No wreszcie Jakoś ciężko mi ostatnio idzie przekazanie tego o co mi chodzi


Wiem Ale to się łatwo mówi - bo szatan kusi, i trochę brzmi jak wymówka. A to w końcu ja chodzę skrzywiona i to mnie widzą inni - to chciałam powiedzieć, nie stawiac zarzuty komukolwiek


I o tym mówię. Chrześcijaństwo jest religia nadziei i radości - nie jest smutne. Nie wiem, czy tylko w Polsce - nie znam innych krajów. Pytanie tylko - co z tym zrobić - również w sobie?

jotko, mimo to nadal sie nie rozumiemy
moje pisanie nie jest zwalaniem winy na złego po prostu to odkrycie mechanizmu, jaki w nas jest - a ze wiąże sie z osoba zlego - coz, ja nie wiem i nie umiem konkretnie powiedziec, co jest, a co nie jest w danej chwili we mnie od zlego ...



hmm, a co Ty robisz/robiłas?

Właśnie się zastanawiam, Elka
Bo życie nie jest i nie będzie bajką, udawanie czegokolwiek sensu nie ma za grosz, i bywa ciężko. To są fakty i uciec przed nimi się nie da - w końcu nikt nie obiecywał, że będzie łatwo, nie?

Zastanawiam się tylko - co mówię. Ile mówię o cierpieniu - ile o tym, że jakie by nie było nie ma we mnie rozpaczy, załamania. Ile o tym, że nie mam już siły - a ile o tym, że przecież to nieistotne, czy je mam czy nie (czy czuję się "na siłach", czy nie) - bo i tak wstanę i pójdę dalej, najwyżej trochę sobie "pokrzyczę i ponarzekam" I że to wszystko zawdzięczam Bogu?

Jak często do mnie samej dociera, że mimo wszystko, cokolwiek się nie dzieje, JESTEM SZCZĘSLIWA? Z całym bólem i brakiem, który przecież jest? Rozbiciem, skołowaniem, zmęczeniem, śmiercią i czym tam jeszcze. I jak często dziękuję?

I czy to "smutne polskie chrześcijaństwo" to nie jakas maniera? Że nie wypada byc szczęśliwym? I ile jest jej we mnie?

jo_tka, no masz rację, niestety "Radujmy się!" słyszę 2 razy do roku, przy okazji świąt Bożego Narodzenia i wielkanocnych.... Żałość i trwoga, umartwienie i wpędzanie, nieustające, w poczucie winy przez resztę roku....
A szczęście? Pewnie mi ktoś zarzuci filozofię Wschodu , ale dla mnie szczęście to stan zgodności między mną i światem, samoakceptacja, akceptacja, nadzieja i marzenia. A że człowiek czasem ponarzeka? Taki wentyl widać też do szczęścia potrzebny
Radujmy się! Wszystkim i każdym
Pozdrawiam

Witam serdecznie. Ja nie potrafię być szczęśliwa, kiedy mam dookoła siebie ludzi. Patrząc na ich twarze, nawet tych, któych kocham, przypominam sobie, jak i kiedy ich uraziłam, kiedy obraziłam, kiedy zraniłam. Przypominam sobie, jakie mają kłopoty, jak cierpię... i po prostu nie umiem się cieszyć. Momenty ukojenia - czasami, choć rzadko - w kościele; częściej - w górach, nad morzem gdy wieje silny wiatr i jest zimno...

Patrząc na ich twarze, nawet tych, któych kocham, przypominam sobie, jak i kiedy ich uraziłam, kiedy obraziłam, kiedy zraniłam.

