@Kanao
Domyślam się, że to do mnie adresowany był Twój ostatni wpis.

Zarzucasz mi nieznajomość katolickiej teologii, ale to ja pisałem o pięciu warunkach dobrej spowiedzi - a Ty wskazujesz na tylko jeden. To ostatecznie ile ich jest?

O pokonaniu wstydu przyznania się do grzechu spowiednikowi pisałem jako od "koszcie" ponoszonym mentalnie przez penitenta, a nie jako o "warunku ważnej spowiedzi". Ale w tych "pięciu warunkach dobrej spowiedzi" nie ma tego, co najważniejsze: odwołania się do krzyżowej ofiary Jezusa.
A NT stwierdza (odwołując się do ST):
I prawie wszystko oczyszcza się krwią według Prawa, a bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia /grzechów/. (Hbr 9,22)

A więc ponowię i wyjaśnię swój zarzut: w kwestii odpuszczenia grzechów, w teologii katolickiej częściej pojawia się temat władzy (rzekomej władzy odpuszczania grzechów przez katolickich biskupów i prezbiterów), niż motyw krzyżowej ofiary poniesionej przez Chrystusa.

Na pewno nie było to złe. To dobry wybór. Nawet bardzo dobre. Ale udzie mawiają, że lepsze jest wrogiem dobrego. Mam tu na myśli decyzję powodowaną strachem przed piekłem oraz decyzję powodowaną miłości do Boga. Obie motywacje są dobre. Ale ta druga, lepsza. I trudniejsza.
Masz całkowitą rację w tym, że te koła ratunkowe są skuteczne i warto z nich korzystać. I zachęcać innych do korzystania z nich. Każde prowadzi do Boga.
A żal doskonały, jest doskonałą drogą. Niedawno będąc w stanie poważnego zagrożenia życia rozmyślałem na ten temat. Ale jak to zrobić. Jak wzbudzić ten żal doskonały w praktyce.
Trzecim tematem, który poruszyłaś jest wypełnianie zobowiązań związanych ze szkaplerzem. Na tym to właśnie polega. Jesteś wielka. Bardzo dobrze czynisz. Bóg Cię kocha. Widzi wielkie dobro w Tobie. Miłość zwycięża grzech.

Czekam na info, że już jesteś wolna od niepokoju.


Kiedyś podałem warunki. Przypomnę:


Masz rację, postanowienie poprawy jest jednym z nich. Natomiast poczucie wstydu można powiązać z żalem za grzechy. Wydaje mi się, że poczucie wstydu jest formą żalu. Jednak w warunkach jest użyte słowo "żal".

"rzekomej władzy odpuszczania grzechów przez katolickich biskupów i prezbiterów"

Na pewno mają większe prawo legitymizować się tą władzą niż protestanci. Pozdro

@up Jestem prawie pewny że sam żal za grzechy wystarcza do odpuszczenia grzechów

Dzisiaj jest dzień, kiedy już się nie denerwuje aż tak. Wczoraj naczytałam się opinii jakiegoś Amerykańskiego księdza (nie pastora, choć znalezienie takich źródeł jest ciężkie). Napisał bardzo fajne dwa artykuły o tzw. Wyzwaniu Bluźnierstwa z 2006 roku, otworzyło mi oczy. Tam ludzie dobrowolnie przekiinali Ducha Świętego, bo im ktoś powiedział, że jak to powiedzą to robią grzech niewybaczalny. Takie przekroczenie linii, od której nie ma powrotu. Trzeba zaznaczyć że robili to ludzie, którzy siebie nazywali ateistami. Więc nie wiem czy oni mogą popełnić taki grzech. Ale ten ksiądz mówił, że ulegli kłamstwu i dla Boga to jest niewiążące. Więc i on ma nadzieję, że chociażby część z nich wróci. Czytałam też, że niektórzy robią to specjalnie, bo tak się boją przypadkowo popełnić ten grzech, ze robią go specjalnie, żeby potem nie myśleć (jak ja ). Niezbadane są ludzkie głowy.
Więc wychodzi na to, że zawsze jest wyjście i nadzieja. Co mnie strasznie podbudowało wczoraj

Pod warunkiem, że jest to żal doskonały. W KKK są trzy kanony dotyczące tego tematu:
1451 Wśród aktów penitenta żal za grzechy zajmuje pierwsze miejsce. Jest to "ból duszy i znienawidzenie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości".
1452 Gdy żal wypływa z miłości do Boga miłowanego nade wszystko, jest nazywany "żalem doskonałym" lub "żalem z miłości" (contritio). Taki żal odpuszcza grzechy powszednie. Przynosi on także przebaczenie grzechów śmiertelnych, jeśli zawiera mocne postanowienie przystąpienia do spowiedzi sakramentalnej, gdy tylko będzie to możliwe.
1453 Także żal nazywany "niedoskonałym" (attritio) jest darem Bożym, poruszeniem Ducha Świętego. Rodzi się on z rozważania brzydoty grzechu lub lęku przed wiecznym potępieniem i innymi karami, które grożą grzesznikowi (żal ze strachu). Takie poruszenie sumienia może zapoczątkować wewnętrzną ewolucję, która pod działaniem łaski może zakończyć się rozgrzeszeniem sakramentalnym. Żal niedoskonały nie przynosi jednak przebaczenia grzechów ciężkich, ale przygotowuje do niego w sakramencie pokuty.

Doskonale.

Tak jest.. Dopóki człowiek żyje, dopóty ma szansę. Byle tylko chciał z niej skorzystać. Bóg zawsze czeka z wyciągniętą ręką.