"Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne."

No wlasnie. Odwieczny problem umierania. Wpisany w nasza ludzka nature. Wlasnie wczoraj podczas rozmyslania przyszla mi do glowy ta mysl, ze najbardziej w zyciu boimy sie "nie bycia". Nie samego momentu smierci, bolu - ale wlasnie nie bycia.
Mysl, ze "moze mnie nie byc" jest do tego stopnia przerazajaca, ze staramy sie jej nie poruszac. Uciekamy od tego problemu. Chcemy o nim zapomniec.

Mysle takze o franciszkanskiej ascezie. W tym wymiarze "bycie mniejszym" - MINORITAS, oznacza takze jakas smierc - dla samego siebie. Smierc dla stawiania sie wyzej od innych (pod byle pretekstem). Uczy pokory - tej najprawdziwszej.

Z drugiej strony, kiedy mowimy o relacjach we wspolnocie (BO "WSPOLNOTA TO WSPOLNE RELACJE, A NIE WSPOLNE DZIALANIA"), to gdy czlowiek sie nie znizy (nie obumrze) wobec braci, to rzeczywiscie zostaje sam. Bezowocny na "tych swoich wyzynach". Wielki, a bez znaczenia...

Umniejszyc siebie - tak jak Syn Bozy siebie umniejszyl i stal sie czlowiekiem. Jakze czasami boli takie "nasze umieranie"...


"Nasze wędrowanie
Nasze upadanie
Nasze powstawanie
Twoje miłowanie

Jesteś dla nas żeglarzy jak gwiazda zaranna
Tobie śpiewamy radosne: Hosanna
Jesteś dla nas pielgrzymów jak burzy ustanie
Jesteś Drogą co nam przez Ojca jest dana."