Istnieje również karmelitańska metoda św. Teresy od Jezusa oraz metoda sulpicjańska, która swoją nazwę zawdzięcza paryskiemu seminarium pod patronatem św. Sulpicjusza; opracowali ją różni ludzie, nieustannie doskonaląc jej szczegóły.

Ks. Edward Walewander,
"Zjawisko medytacji w dzisiejszym świecie" (w: "Medytacja")

Od XV wieku rozmyślania wyrastające z tradycji chrześcijańskiej bywały ujmowane w sposoby ich praktykowania, zwane metodami. Najbardziej znana jest chyba metoda ignacjańska, co do której szczegółowe wskazówki znajdują się w "Ćwiczeniach duchowych" założyciela jezuitów św. Ignacego Loyoli. Inne metody stosowane są przez duchowych synów św. Franciszka z Asyżu, a inne przez dominikanów; wśród zabytków języka polskiego znajduje się rękopis rozmyślań dominikańskich pochodzący z XVI wieku. Metodę ignacjańską uprościł i przystosował do użytku ludzi świeckich wspomniany już św. Franciszek Salezy. Istnieje również karmelitańska metoda św. Teresy od Jezusa oraz metoda sulpicjańska, która swoją nazwę zawdzięcza paryskiemu seminarium pod patronatem św. Sulpicjusza; opracowali ją różni ludzie, nieustannie doskonaląc jej szczegóły. Należy również wspomnieć o metodach św. Karola de Foucauld. Jedna z nich polega na uświadomieniu sobie w akcie wiary, co się zamierza czynić, a następnie - na przykład po lekturze fragmentu Nowego Testamentu - zapytaniu Boga, co ma nam do powiedzenia. Później należy zapewnić Boga, że właśnie to chciało się Mu powiedzieć, wreszcie zamilknąć i tylko wpatrywać się w Ukochanego.

Która z tych metod jest najlepsza? To niewłaściwie postawione pytanie, bo znawcy duchowości podkreślają, że każda jest dobra, jeśli jest skuteczna, to znaczy - o ile zachowuje istotę rozmyślania i pomaga w jego praktykowaniu.