Mamusia nie mówiła?

Mówi wiele rzeczy, czasem stosuje reprymendy, jest sprawna, sama gotuje, piecze ciasta, co jest wielką Łaską Bożą, bo ma ponad 90 lat.

Moje lata to, w przeliczeniu na kobiece, 96. Też sam robię zakupy, gotuję, piorę , sprzątam, odkurzam i wkurzam się zwłaszcza na niektóre wypowiedzi czterdziestego piątego. Kiedy zmądrzeje? Czas szybki biegnie, mogę potwierdzić!

A w ostatnim Sanatorium miłości pewien pan ogłosił, że dopiero gdy został bez żony w wieku 60 lat po raz pierwszy w życiu otworzył pralkę i dotknął żelazka.

Po ilu spowiedziach można stwierdzić, że nie pomaga, i że może wypadałoby wybrać się wreszcie do specjalisty, lekarza?

Mam wrażenie, że w tym przeliczonym wieku to raczej niemożliwe, a nawet nie wskazane. Po pieprzysz sobie wszystko to, co przejąłeś za „właściwe”. Życie to nie zakupy, gotowanie, sprzątanie, wkurzanie się i odmierzanie jakiegoś stworzonego przez umysł, czasu.
Życie nie jest problemem do rozwiązania, lecz tajemnicą, którą należy przeżyć, jest tym co przydarza się nam w czasie, gdy jesteśmy zajęci planowaniem innych rzeczy.
Czy chociaż przez chwilę żyłeś, czy przez cały czas byłeś i jesteś zajęty planowaniem lub wspominaniem?

Warte zastanowienia. Słuchałem wczoraj Dworzaka pierwszej symfonii. Słabe, choć już są kiełki. Fakt, jego wielkość krystalizuje się dopiero w IV, a rozkwita w VI i wszystkich kolejnych aż do IX.
Ale czy słuchając żyłem ? Więc chyba nie całkiem, bo nurtowała mnie myśl, czy wzmacniacz jest dobrze wysterowany i czy herbata ma smak cytryny.

Nie poznaję Cię! Piszesz, jakbyś już zaczął myśleć!

Żyje dziecko biegające za motylem, zbierające muszelki nad brzegiem morza, budujące zamki… Ono nie myśli w jakim celu biegnie, czy muszelki mają wartość, ile powinno ich nazbierać, jak długo zamek postoi…Ono nie widzi, nie czuje siebie, jego niema, jest „bieganie, zbieranie, budowanie”. Dla niego, nie ma wczoraj, nie ma jutra, nie ma zmartwień, trosk, jest "Tu i teraz".
W tym przypadku nie żyłeś, myślałeś o życiu, wzmacniacz, herbata, IV; VI; IX…. Żyłbyś, gdybyś stał się „słuchaniem”. Stając się „słuchaniem” odnajdujesz również odpowiedź na pytanie kim jesteś. Wspomnij te momenty, a jak domniemam miałeś ich sporo, gdy ze słuchającego stałeś się "słuchaniem". Co staje się ze słuchającym, czy on nadal jest, czy postać jego znika.

To chyba analogicznie , jak z wiarą, której smak wielu poznaje dopiero wtedy, gdy straci zdrowie, doświadczy cierpienia ponad miarę albo z jakiegoś powodu mózg zacznie pracować

Masz rację. Pamiętam takie momenty z młodości. Przy słuchaniach po raz pierwszy.
To, o czym mówisz nazywa się przyczynkarstwo. Tak mi się porobiło. Zamiast robić zdjęcia,
testuję który obiektyw lepiej ostrzy.
Z drugiej strony może wcale bym nie chciał zbyt dokładnie wiedzieć, kim jestem?
A nuż okazałoby się, że należy być kimś innym? Trochę jednak strach.

Z tym mózgiem to chyba trochę się sam pocieszasz. Na świecie jest odwrotnie. Ale rozumiem, każdy ma prawo do obrony swych pozycji i pocieszania się w chwilach zwątpienia.

Czytając zeznania ludzi cierpiących na rozmaite schorzenia neurologiczno-mózgowe można się dowiedzieć, jakie przemiany odnośnie wiary przeżywają ci ludzie. To niejednokrotnie burza udręczonych myśli, przemian duchowych, utraty wiary i/lub intensywnych powrotów do niej... (znajdziesz o tym w: Agnieszka HUF, Szczeliny. Bóg w popękanej psychice, Gość 2025; autorka wyszukiwała ludzi z taką problematyką))

Raz piszesz, że poszukujesz, następnie odstępujesz zasłaniając się strachem. Co możesz doświadczyć pod wpływem strachu? Strach jest antytezą wolności. Im większy strach, tym mniejsza możliwość buntu. Spójrz, państwo, społeczeństwo, kościół, praktycznie wszyscy chcą, abyś żył w stanie nieustannego strachu. Strachu przed wszystkim, znanym, nie znanym, śmiercią, piekłem, że nie zrobisz sobie nazwiska, że będziesz nikim…. Wszyscy wokół ciebie od urodzenia tworzą strach. Żadne dziecko nie rodzi się ze strachem. Każde dziecko rodzi się z wolnością, wątpliwościami, buntem, indywidualnością, niewinnością – wszystkimi wspaniałymi cechami. Ale jest bezradne, zależne.
Takim byłeś ty, ja. Dorosłeś, możesz spróbować obrać cebulę warstwa po warstwie, patrząc, jak strachy zostały w tobie stworzone, jaki byłeś łatwowierny, jak ludzie wykorzystywali twoją niewinność.
Ksiądz nie miał pojęcia o Bogu, a jednak cię oszukał i udawał, że zna Boga. Nie miał pojęcia o niebie i piekle, a jednak zmusił cię do strachu przed piekłem, do ambicji nieba. Stworzył chciwość, stworzył strach. Nie chodzi o to by go winić, przecież on sam był/jest ofiarą innych ludzi. Zdejmujesz następną koszulkę i możesz spojrzeć wstecz, twój ojciec, matka nie byli świadomi tego, czego nauczali, co ci mówili.

Ten strach sprawił, że nie fotografowałeś, lecz dbałeś by ujęcie było z godne z regułami. Popatrz na małe dziecko, ono robi zdjęcia i jest radosne, zadowolone z każdego zdjęcia. Takim będzie, dopóki nie usłyszy: nie zachowałeś proporcji, obciąłeś nogi, głowę, nie ta przysłona. Czar robienia zdjęć prysł. Pojawia się strach, przed zrobieniem następnego zdjęcia.

Cierpisz na jakiś zespół, w którym wyeksponował się strach? Nie, w Kościele nie eksponuje się strachu. Nawet chyba wcale nie. Nauka o piekle, zresztą wcale nie dominująca, gdzieniegdzie nawet niemal przemilczana, jest tylko informacją, nie straszeniem. Odpowiedź strachem jest bardzo osobista. On wie: