Czyżby chodziło Ci Marto o przykazanie: Nie będziesz brał imienia Pana Boga swego nadaremno?

Jak tak to trzeba było od razu mówić

pzdr

marto

Wspomniane przez Ciebie "wykrzykniki" bardzo czesto sa nieuzasadnionym "braniem imienia nadaremno". Czasem jest to jednak kwestia przyzwyczajenia i po prostu czlowiekowi nieswiadomie wyrwie sie cos takiego. Zdarza sie jednak, ze moga byc uznane za chwalenie Pana np. Stojac na szczycie jakiejs gory patrzysz na otaczajacy cie widok i wzdychasz " O Boze, jak tu pieknie" - dostrzegasz wiec piekno otaczajacego cie swiata i wspominasz rownoczesnie jego Stworce - nie widze w tym nic zdroznego, a wrecz przeciwnie.
Wszystko wiec zalezy od kontekstu w jakim uzyjesz takiego sformulowania i praktycznie za kazdym razem trzeba by to rozwazyc indywidualnie.

"U nas na Slasku" - a wiec i u mnie......jakos nie widzialem obrazkow z "sympatycznym dziadkiem" . Czy jestes pewna, ze to jest przedstawienie Boga Ojca? Moze to postac Abrahama, albo Mojzesza?
Marto , przegladnalem wszystkie obrazki jakie mam w domu ( a mam ich wiele) i nigdzie nie znalazlem postaci "sympatycznego staruszka z siwa broda".


Co do pytan....TAK mamy prawo je zadawac, wrecz powinnismy je zadawac. Zadawanie pytan swiadczy o tym, ze czlowiek jest zainteresowany i glodny wiedzy. Wiadomo, ze nie dowiemy sie wszystkiego, bo nie bylibysmy w stanie wszystkiego pojac. Jednak pytac powinnismy zawsze.....i zazwyczaj jest tak, ze otrzymujemy odpowiedz adekwatna do stanu naszego umyslu.
Kim my jestesmy? Jestesmy Jego umilowanymi dziecmi, za grzechy ktorych cierpial i umarl na krzyzu.
Osmiele sie stwierdzic, ze zadawanie pytan Bogu jest Mu wrecz mile. Gdyz wtedy moze nam wskazac Droge. Sam nigdy nie narzuci nam Swojej woli.
Jezeli pytasz to znaczy, ze ufasz a jezeli prawdziwie ufasz to prawdziwie milujesz..
Kogo mamy pytac jak nie Ojca?


pozdrowka

Zadawanie pytań jest oznaka zainteresowania. Pytamy o drogę, którą mamy iść, – bo nią podążamy i usiłujemy bezpiecznie i najkrócej czy najwygodniej dojść do celu. Pytamy o ludzi, którzy nas zainspirowali czymś, bo jesteśmy ich ciekawi. Pytamy o to jak mamy wykonać jakieś nowe zadanie byśmy je zrobili najlepiej jak tylko możemy. Czytamy prasę, oglądamy TV by wiedzieć – uczymy się w szkole by zdobyć wiedzę i zawód.
W końcu pytamy o sens życia, cierpienia śmierci czy zła, bo to jest właśnie naszym życiem i poprzez uczestnictwo i doświadczanie bierzemy w nim czynny udział. Przecież nie możemy stać w kącie i nie uczestniczyć w życiu, bo taki stan jest stanem chorobowym. Życie nas zadziwia i bulwersuje. Nie ma życia bez pytań i nie ma odpowiedzi bez pytań.
Nie ma głupich pytań, jeśli są zadane z chęcią poznania i nie ma głupich odpowiedzi jak się rozumie ich sens i pozna człowieka, który je zadaje. Jeśli czegoś się nie rozumie Np. pytania, które ktoś zadaje, to na ogół również zadaje się pytania pomocnicze, które mają zadanie uzgodnienia pojęć.
Są pytania bez odpowiedzi jak i są odpowiedzi, które przerastają nasze zrozumienie.
Myślę, że człowiek właśnie po to i głównie po to otrzymał dar rozumu by „zadawać pytania”.

W encyklice „Fides et ratio” papież na napisał:

"W sercu każdego człowieka powstają pytania, które przekraczają wszelkie różnice kultur, narodowości, rasy czy religii. "Kim jestem? Skąd przychodzę i dokąd zmierzam? Dlaczego istnieje zło? Co czeka mnie po tym życiu?". W oparciu o to podstawowe doświadczenie człowiek buduje swoje życie i nadaje mu sens. Ta encyklika jawi się na fali tych podstawowych pytań i udziela na nie odpowiedzi na fundamencie wiary w Jezusa Chrystusa".

"Wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy”.

Pozdrawiam:)

Hmm... I to jest właśnie pytanie! Czy w ogóle wolno nam pytać! Widzisz Marto, to pytanie rodzi się spontanicznie, jak wszystkie inne pytania. Coś nas niepokoi, czegoś nie rozumiemy i dlatego pytamy i szukamy odpowiedzi. Gdybyśmy pomimo wątpliwości lub niepokojów nie szukali odpowiedzi na rodzące się pytania, postępowalibyśmy nierozsądnie i zapewne bardzo często (jeszcze częściej!) byśmy błądzili. Nie bez powodu mamy rozum. Dlatego uważam, że nie ma takich pytań, których nie można by zadawać. Co nie oznacza, oczywiście, że na wszystkie pytania uzyska się (łatwo) odpowiedź.

Pozdrawiam!

masz racje Alpi...

cczasem wypowiedzenie czegos glosno, nawet spontanicznie uswiadamia nam jaki mamy problem i co rodzi nasze watpliwosci. Zdarza sie czasem, ze samo wypowiedzenie pytania, czyli wyrazenie naszych watpliwosci prowadzi do rozwiania ich...

Pytać trzeba zawsze, tak uważam. To zmusza do szukania odpowiedzi, a dalszym ciągiem tego jest nasz rozwój, z którego nie powinniśmy się nigdy sami zwalniać:)

kto pyta nie błądzi, a jak ktos sam sobie zada pytanie i szuka na nie odpowiedzi, to jestbogatszy o te doswiadczenia, ktore zdobyl poszukujac rozwiazania postawionego sobie problemu