Można spotkać ludzi, którzy wydają się bardzo katoliccy, ale także i surowi. Krytykują Sobór Watykański II i papieży. Drażni ich fakt, że Msze Św. nie odprawiają się po łacinie, uważają, że stosowanie NPR to grzech.

Należy bardzo ostro przestrzec przed lefebrystami, sedewakatystami, sedeprywacjonistami i podobnymi ruchami, które nie uznają obecnej nauki Kościoła.

Za tych ludzi trzeba się modlić, i prosić, by Trójca Święta ich pobłogosławiła. Niech Kościół, chrześcijanie i religie jak najszybciej się zjednoczą.

Super i fajnie, ale o tym już były dyskusje, a tu nawet nie ma o czym dyskutować. Inna sprawa że im wszystrkim chodzi o coś więcej niż łacina.

Czy nie powinno się ostrzegać przed takimi ruchami? Mogą one szerzyć wątpliwości co do nauki Kościoła, narzucać zbyt duże wymogi. Czy bycie kimś takim to grzech? Nie można powiedzieć, że wymienione przeze mnie grupy to same osoby żyjące w grzechu ciężkim. Może po prostu się boją.

Wydaje mi się, że za mało mają posłuszeństwa i "odwagi", są hiperascetyczni.

Powstrzymanie się od NPR w małżeństwie to nic złego (rodzaj umartwienia). Dla zbytnich tradycjonalistów akt małżeński jest dozwolony tylko wtedy, gdy ma na celu poczęcie dziecka, a nie wtedy, jeżeli główną intencją jest pogłębinie więzi między małżonkami, danie mu siebie, zjednoczenie małżeńskie (dziecko może być wtedy darem, ale nie staje się głównym celem współżycia, którym ma być Chwała Najwyższego).

Kościół nie jest zbiorem niewolników podległych Papieżowi, tylko Ludem Bożym, który Papieże mają prowadzić do Nieba.
Sedewakantyści urągający Papieżom, udający katolików, a w istocie będący schizmatykami szerzącymi nienawiść do Kościoła i do katolików są w stanie grzechu ciężkiego, publicznego. Dlatego Papież z bólem serca uznał ich za schizmatyków. Dlatego Papieże wciąż rozmawiają z lefebvrystami aby i ci nie popadli w ciężki grzech schizmy wobec jedynego katolickiego Kościoła jaki jest pod przewodnictwem Papieża...

a ja pójdę dalej-jestem za całkowitym zaprzestaniem współżycia,jeśli małżonkowie nie zamierzają mieć więcej potomstwa niż już posiadają.. ;p

To piękne.

Trzeba także i modlić się o tę czystość, bo inaczej zgrzeszysz albo zachorujesz.

Czystość musi być!

Po raz kolejny używasz słowa "musi" co oznacza ciężkie zblokowanie wokół odpowiedzialności nadanej i przyjętej siłowo. Proponuję zwrócić na to uwagę, gdyż człowiek będąc stworzeniem Boskim został obdarowany pełną wolnością i niczego nie musi. Kiedy sobie uświadomisz to określone sprzężenie tego słowa z tym co zapisałeś w swojej psychice, będzie Ci łatwiej to rozwikłać.
Mówi o tych zależnościach psychologia semantyczna.

Chyba, że nie chcesz...

Tak, powinno, szczególnie że nie którzy ludzie są pozbawieni krytycyzmu. Kto pierwszy do nich dotrze i powie coś mądrego, tego już mają w garści. Ale jeśli chcesz mówić innym jakie stanowią zagrożenie, oraz co gloszą to musi to być głębokie zapoznanie się z problemem, a nie potoczne stwierdzenie że im chodzi tylko o łacinę na Mszy. A oni mają swoje powody, więc trzeba zrozumieć czemu te powody nie są wystarczające aby tak bardzo ryzykować schizme.


Wydaje Ci się, czy znasz jakiegoś lefebryste, lub innego i po prostu opierasz się na doświadczeniu?

Żeby była jasność, bo niektórzy ludzie nie umieją czytać ze zrozumieniem. Ja ich nie bronie, ja wskazuje metodę.

No. A sedewakantyści i lefebvryści przestrzegają przed pasterzami,
którzy nie uznają starożytnej, apostolskiej i nieskazitelnej (świętej) nauki Kościoła.Oni również modlą się za Kościół i za nawrócenie błądzących.Jest to antykatolicki postulat hiper-irenizmu będącego grzechem przeciwko prawdzie, a pośrednio - przeciwko miłości.

Masz całkowitą słuszność.
Sedewakantyści bronią papieży przed katolikami urągającymi ich autorytetowi i głoszonym przez nich naukom.Wyznają w pełni katolicką wiarę.Szerzą wiedzę o dogmatyce katolickiej.Wskazują grzechy, błędy i herezje ludzi chcących być katolikami.Tak właśnie określają oni papieży, którzy sprzeniewierzyli się dożywotnim przysięgom antymodernistycznym
jakie składali jeszcze przed otrzymaniem święceń kapłańskich
(będących wówczas de facto warunkiem ich otrzymania).Oni również z bólem serca patrzą na dzisiejszą sytuację Kościoła.Te rozmowy są jednostronne - zarówno z perspektywy papieskiej jak i tradycjonalistycznej.

Tego akurat zupełnie nie znam. Umknęło mi pewnie w hałaśliwej antykościelnej propagandzie komunistycznej w latach 60tych, a później nigdy nie dotarło.
Mogę prosić o rozwinięcie tego tematu i szczegóły?

ojciec Pio gdy dowiedział sie ze została zmieniona msza to się przeraził
też był anty modernista


Do końca swoich dni odprawiał Mszę Trydencką (tzw. Mszę „przedsoborową”), o co prosił władze Kościelne. Ostro krytykował dostosowywanie życia zakonnego do tak zwanych wymogów współczesnego świata (aggiornamento). Wymagał surowej obyczajowości. W głębokiej duchowości świętego Ojca Pio (1887-1968) nie było krzty popularnego dzisiaj charyzmatyzmu na modłę Odnowy w Duchu Świętym, Taize czy też innych wspólnot zapożyczonych z protestantyzmu lub judaizmu.

głównym architektem nowej Mszy był nie kto inny jak abp Annibale Bugnini, którego korespondencja z lożą masońską wyszła na jaw, a sam Bugnini został przez Pawła VI usunięty w cień. Okazało się, że abp Bugnini sam był wolnomularzem, i to bardzo gorliwym. W swoich listach Bugnini opisuje, jak zniszczył Mszę Świętą, wprowadzając nowy ryt. Sprawę tę opisał w Polsce m.in. ks. prof. Michał Poradowski.

A ostatnia Msza św o. Pio to zapewne fotomontaż
http://www.youtube.com/watch?v=msA_96fYQ4c

Mi wydaje się, że zbytni tradycjonalizm dotyczy nieuznawania obecnie panujących reguł w Kościele katolickim (sprzeciwianie się SW II i papieżom).

To, że ktoś odprawia Mszę Św. w rycie trydenckim, to nic złego - wręcz przeciwnie. Nie należy do tego zniechcęcać. Nie jest to też obowiązek, zaś każdy uczestnik Mszy powinien klęczeć (o ile zdrowie mu na to pozwala) podczas: hymnu "Święty, święty", "Baranku Boży...", udzielania Komunii Św. i błogosławieństwa (nie z pychy czy strachu lecz miłości, niech nikt nie uznaje tego za dziwne - inaczej jest w błędzie). Nie chcę krytykować biskupów ani dzielić Kościoła, ale cóż robić, jak wiara stygnie, a marność zalewa dusze jak potop?

Fakt, iż w Kościele obowiązują mniej surowe zobowiązania niż kiedyś (posty, stosunek do współzycia małżeńskiego) nie powinien być przyczyną sporów, lecz zachętą do większej bezinteresowności, a nie robienia tego, co szlachetne, z przymusu, lęku.