A kto dziś nie ma problemów emocjonalnych albo kompleksów? Od dawien dawna funkcjonuje powiedzenie, że ludzi normalnych nie ma. Życie jest ciężkie, bywa straszne ale cała sztuka w tym, żeby między ściśniętym żołądkiem, łzami i pampersami umieć odnaleźć wartość chwil pozytywnych, drobnych gestów, zdarzeń, żeby umieć się cieszyć taką miłością o jakiej pisze Alipiusz – piękną, radosną, pociągającą, bliską stanowi zakochania. Żyjemy dla Boga i ludzi ale również dla siebie, a życie także „po to jest żeby pożyć”.

Jest nadzieja, że dziś, w roku 2011, nie ma już chrześcijan, którym miłość Bliźniego kojarzy się wyłącznie lub głównie z seksem, a miłość do Boga z błaganiem, by On przebaczył nam nasze grzechy.

Mimo to, Przykazania Miłości objawione przez Chrystusa, jako największe przykazania, wciąż nie przebiły popularnością przykazań Mojżeszowych.

Konieczność objęcia miłością wszystkich bliźnich, w sposób bezwarunkowy wydaje się być propagowana bardziej poza Kościołem Katolickim, niż wewnątrz niego. Bezwarunkową miłość głoszą i starają się czynić buddyści, dawni hippies, współcześni zwolennicy New Age w jego najróżniejszych odsłonach. Jednak nie katolicy.

Dlaczego tak jest?
Dlaczego Chrystus dociera ze swoja nauką nieraz bardziej do ludzi spoza Kościoła, niż do tych wewnątrz Kościoła? Czy rzeczywiście dlatego, że Dekalog odnosi się do konkretnych wymagań a Przykazanie Miłości, nie dość, że mało konkretne, to jeszcze bardzo trudne w realizacji?

A kto powiedział, że pełna harmonia z Bogiem to łatwe zadanie?

Może te Przykazania Miłości do Kościoła Katolickiego nie docierają w pełni?

A może ja się mylę, i mój niepokój jest bezsensowny?

Jak myślicie?

Przykazania miłości mają wykonawczy załącznik w postaci Dekalogu. To znaki drogowe prowadzące ku miłości. Ludzie mieliby trudności z interpretowaniem przykazań miłości. I tak mają, bo sądzą, że mamy lubić wszystkich ludzi. A tego człowiek nie potrafi. Ma ich kochać, czyli chcieć ich dobra.