Czy jeżeli od jakiegoś roku nie odzywamy się z bratem, to jak raz się z tego wyspowiadałęm to muszę ciągle...bo do tej nie rozmawiamy ze sobą...?

A może warto by było się z bratem pogodzić? (bo rozumiem, że nie rozmawiacie ze sobą z powodu jakiegoś sporu?)

Trwanie w złości, nienawiści jak najbardziej jest grzechem... A przystępując do spowiedzi powinieneś w sobie wzbudzić przynajmniej chęć przebaczenia, no i warto jakieś kroki w kierunku tego pojednania podjąć...

Bo spowiedź to nie tylko kwestia pojednania się z Panem Bogiem, ale również z bliźnimi (patrz np ostatni z warunków dobrej spowiedzi: "Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu").

Nie wiem na czym dokładnie problem polega, ale... warto wybaczać

Przypominam też co jest fundamentem w kwestii takich sporów i ewentualnego przystępowania do Komunii:


Więc jeśli jesteście na siebie zagniewani, to zanim w ogóle zechcesz podejść do Ołtarza po Ciało Chrystusa idź się z nim pojednaj!

Zamiast marudzić to kup flaszkę i idź do brata. Wystarczy znaleźć w sobie choc trochę siły i powiedzieć;
- Wiesz stary jest w tym trochę mojej winy że...
A reszta z górki. Uwalniasz siebie i jeszcze księdza od wysłuchiwania pierdół.

Powodzenia[/i]

Dzięki wszystkim ...ale nie znacie charakteru mojego brata

Wcześniej dużo ze sobą przebywaliśmy...teraz wszystko się zmieniło..więc czy to grzech jeżeli chodzę do komunii po jedej spowiedzi z tym tematem...pojedanie z moim bratem jest bardzo trudne..a ja dosyć wystydliwy..i wogóle...zawsze z bratem gadaliśmy tylko o sporcie...więc nigdy jakiś uczuciowych nie podejmowaliśmy...

Nikt nie powiedział, że będzie łatwo...

I zamierzasz w takim zawieszeniu trwać zawsze?
Naprawdę, myślę, że warto się z bratem pogodzić...
A może on tylko czeka, żebyś do niego wyciągnął dłoń na zgodę?

Jeśli spowiadasz się z tego zagniewania na brata, to oświadczasz wolę poprawy! Jeśli zaś mówisz, że chcesz się poprawić,ale w sercu i tak wiesz, że tego nie uczynisz - kłamiesz. A kłamliwa spowiedź jest gorsza niż jej brak. Zastanów się czego oczekujesz. Chcesz naszego usprawiedliwienia? Nie czekaj na nie. Idź pojednaj się z bratem, a następnie do spowiedzi i Komunii.

z tego co ja zrozumialem to kolega nie gada z bratem bo poprostu nie ma z nim o czym gadać, a nie ze sie poklocili czy cos. Ja mam podobny problem ze swoim bratem, tez za bardzo z nim nie gadam bo kompletnie mnie nie interesuje to czym on sie interesuje i czuję ze jakbym sie tym zainteresowal to tylko by mi to zaszkodzilo, wiec raczej staram sie tego unikac, a brat jest starszy i mysli ze jest mądrzejszy i olałby to co mialbym mu do powiedzenia na temat jego zainteresowan i jeszcze by mnie wysmial przy okazji.

Najważniejsze, abyś ty nie miał do brata jakichkolwiek prentensji, żalu czy gniewu.

Później ważne jest, aby on wiedział, że nie czujesz do niego ww. uczuć i chcesz się z nim pojednać.

Jeśli odmówi, to już nie twoja wina, że tak uczynił - człowieka do niczego nie można zmusić i nie powinieneś mieć w tym wypadku grzechu z tego powodu, chociaż warto jednak nieustannie dążyć do pojednania.

Njalepiej opisz sytuacje taką jaką jest, bo oczekujesz więcej niż dajesz (piszesz). Czemu tak jest, co się stało, czy wasza relacja wcześniej była naprawde inna i dlaczego, co się zmieniło?

Ja bym zadał sobie na Twoim miejscu pytanie co zrobiłem dla tej relacji. Jeśli wyciągnąłeś rękę, jeśli załowałeś, a brat to odrzucił to nie jest już Twoja wina. Wyspowiadałeś, się podtrzymujesz wolę pojednania, jest ok. Ale jeśli sam dokładasz swoje trzy grosze do tej sytuacji to trudno mówić wogóle o sensie spowiedzi. Postanowienie poprawy to podstawa. Jęśli się nie udało, również z Twojej winy, to wypada postanowić mocniej i znów iść.

Jeśli nawet nie próbowałeś rozmawiać, to trudno mówić o postanowieniu poprawy.