Hej Elka.
Nie pamiętam - bo nie mam czego - mam fantastycznych znajomych, przyjaciół, kolegów i rodzinę i nie pamiętam sytuacji w której poczułabym się zraniona lub obrażona... to ja jestem "czarną owcą"...

coz, marto, więc ja stawiam tezę, że oni też nie pamiętają..... tym bardziej, jeśli sa tacy, jak ich opisujesz:


myślę, że to ty sobie to wszystko pamiętasz... tylko czemu?

pozdrawiam

"Nawet gdybyś dał człowiekowi wszystkie wspaniałości świata nic mu to nie pomoże jeśli nie ma przyjaciela któremu mógłby o tym powiedzieć"
Ta myśl chyba trochę pasuje do tego tematu.

Pozdrawiam serdecznie

Szczescie... to byc posiadanym przez Jezusa i moc Go posiadac.
Szczescie /2x... gdy cierpienie i gdy radosc, pomimo wszystko, zupelnie niezaleznie od tego co wokol.
Szczescie /3x... gdy dziele sie moim Szczesciem

Szczęśliwi chyba jesteśmy zawsze i poprostu z natury człowiek jest szczęśliwy. Tylko czasami albo tego nie widzimy bo jesteśmy zabiegani albo nie chcemy widzieć i wybieramy myślenie pesymisty.

Bycie szczęśliwym to bardzo trudne zadanie. Bo wtedy musimy pokazać światu że cieszymy się z najdrobniejszych rzeczy a w naszych niepowodzeniach i tak dopatrujemy się czegoś dobrego

Wielu ludzi twierdzi że bywają momenty w ich życiu kiedy są szczęśliwi. Ale to przecież nie tak powinno być postrzegane. Gdybyśmy się nauczyli optymizmu to stwierdzilibyśmy że w naszym zyciu pełnym szczęścia tylko czasami zdarzaja sie chwile smutne.

Tylko że optymizm jest bardzo trudny- wiem z własnego doświadczenia.

Pozdrawiam i niech szczęście będzie z Wami

Takie kilka słów...
"Szczęście jest wtedy, gdy możemy być do końca sobą ... "

Nie zgodziłabym się z tym stwierdzeniem.. Ja przez długi okres czasu byłam nieszczęśliwa.. Cierpiałam bardzo i potem już nie dało się z tego wyjść..Szczęście było dla mnie czymś nieosiągalnym Nawet mogę powiedzieć, że bałam się szczęścia...Nie chodzi o to, że byłam zabiegana czy łatwiej było wybrać pesymizm..Po prostu ludzie mnie do tego doprowadzili
Ale teraz uczę się żyć na nowo..

Pokój to aspekt boskiej jażni,Jego natury,to wrodzona natura czlowieka.Jeśli nie zaspokoimy trzy podstawowe potrzeby:glębokiego pragnienia poznania prawdy,oświecenia i nieśmiertelności,nie osiągniemy pokoju wewnetrznego .Pokoj to gleba,na ktorej rozkwita wszelkie szczęście i radość życia. Najcenniejszą rzecza jest spokój ducha i jest to coś, czego nie można przekazać dalej,nawet wtedy gdy to się posiada. Każdy musi go sobie zdobyc wlasnym wysiłkiem . Nie mozna go nabyc osiągając wysoki standart życiowy ,kupując cenne przedmioty .Nie mozna też go uzyskać gromadząc bogactwa ,zdobywając władzę i autorytet , rozwijając siłę fizyczną i wytrwałość . Bogaci , zdrowi ,silni, potężni , wpływowi-wszyscy cierpią z powodu niezadowolenia ,zmartwień ,lęku i niepokoju . Oni nie czują wewnętrznego spokoju . Spokój przychodzi z wnętrza . Zadowolenie , szczęście to stan ducha . Odżywiajcie roślinki przywiązania do komfortu ziemskiego tylko na tyle,na ile jest to konieczne . Prowadzi to bowiem tylko do niepokoju i lęku , i nie może zaspokoić najgłębszych tęsknot człowieka do szczęścia. Bez pokoju wewnętrznego zdobycie ziemskiego,nadziemskiego,czy tez nieziemskiego szczęścia , błogości ,jest próżną nadzieją .