Nie wiem od czego zacząć zacznę wiec tak dzisiaj dowiedziałam się o śmierci mojego ojca, którego nie widziałam od 12 lat. Mieszkał w innym kraju. Od około 2 tygodni ciagle mówiłam do mojej mamy o wybaczeniu które nas uwalnia, ze chciałabym z nim porozmawiać powiedzieć mu że wszystko mu wybaczam. Oglądałam jego zdjęcia. Myślałam do tej pory że jest mi obojętny a dzisiaj okazało się jak bardzo go kochałam, jak silna więż mnie z nim łączyła i czuję jego niesamowitą bliskość której za jego życia na ziemi nie czułam. Jeżeli ktoś kto to czyta nie rozmawia z ojcem, mamą, bratem lu siostrą mam dla was jedno zdanie "Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą"

Ale oni nie odchodzą- tylko kończą pewien etap...Mamy nadzieję, że ich spotkamy w niebie, gdzie nie będzie juz rozstania...

A miłość to niekoniecznie rozmawianie z kimś- to przede wszystkim walka o jego zbawienie....

Najgorsze jest to że mozna miec tylko nadzieje ...bo jak jest po smierci nie wie nikt ;(

Nie ma nic bardziej przykrego niż uświadomienie sobie, że człowiek za mało kochał... w momencie, gdy nie można już kogoś, kochać, bo właśnie odszedł.

Wtedy bardzo często dochodzimy do wniosku, że to, co na poróżniło,nie było tak istotne jak się wcześniej wydawało.

Wszyscy znają początek wiersza x Jana, ja przytoczę kolejne jego strofy:
zostaną po nich buty i telefon głuchy
tylko to co nieważne jak krowa się wlecze
najważniejsze tak prędkie ze nagle się staje
potem cisza normalna więc całkiem nieznośna
jak uroczystość urodzona najprościej z rozpaczy
kiedy myślimy o kimś zostając bez niego