Hm… A jeżeli mamy do czynienia z osobą nieśmiałą i generalnie stroniącą od ludzi, która ten wyjątkowy okres Wielkiego Postu (bo on właśnie daje motywację do działania) chciałaby przeznaczyć na pokonanie pewnych barier i słabości w myśl „pracy nad sobą”? Chyba wszystko jednak zależy od intencji – jeśli ktoś idzie na kurs tańca, bo zależy mu na tym, żeby dobrze się bawić, to chyba jednak lepiej poczekać do końca Wielkiego Postu; jeśli ktoś idzie ze świadomością, że na początku będzie mu trudno przede wszystkim ze względu na słabo rozwiniętą umiejętność kontaktu z (nowopoznanymi) ludźmi, to nie wydaje mi się to błędem. Więcej, można by (przynajmniej tak mi się zdaje) uznać to za postanowienie Wielkopostne – przez otwarcie się na ludzi, otwieramy się na Chrystusa, zbliżamy do Niego

Plus, a może wiara w mięso i huczne zabawy to przykład odejścia od Boga? Rozumiem, że wegetarianie zostaną zbawieni poza kolejką, bo zrobili sobie post na całe życie? Ktoś dobrze napisał, że wszystko zależy od osoby. Jak dla mnie post w obecnych czasach to przykład hipokryzji i wygody. Wygodniej niektórym nie jeść mięsa i słodyczy w Wielkim Poście niż zrobić sobie przerwę w obgadywaniu sąsiadek po Mszy Św..

Tańczcie i bawcie się w inteligentny sposób, jeśli musicie, ale w zamian pomóżcie staruszce na ulicy. Bóg was kocha. Nie róbcie z siebie ofiar losu, nie prowokujcie poczucia winy, bo to jest złudne uczucie, że za wszystkim stoi sumienie...

Widać żeś niewierzący w Jezusa, tylko czemu chcesz innych odciągać od Boga.
Wielki Post jest czasem wewnętrznej przemiany, do tego wykorzystujemy czas, aby stać się ludźmi, a nie bydłem sterowanym przez własne popędy i konsumpcyjne reklamy wmawiające, że jak zagłuszysz swoją świadomość, to będziesz szczęśliwy. Pozostaniesz jedynie konsumentem.
Współczuję Ci, modlitwa w twojej intencji +