sprawić, że Bóg obdarzy nas konkretnym powołaniem.

Myśląc Twoim torem Incognito, to w ogóle nie ma sensu o nic się modlić. Wszak wszystko zależy od suwerennej decyzji Boga.

I może miałbyś rację, ale przecież w Ewangelii sam Jezus każe się modlić o powołania.

Dobitny argument

Właśnie nie wiadomo czy do końca jest tak, że Bóg już i tak z góry założył ile będzie nowych księży w danym roku i modlitwa nie ma sensu. Bóg przecież współpracuje z człowiekiem i oczekuje od niego działania. Natomiast nie ma sesnu chyba modlenie się o powołanie dla siebie. Można jedynie modlić się o rozeznanie swojego powołania, o którym Bóg już wie od dawna.