Osoby bardzo religijne, a przy tym wrażliwe, mogą doświadczać poczucia winy i wstydu, w wyniku konfrontacji wysokich oczekiwań względem siebie z własnym postepowaniem, czy decyzjami. Obiektywnie nieuzasadniony stan permanentnego lęku przed grzechem może prowadzić do zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnych i chronicznego poczucia winy.
Gdyby ktoreś z moich nastoletnich dzieci było w podobnej sytuacji, to wolałbym aby porozmawiało, ze mną zamiast z ksiedzem. Istnieje bowiem ryzyko, że spowiednik pochwali jedynie czujność takiej osoby, ale też i zbagatelizuje problem.